Het was in 2015 dat ik Brenda voor het eerst hoorde op de radio. Meteen voelde ik een verbondenheid. Ik heb de isoleercel ook moeten meemaken. Ik heb ook een psychische kwetsbaarheid. En tot dan dacht ik dat het normaal was wat ik had moeten ondergaan in die cel. Maar Brenda liet me inzien dat dit helemaal niet normaal en niet nodig is. Dankzij haar durfde ik mijn gedachten die ik had, toelaten. En die gedachten waren dat ik liefde, vriendschap, begrip, respect en erkenning nodig had. Ik snakte daar echt naar. En, ik kreeg iets helemaal anders.
Gelukkig heb ik ook positieve ervaringen in de GGZ waardoor ik blijf doorzetten. Ook Brenda heeft een grote impact gehad op mijn doorzetting, mijn herstel.
Haar getuigenissen, haar boeken, de lezingen, FB en haar berichten op Messenger gaven mij hoop, kracht, inspiratie. Ook haar inzet voor de leraren vond ik bewonderenswaardig. De liefde voor bloemen, de natuur, dat hadden we ook gemeen.
Ik heb haar verteld over mijn droom, een uniek woonproject. En dat ik het geweldig had gevonden als zij daar op 1 of andere manier wou aan meewerken omwille van wie ze was, wat ze deed, hoe ze dat deed, telkens vol energie, bakken enthousiasme, iedereen meekrijgen …
Haar antwoord toen was : “Als het beter met mij gaat spring ik misschien wel mee op de kar.”
Dat kan nu niet meer. En dat kan ik nog altijd moeilijk geloven. Het is zo onwerkelijk maar ergens begrijp ik haar wel.
Ik beloof dat ik, met Brenda in mijn gedachten, heel hard mijn best ga doen om een mooi project op poten te zetten waar er aandacht zal zijn voor psychische kwetsbaarheid, voor warmte, voor begrip, voor erkenning, voor vriendschap…
Brenda was een mooi mens.
Ik wens iedereen een Brenda in zijn leven.
Aan u Jan en aan Jip, Lom en Zen wens ik dat jullie elkaar mogen blijven vinden om het verdriet van Brenda haar vertrek te kunnen dragen, nu en later.
Dat wens ik ook aan iedereen die haar graag zag en haar nu missen.
Ik omarm jullie met een warm hart. 💗