Lieve Brenda,
Leuven, de losbandige jaren…
Part of the A-team, ontelbare (tot in de vroege) uren Fakbar-plezier, onze memorabele retro-avonden, meekwijlend op compleet foute hits van Jason Donovan, Mel & Kim, The Spice Girls, Milli Vanilli, … (in de tijd van bonnetjes voor 35 frank 🙈), … En tussendoor gingen we ongetwijfeld ook nog naar de les?
Na die 4 onvergetelijke jaren keerde ik meteen terug naar The Far West, maar onze wegen scheidden nooit volledig. We bleven elkaar sporadisch horen of zien (al dan niet “lekker met de meiden”, waar ik als West-Vlaams buitenbeentje soms wel eens verstek liet gaan 🫤).
Maar toen jij op de barricade ging staan als mensenrechtenactiviste voor de rechten van psychiatrische patiënten kruisten onze wegen elkaar opnieuw en vonden we elkaar terug. Wie had ooit kunnen denken dat wij, 2 losbol-Duracell-konijnen, elkaar zouden terugvinden in onze psychische kwetsbaarheid. Mijn draakje was/is veel kleiner dan dat van jou, maar we begrepen elkaar zo goed.
Ik beloof jou dat ik mijn steentje zal blijven bijdragen om psychische kwetsbaarheid uit de taboesfeer te halen en een gezicht te geven, als
– mama van 2 fantastische kinderen
– partner van de op 1 na beste man van de wereld (want Jan is de beste, hé)
– directeur regio Westhoek bij Ligo, Centrum voor Basiseducatie Brugge-Oostende-Westhoek
– liefhebster van de zon, dansen, kleuren, lezen, schrijven, fietsen, koken, reizen, feestjes, samenzijn met vrienden en familie en nog zo veel meer…
Ik ga je zo hard missen.
Maar ik trek me op aan de gedachte dat je niet meer moet vechten tegen jouw draak en nu hopelijk de rust hebt die je hier niet vond…
Voor altijd in mijn hart en o zo dankbaar dat ik jou mocht kennen.
Annelies
❤️❤️❤️