Als directeur van Ypsilon heb ik Brenda meermalen meegemaakt als spreekster op congressen en heb ik haar boeken werkelijk verslonden. Wat een energie. Wat een openheid. Wat een directheid. Wat een gedrevenheid. Wat een aanklachten.
Vooral de scherpe maar logische vragen die ze kon stellen aan de hulpverlening zullen me bijblijven. Vragen die iederéén zou kunnen stellen en die maakte dat de scheidslijn tussen psychose en werkelijkheid ter plekke vervaagde. Een voorbeeld was de verwondering van Brenda waarom zich nooit een hulpverlener had afgevraagd waarom ze nou juist rond haar dérde zwangerschap een psychose kreeg.
Ook de struggeling tussen een Brenda op stoom en een partner die haar wil afremmen raakte me. Zó goed voorstelbaar van beide kanten. En zo mooi hoe tegelijk uit alles bleek hoeveel liefde en dankbaarheid ze had naar Jan.
Brenda heeft meer, veel meer gegeven dan anderen in een veel langer leven doen. Als naastbetrokkene heb je daar niks aan en laat ze een inktzwart gat. Maar de inspiratie die ze velen bracht zal nog eindeloos lang voelbaar zijn.