Voor mijn naamgenote Brenda Froyen,
Dat je een naamgenote en landgenote van me bent maakt dit schrijven ergens ook echt wat raar en moeilijk vanuit hier. Omdat ik een Belgische ben die in Nederland woont, en meerdere psychoses heb gehad , begrijp en weet ik hoe moeilijk het allemaal is, vooral het emotionele klimaat in België.
De sterke emotionele onverschilligheid t.o.v. van psychose in België is zeker niet eenvoudig om mee om te gaan. De strijd die je gevoerd hebt is erg mooi en duurzaam geweest en zeker niet zinloos. Maar ergens vind ik het jammer, voor je man en je kinderen, dat je `de weg naar binnen` niet gevonden hebt.
Psychose is in mijn leven daar zeker een uitnodiging voor, daarvoor moet je wel de gelegenheid hebben om misschien eens langere tijd uit de ratrace van het leven te kunnen stappen, en eens alleen met jezelf (of gezin) te leven op een uitkering of met goede therapie te zitten …je hebt de emotionele ruimte namelijk nodig om de weg naar binnen te kunnen vinden.
Nederland heeft heel andere problemen dan Belgie op het gebied van Psychose en de herkenning ervan, de weg naar buiten is soms niet meer mogelijk, en je raakt levenslang niet meer uit de uitkering.
Waar ik persoonlijk wel heel dankbaar voor ben hier, is dat ik de gelegenheid gehad heb om kennis te maken met therapieën zoals mindfulness en Acceptance and Commitment Therapie. Daar kan je in België alleen maar van dromen en voor de weg naar binnen zijn ze erg belangrijk geweest.
Ik wens je man en je kinderen veel sterkte en hoop dat ze opnieuw `licht in hun hart` kunnen vinden.
Veel liefs
je naamgenote
Brenda