In liefdevolle herinnering aan
Brenda Froyen

Lieve Brenda,

Jij deed me beseffen dat hulpverleners altijd een keus hebben.
Zie ik de psychose, of zie ik de persoon achter de psychose?
De mens die even de pedalen helemaal kwijt is, maar die met een menselijke en tegelijk zorgende aanpak veel sneller zijn pedalen terug kan vinden, en terug in het leven kan staan.
Ook deed je me beseffen dat een psychose iedereen kan overkomen, op elk moment in zijn of haar leven.
De bakker, de slager, de dokter, de fietsenmaker, de leraar…..iedereen.
En je deed me beseffen dat voor sommigen de psychose altijd ergens op de loer bleef liggen, en hen soms weer even in zijn greep kreeg.
Door jou leerde ik zien wat dat eigenlijk is, psychose, want hey de theorie uit de boekskes, laat ons eerlijk zijn…..Dat is van de jaren stillekes…We zijn nu meer mens toch? Of net niet?
CliĆ«nten die ik bezocht aan huis, en die me in tranen vertelden over hun gedwongen opname en de bijzonder onmenselijke behandeling, leren me dat er nog steeds een lange weg te gaan is. een heel lange weg.( Het vastbinden, vaak naakt, het smeken en vragen of je van uit de isoleercel alsjeblieft naar het toilet mocht, nee mag niet, er staat een emmer…..Onmenselijk en ondraaglijk…..Angst voor weer een psychose en weer die behandeling, ik heb het te vaak gehoord )
Later kwam mijn eigen kind ook een psychose tegen. En nog een en nog een.
Maar ik blijf mijn kind zien, en niet de psychose, daar ergens zit hij, en op een dag keert de lente terug. Ik wacht dan op de bloemen van het zaadje dat is geplant.
Laat ons samen proberen kleine steentjes te verleggen….en ervoor zorgen dat welke behandeling dan ook zacht en warm en menselijk mag zijn. In jouw nagedachtenis…. Dank je Brenda