Liefste Brenda,
Ik ben 40 jaar. Ik kan me niet herinneren dat iemand in mijn jonge leven als individu zo heeft gestreden. Ik voel me verdrietig, ik voel moedeloosheid, ik voel de nood aan verbinding nu jij er niet meer bent om te strijden. Te vechten voor ons, voor mij, alles opgegeven tot je eigen leven… Ik heb vragen die vertragen in mijn hoofd, ik blokkeer, jouw triestige heengaan kan niemand nog keren en ik ben bang voor de volgenden die zich zouden ontnemen van het leven.
Ik heb geluk, sinds enkele jaren een goed netwerk, een partner aan mijn zijde. Ze volgde de emails die ik met je deelde en ach, je was authentiek, steeds antwoorde je in medeleven en nu leef jij niet meer en dat doet zeer…
Is het waar dat er nu andere leiders komen? Of zal het verder rotten in delen van psychiatrie land? Ik kan maar hopen dat de fakkel doorgegeven wordt. Echter kan niemand vervangen, verzetten wat jij hebt gedaan in jouw bestaan. Tranen op mijn wangen, ik wil verlangen naar verbinding…
Céline.