Liefste Brenda
2012 is het jaar waarin we allebei moeder werden én allebei zwaar onderuit gingen. Jij met een kraambedpsychose, ik met een postpartumdepressie. Jouw zoektocht naar hulp verliep helemaal niet zoals het hoort. Ik had het geluk meteen op de juiste plaats terecht te komen. Je noemde de moeder-baby in je boek ‘Kortsluiting in mijn hoofd’ eenoog in het land der blinden. Mocht je meteen op de juiste plaats terechtgekomen zijn, dan hadden we elkaar op de afdeling ontmoet waar wel een menselijke aanpak wordt geboden en mama’s worden bevestigd in hun moederschap.
Ik heb me altijd verbonden met jou gevoeld. Jij ging op jouw manier op de barricades staan om te strijden voor meer rechtvaardigheid binnen de geestelijke gezondheidszorg. Je schreef boeken, vertelde jouw verhaal, richtte Psychosenet België op,… Ik ging gezinswetenschappen studeren en schreef een bachelorproef die uitmondde in de vzw Wolk in mijn hoofd met als doel te sensibiliseren, informeren en doorverwijzen bij mentale problemen in de perinatale periode. We vochten allebei tegen het taboe, het stigma, het onbegrip.
2023 – Je ging opnieuw onderuit. De psychose en de daaropvolgende depressie waren er terug. Het raakte me diep. Het confronteerde me met mijn eigen psychische kwetsbaarheid. Ik stuurde je een berichtje en hoopte dat de tijd zijn werk deed.
2024 – Op 8 augustus postte je de quote: “You can not heal the pain, if you don’t want to feel the pain.” Zo waar! Zo herkenbaar! Je straalde op de foto’s van je gezinsvakantie, maar was eerlijk dat het hard werken bleef.
09/10/2024 – Gisteren schreeuwde ik het letterlijk uit. Van ongeloof en verdriet. En boosheid. Boosheid omdat we als maatschappij gefaald hebben.
Lieve Brenda, ik hoop dat je de rust hebt gevonden waar je naar op zoek was.
Lieve Jan, Jip, Lom en Zen, de vele berichten en reacties op het overlijden van Brenda tonen aan hoe belangrijk ze voor heel veel mensen is geweest. Ik hoop dat het voor jullie een bron van kracht is om te weten dat ze stenen in de rivier heeft verlegd.