Lieve Jan, Jip, Lom, Zen en familie,
Bren, zoals we haar vaak op de GLTT noemden, was een uniek persoon die iedereen om zich heen deed opfleuren met haar stralende glimlach, haar aanstekelijke schaterlach en haar onuitputtelijke energie.
Eén van de onvergetelijke momenten met haar beleefde ik in Dublin, waar we arm in arm en uit volle borst een ode brachten aan Molly Malone:
In Dublin’s fair city
Where the girls are so pretty
I first set my eyes on sweet Molly Malone
As she wheeled her wheelbarrow
Through streets broad and narrow
Crying, “Cockles and mussels, alive, alive, oh!”
Alive, alive, oh
Alive, alive, oh
Crying, “Cockles and mussels, alive, alive, oh”
“Very much alive”, dat was Brenda en zo zal ik me haar steeds herinneren! Ik ben blij dat ik haar heb mogen kennen!
Ik leef met jullie mee en wens jullie veel sterkte!
Heel veel liefs,
Greet Devaddere