Beste Jan, beste Jip, Lom en Zen
We kennen Brenda van toen ze bij ons op de GLTT samen met Vanessa is komen aanwaaien als een echte wervelwind: alles werd ineens grappiger, intenser en heviger.
De carpoolritten vanuit het verre Leuven naar Rode en Halle op elk ogenblik van de dag of de nacht, met of zonder kom cornflakes met melk (want het brood was op) -Katrien heeft nooit zo voorzichtig gereden-, in alle weersomstandigheden (zon, regen, ijzel, …) werden plots slapstick-comedies.
Alle opgekropte frustraties werden eruit gemept tijdens onze wekelijkse squash-sessies. Leuven werd ingeruild voor Brussel. Met de nodige marrokanisering van de auto: een gordijntje, een zilveren oosters getinte zakdoekendoos en een fatima-handje aan de achteruitkijkspiegel.
Brenda en Vanessa hebben ons ook de beste directeursspeech aller tijden bezorgd: we zie ons nog staan gieren van het lachen tijdens de nieuwjaarsreceptie… heel anders dan de traditionele beleefde glimlach.
Greet, je leerkracht Spaans, zag je blikken voor de jonge en knappe NT2-leerkracht in de klas ernaast. Toen de vonk aan het overspringen was, heeft ze je proberen wijs te maken dat Brenda haar dochter was… Ze was zo vrolijk dat we er zelf speelser door werden!
Hoewel onze samenwerking niet zo lang geduurd heeft, zijn de herinneringen nog levendig, blijvend en onuitwisbaar. Dit dragen we mee, het maakt nu deel van ons uit.
De zaadjes zijn geplant en wij zijn als collega’s terug bewust van hoeveel we voor elkaar kunnen betekenen.
We wensen jullie veel kracht, warmte en liefde.
Dank je, Brenda, voor wie je bent.