Lieve, lieve Brenda,
Wat als eerste bij me naar boven komt als ik aan je denk, is ‘bewondering’. Je drive, je lach, je vele talenten… Jouw dag leek altijd meer uren te tellen dan die van een ander: een boek schrijven, de tuin omtoveren tot een klein paradijs, plezier maken met vrienden, naar de andere kant van de wereld vliegen met je gezin, de wereld verbeteren,…
De wereld heeft mensen zoals jij nodig: mensen die vechten voor verandering, die opkomen tegen onrecht, die geen blad voor de mond nemen, die elke plek waar ze komen mooier willen maken, die iedereen in hun omgeving de ogen willen openen en inspireren, die de mensen rond zich overladen met aandacht en liefde.
Mijn hart bloedt. Voor onze wereld die mensen zoals jij niet de juiste hulp kan geven. Want je worstelde met je demonen, dat wisten we. Je worstelde hard, te hard, blijkt nu… Mijn hart bloedt voor je beste vrienden, je familie. Mijn hart bloedt voor Jan, je superman en jullie prachtige zonen waar je terecht zo trots op was.
Lieve, lieve Brenda, je laat ons achter met veel vragen, schuldgevoel, gemis, spijt. Hadden we je kunnen tegenhouden, bij ons houden? Op deze wereld waar zoveel mensen naar je opkijken, van je houden, je nodig hebben? Er is nog zoveel werk te doen, zoveel dingen te veranderen, zoveel mensen om graag te zien. Ik hoop dat je rust vindt, want uiteraard gunnen we je dat, maar ik hoop ook dat je ons blijft inspireren zodat je werk wordt verdergezet, en dat Jan, de jongens, de mensen die je oprecht graag zien, troost kunnen vinden in jouw liefde en warmte.
Wij allen gaan je hier vreselijk missen.