Dag,
Dag aan wie dit leest. Ik kan niet ´Dag Brenda´ schrijven, want ze is helaas overleden en kan dit dus ook niet lezen. Haar heengaan ontroert me hevig en ik word emotioneel van het lezen van de teksten en kijken naar de foto´s hier (en schrijf dit dan ook met glazige/vochtige ogen…).
Enkele maanden geleden deed Brenda nog een oproep om een juridische zaak te starten tegen mistoestanden in de ggz. Ik schreef haar kort, na mijn verplichte opname in de residentiële zorg, was vrij openhartig en wat bang voor afwijzing. Maar ze antwoordde:
Dag J,
Ik oordeel over niemand. Stuur zeker je ervaringen naar Stopdewaanzin2024@gmail.com. Daar verzamel ik alle klachten.
Dank je voor je openhartigheid.
Liefs
Brenda
Drie woorden lichten uit dit korte antwoord op: niet oordelen, dankbaar en liefs. Haar essentie?
Op goede dagen, weken en maanden had ze blijkbaar een enorme kracht en ´drive´ om onze ggz aan te zetten tot grote hervormingen, en met al haar talenten kon ze ook mensen ´verbinden´ en echt motiveren om samen grenzen te verleggen. Ik voel soms ook die kracht en drive maar ik vrees nog teveel bitter en wrokkig te zijn. En eerlijkheidshalve moet ik er aan toevoegen dat het vooral Justitie is die bij mij leed veroorzaakte en dat het de Zorg is die de brokken dan achteraf moest of mocht lijmen. En ik vrees dat er heel veel slachtoffers zijn van justitieel institutioneel geweld.
Ik wil postuum van haar leren. Leren de aandacht op mistoestanden te vestigen door schrijnende toestanden aan te klagen en vervolgens leren te verbinden, leren te geloven in verandering en groei en betrokkenen daar warm toe uit te nodigen. Een verbale uppercut en daarna een uitgestoken hand.
Zo ontroerd ben ik. Ook al kruisten onze levens slechts heel recent en heel even. Genegen.
J.