Eerst en vooral wil ik de familie en vrienden van Breda condoleren en mijn medeleven betuigen. Het is met heel veel droefheid dat ik in de krant het overlijden van Brenda heb vernomen.
Ik kende ze amper maar wil toch getuigen van wat een fantastische vrouw ze was en welke grote indruk ze om mij heeft gelaten.
In het vervolg van een werkgroep waren we een keer gaan eten en heb ik ze kunnen overtuigen om een lezing/conferentie te geven in het Frans in het hospitaal waar ik medisch directeur ben in Manage. Het voorbereiden van die conferentie heeft haar veel werk bezorgd maar ze heeft dat voortreffelijk gedaan. Voor al de aanwezigen blijft die een groot moment, een grote herinnering: door haar passie, humor maar ook haar intelligentie en de inhoud van haar boodschap die zo pertinent is voor de psychiatrie. Ik heb ze ook rondgeleid in mijn afdeling van de gedwongen opnames en in heel het ziekenhuis. Ze is maar een paar uur in ons ziekenhuis geweest en toch heeft ze haar stempel achtergelaten. Het is bijvoorbeeld sinds haar bezoek dat de patiënten in isolatie toch recht hebben op bezoek. Ze zei: “het enige dat ik de psychiaters nooit zal vergeven is dat ik de enige personen in wie ik nog vertrouwen had, mijn man, niet mocht zien”. Heel vaak hebben we nog aan die worden gedacht. Haar overlijden is zeker een enorm verlies voor vele mensen. Ook voor de psychiatrie. Dank u Brenda voor allees wat je voor de patienten en voor ons gedaan hebt.