Dag Jan,
Ik herinner me Brenda en jou nog uit jullie en mijn Karavaan periode. Twee dynamische jonge mensen die bruisend in het leven stonden. Reisbegeleiders in opleiding. Vaak lachten en plezier maakten en tegelijkertijd uitblonken als reisbegeleider. Jonge mensen om jaloers op te zijn: goed in het leven staan en een samen een lange toekomst voor de boeg.
Ik was dan ook telkens ontdaan als ik via de pers vernam met welke moeilijkheden Brenda te kampen had…maar tegelijkertijd ook aangenaam verrast met welk een gedrevenheid en engagement Brenda, ervaren en onderlegd, het gevecht aan ging met medische sector en de psychiatrie. Die dynamiek herkende ik van jaren geleden en kon er enkel heel veel respect en bewondering voor opbrengen. Straffe madam.
Uiteraard bewandelt elke mens (Karavaanbegeleider) zijn eigen pad, maar ik ben alvast blij jullie op mijn pad een aantal jaren te hebben mogen tegenkomen.
Heel veel sterkte voor jou en jullie kinderen. Ik hoop van harte dat jullie nog een mooie en boeiende toekomst tegemoet gaan…ik kan me niet inbeelden dat Brenda dat anders zou gewild hebben.
Tot spoedig ergens, hoop ik.
Jef Van Eyck