Brenda,
Je heengaan raakt me zo. Je wist bij zoveel mensen, inclusief mezelf, meerdere gevoelige snaren te raken.
Het grijpt me naar de keel, wat jij hebt moeten verduren. Het warmt ook mijn hart, alle wijsheid die je ons hebt gegeven.
Je leerde me het belang van ZIJN als hulpverlener. Van zitten bij de pijn, de angst en de wanhoop van mijn client.
Steeds weer met een open vizier, een meevoelen en een meegaan in de ander, en tegelijk mezelf niet verliezen.
Je leerde me het belang van vrouwen in hun autonomie laten. Wat betékent bvb die borstvoeding voor hen? Daarin niet in te grijpen vooraleer we al deze waarden samen helder hebben. Een bewustzijn ook, dat we veel schade kunnen berokken als hulpverlener, wanneer we daarin te snel gaan, of hun proces overnemen.
Er is nog zoveel werk in de psychiatrie en de (perinatale) zorg. Elke dag zie ik beter en beter hoe individuen kraken onder een gefaald systeem, en hoe vrouwen denken dat zij zelf de oorzaak zijn, en dit ook nog even zelf denken te moeten fixen.
Ik zal me altijd je werk, je energie, je uitstraling, je tuin(!) en daadkracht herinneren en ook meenemen in mijn job. En, op mijn eigen tempo en met mededogen voor jou, mezelf en al mijn cliënten, blijven vechten tegen het nog zo vaak zo onzichtbare onrecht.
Dank je om het me te laten zien <3
Alle liefs aan jouw fantastische, warme gezin.
Rust zacht.
Jolien