Lieve Bren,
Jan, Jip, Lom en Zen,
Meer dan twintig jaar geleden …
Een duo nieuwe collega’s vervoegde ons schoolteam, toevallig (of net niet) ook wonende in het Leuvense.
Het carpoolteam werd uitgebreid, en wat een dolle ritten werden het.
Onze lange trajecten naar het verre Sint-Genesius-Rode of Halle, bij dag of (bijna) nacht, jaja, zelfs op vrijdagavond of zaterdagochtend, werden plots veel vrolijker, luidruchtiger, kortom veel leuker. Uren babbels over alles en nog wat, met of zonder muzikale ondersteuning, kom cornflakes met melk (tja, het brood was op), warme herinneringen om te koesteren.
Uiteindelijk, vertrok je met Jan voor een overgetelijke reis en bleven we jullie vanop afstand volgen.
Terug in België, nieuwe job(s), een nieuwe stek een ander soort overgetelijke reis.
Drie prachtige zonen.
Toen, het ongelooflijke nieuws over wat je overkwam.
Ongeloof, verdriet, maar ook heel snel veel bewondering voor je kracht om dit alles met de wereld te delen en zo’n luide stem te worden die onze ogen opende en ons nieuwe inzichten in dat ongekende bracht.
Al je talenten werden nog duidelijker: schrijfster, voorvechtster, we lazen je woorden in de krant en zagen je op TV.
Maar toen kwam dat verschrikkelijke, lelijke beest in alle kracht terug en groeide onze bezorgdheid. Dat kon en mocht toch niet?
Wat kreeg jij toch onmenselijk veel op je ‘bord’ gepresenteerd…
Lieve Bren, Jan Jip, Lom en Zen toen ik het nieuws vernam kon ik het niet geloven, jouw heengaan raakt mij en zoveel anderen zo diep. Ik kan met geen woorden omschrijven wat ik nu precies voel.
Wel weet ik, dat je ons, ex-collega’s samenbracht de afgelopen dagen. We delen onze herinneringen, verdriet en gevoelens.
Verdomme, had dat zoveel liever in de blauwe Baleno, Toyota (te veel verschillende kleuren om op te noemen) of groene Ford met of zonder kom cornflakes gedaan…….
Liefs en luid blijven zingen hé, Bren met of zonder de juiste lyrics 😉
Katrien