Liefste Brenda,
Twee weken geleden vernam ik het zeer droevig nieuws dat je er niet meer was. Ik heb meermaals gehuild en mijn hart deed en doet nog steeds pijn, letterlijk. Je hebt 9 jaar geleden mijn mama en pluspapa veel moed en opheldering gegeven toen ze hopeloos op zoek waren naar antwoorden voor wat mij net zoals bij jou was overkomen; een kraambedpsychose. Na mijn herstel kwam ik persoonlijk naar een van je lezingen in Gent om je te bedanken. Je tekende onze exemplaar van je boek “Kortsluiting in mijn hoofd” met de boodschaap: “Voor Maria, Johan en Loraine, Bedankt voor je luisterend oor” Ik deelde mijn verhaal met jou en je was ook een luisterend oor. ‘In ruil’ daarvoor gaf ik jou reisadvies over Cuba (waar je naar toe ging met je gezin). Je ontving mij met open armen in jullie huis en we deelden anekdoten in jullie tuin. Dat zal ik nooit vergeten. Voorbije zomer op een camping in Frankrijk las ik nog je boek “Een jaar met Wifi” samen met mijn dochter Kamila. Groot was haar verbazing toen ze in een van de hoofdstukken ‘Toen Wifi een geldwolf was’ las dat jij het over Cuba had (een moreel verhaal over delen en gelijkheid). Ik vertelde Kamila alles over jouw, de auteur van het boek. Ze vond het boek hilarisch. Ook Kamila vond het heel droevig toen ze mij zag huilen omdat je er niet meer was. Maar ik vertelde haar dat je in onze hart voor altijd blijft en in onze ‘pensamientos’ en via jouw boeken, vergeten zullen we nooit doen. Je hebt ons en veel andere mensen moed gegeven om te praten over de stigma rond psychose, om het onbespreekbaar toch bespreekbaar te maken. Je hebt tot het uiterste gevochten voor beterschap in de psychiatrie. Je zal enorm gemist worden. Un abrazo al infinito y más allá. Loraine