Lieve Brenda,
Wat een klap. Het stemt me droevig en doet echt pijn. Hoe jammer dat de wereld je niet kon blijven vasthouden. Je had zo veel te bieden en betekende uitermate veel voor een heleboel mensen.
De laatste maanden had ik nog enkele malen via whatsapp contact met je. We zouden op 19 september samen met je man gaan eten om te kunnen praten over je laatste manuscript dat opnieuw met zoveel passie was geschreven. Je annuleerde omdat je je opnieuw depressief, vermoeid voelde. Maar ik wist dat je telkens na een depressieve periode toch weer de moed had gevonden om vol levenslust de draad weer op te nemen.
Nu is het anders gelopen. Wat heeft je nu die knak gegeven dat je helemaal gebroken was en niet meer de veerkracht vond? Het blijft in mijn hoofd cirkelen.
Ik heb je leren kennen als een sterke vrouw met een grote strijdlust voor een betere wereld en vooral voor mensen met psychose gevoeligheid. Wat een groot verdriet treft nu je mooie gezin en je dierbare familie. We zullen je allemaal missen. Brenda, je was een bron van inspiratie voor zovele mensen. Dat stemt ons dankbaar. De strijd zal verder gestreden worden met jou in onze gedachten.
Warme groeten,
Ludi Van Bouwel