Beste familie,
ik ontmoette Brenda ooit kort na een van haar lezingen. Haar lezing heeft me toen heel erg geraakt, want ik herkende het beeld dat ze schetste uit het psychiatrisch ziekenhuis waar ik zelf werk. Waar ik probeer met hart en ziel de patient bij te staan. Maar wat dat toch ook regelmatig niet lukt. Ik voelde toen schaamte om de mistoestanden, die er zijn en waar ik soms (onbewust of onbedoeld, maar toch) aan mee werk. Tegelijk hoopte ik dat de goeie dingen die er ook zijn gezien zouden kunnen worden. Niet om het goed te praten, wel omdat dat hoop kan geven.
Het is schrikken om te lezen dat Brenda haar strijd opgegeven heeft. Maar het klopt zoals jullie het zo treffend schrijven in haar doodsbrief:
Belangrijk is niet alleen de weg die je gaat
maar ook de sporen die je achterlaat.
Ik weet dat Brenda veel sporen heeft achtergelaten bij veel patienten. Dat hoorde ik vaak.
Mijn oprechte deelneming voor jullie.
Maike