Lieve Brenda,
Op 8/04/2022 om 18u35 had ik voor het eerst contact met jou.
We hadden het over jouw boek dat je schreef over psychoses.
Ik kon bij jou terecht met het gruwelijke verhaal hoe mijn minderjarige zoon na jarenlange mishandeling en falende justitie terecht kwam in een schrijnende situatie en fulltime opgenomen werd in de psychiatrie. Diagnose: psychose en CPTSS.
7/06/2022 belandde mijn zoon na een angstaanval opnieuw enkele dagen in een schrijnende medische toestand. Volgens de huisartsenpraktijk een psychotische aanval, volgens zijn kinderpsychiater een dissociatieve fase, allemaal zaken die kinderen niet zouden mogen meemaken, zeker als ze te wijten zijn aan blijvend schuldig verzuim door de rechterlijke macht.
11/06/22 was mijn zoon opnieuw zichzelf, opnieuw de gezonde jongen die genoot van de liefde van zijn zorgzame beschermmama. Die dag ontmoette hij jou. Je nam uitgebreid de tijd om met hem te praten. Samen met jou en Wifi maakten we een wandeling en deden we een uitstap naar het schoolfeest van de Vlinder.
In de lente van 2023 kwam ik aan je deur aanbellen, gewoon iets vragen over jouw geefkastje aan je deur.
Je herkende me meteen en vroeg me hoe het met mij en mijn zoon ging.
Ik vertelde jou het gruwelijke nieuws van het moment en hoe ik moest zien te overleven met deze zoveelste vorm van schuldig verzuim en falende justitie.
Urenlang hebben we gebabbeld. Je sleurde mij door mijn ellende en ik kreeg vele details te horen van jouw strijd en onmacht.
We werden vriendinnen.
Ik passeerde vaak je deur en wuifde naar je als je in de keuken stond. Je liep met me mee naar de dieren als ik voedsel voor hen meebracht.
Regelmatig kwam ik aanbellen om te horen hoe het met je ging of ik sprak je aan via Messenger. Ik stak opbeurende geschenkjes in je brievenbus wanneer je in je hart liet kijken en mij inlichtte dat het eventjes niet zo goed ging.
Het ging soms wat beter met je, ondanks de gruwelijke verwijten en onmenselijkheden naar je hoofd geslingerd: de ene dag een politieagente, de andere dag een sportcoach, soms een leerkracht, tot zelfs een verpleegster.
Vandaag was het mijn verpleegster die mij inlichtte over het slechte nieuws:
Je bent er niet meer. Je hebt de strijd opgegeven. Je hebt je man, je kinderen, je vele vrienden en kennissen en zelfs je fans met een leeg gevoel en onmacht achtergelaten.
Maar terzelfdertijd laat je heel veel liefde achter. De herinnering aan de mooie mens die je altijd was en die ondanks je eigen leed altijd klaar stond voor anderen.
Het ga je goed lieve meid. Rust nu maar. Je hebt het verdiend.
Veel sterkte aan Jan, Jip, Lom en Zen en Wifi.