Beste Jan en lieve kinderen,
Ik heb Brenda zoals velen vooral gevolgd op de sociale media. Ik las haar boek “ben ik dan nu weer normaal”. Ook voor dit boek had ik Brendra al eens horen spreken maar na dit boek te hebben lezen, volgde ik haar actiever op. Ik las vooral haar boodschappen, de reacties erop maar bleef zelf stil. Ik ging haar schrijven enkele jaren geleden, een stuk van de tekst lag klaar… Ik stelde het uit… Ik volgde haar ondertussen verder. Als het stil was, vroeg ik me af waarom én enige tijd later las ik dan waarom het stil werd. Nu is het voor altijd stil. Wij kunnen ons echter niet inbeelden hoe dit verlies voor jullie moet aanvoelen. Jullie hebben haar dag in dag uit gesteund. Ondanks dat jullie soms genegeerd werden door die personen en instanties die jullie hadden moeten omarmen. Jullie bleven overeind. Wat moeten jullie zich allemaal vaak alleen gevoeld hebben. Hoe is dat toch mogelijk? We denken allemaal dat we het zo goed op een rijtje hebben. Wanneer gaan we eindelijk beseffen dat we echt niet goed bezig zijn als maatschappij. Ik weet niet wat er gebeurd is, ik kan maar raden wat Brenda uiteindelijk tot ditgedreven heeft. Maar het doet me echt pijn. Ondanks dat ik maar een volger ben, het doet me pijn dat zoiets gebeurt. Ik wens jullie alle moed van de wereld. Alle moed van de wereld om verder te gaan.