Lieve Brenda,
De eerste dag van de onze bergtocht kwamen we al in de vroege namiddag aan in de berghut. Ik voelde direct dat ik in jou een compagnon had in de goesting om met een overschotje aan energie nog een topje te beklimmen om van bovenuit 360° rond te genieten van de prachtige bergomgeving waar we in vertrokken waren voor de volgende 8 dagen. Aan de voet van de laatste klim, een pittig stukje steil naar boven en een bordje dat ons vertelde dat de gemiddelde wandelaar er een half uur over deed.
‘Dan doen wij dat gewoon een beetje sneller’ was de beslissing die niet veel woorden nodig had. Onderweg hoorde ik je ademtrappen, maar vertragen zat er niet in, dat was voor op de top. En de terugweg gebruikte je voor je strijdlustige verhalen om op adem te komen, om nét bij de uitgeschepte soep samen aan tafel bij te schuiven en jouw rolluikskes een uur later te zien dichtgaan aan diezelfde tafel.
Zo leerde ik je kennen, op je 44ste verjaardag, met je grenzeloze ‘gaan’, met je doel voor ogen de vermoeidheid schijnbaar moeiteloos verbijten, het genieten van de top, de gedrevenheid in je babbelen over wat jou drijft, en het klopke nadien pak je erbij.
Een paar dagen later, op een dagtrip naar een colleke, zat de tred er goed in, terwijl de hemel stilaan dichttrok en we boven getrakteerd werden op een mistig uitzicht. Daar leerde ik jouw aanstekelijk enthousiasme kennen… Je begon te zingen, kreeg ons 1 voor 1 mee in je zangpassie tot we ons even later een meerstemmig bergkoor waanden… en ik vooral onder de indruk was van het effect van jouw gepassioneerde gedrevenheid op mijn goedgeworteld geloof niet te kunnen zingen. Met je brede glimlach mensen laten voelen dat ze meer kunnen dan ze denken, daar zag ik je van genieten… en dat deed je op zoveel plekken.
Op een wandeling voor Vero’s verjaardag wandelden we voorop, op een stevige tred die ik herkende vanuit de bergen, maar deze keer met een zwaarte die ik nog niet kende. Je eerlijkheid rond de effecten van je laatste psychose raakte me… en ik bewonderde je moed om ook die voorzichtig te delen.
Je doorbrak taboes, en dat leek je toen ook te doen voor jezelf… Of was dat ook om anderen een hart onder de riem te kunnen steken in gelijkaardige periodes?
In alles wat je deed, leek er een gedrevenheid die veel verder ging dan voor jezelf alleen, iets betekenen voor de wereld rondom jou en veel verder. En dat deed je.
Rust zacht, lieve Brenda. Dat wens ik je echt toe na, daar waar je bent.