Lieve, bruisende Brenda,

Onuitstaanbaar energiek was je. In alles. Ik ontmoette je tijdens de Socialrun van 2016. Jij als loper, ik op de fiets er hijgend achteraan. Zodra jij vrolijk uit het busje tevoorschijn sprong, wist ik: er moet een versnellinkje bij. Of twee. Je kon rennen, springen, dansen en kletsen tegelijk. Bijna alles hebben we die eerste 48 uur gedeeld. De rest kwam later. Wat bleek? Jouw missie was mijn missie: een betere, menswaardige ggz. Wij tweetjes gingen dat wel even fixen, weet je nog? (nou vooruit, met nog een paar anderen). Toen we die zondag over de finish kwamen, jij nog vol pep, hand in hand met je toen nog kleine mannekes Jip, Lom en Zen, had ik er niet alleen een missie-medestander, maar vooral een vriendin bij.

Je was niet alleen onuitstaanbaar energiek, maar ook nog eens jaloersmakend expressief. Terwijl ik de cursus ‘spreken in het openbaar, voor watjes’ volgde, stond jij als een geroutineerd cabaretière op het podium. Je kon dansen. Je kon zingen. Je was grappig. Je kreeg de zaal plat. Niet ingestudeerd of geforceerd, welnee, je was een natural. Je had het.

Je was niet alleen jaloersmakend expressief, maar bleek ook nog eens geniaal goed te kunnen schrijven. Het leek wel of de volzinnen als vanzelf uit je toetsenbord verschenen. Strijdbare boeken voor een betere ggz, kolderieke kinderboeken, en…een tuinboek! Mild tuinieren. Je tuin als oplossing voor mentale uitdagingen. Ook al is het gras groener aan de andere kant. Geniaal gewoon.

Ons tuintje heb je voorgoed veranderd. De ggz ook. Dat weet je hè, lieve Brenda, dat je de ggz veranderd hebt? Echt. En de rest van de tuin harken we ook nog wel aan.

Vaarwel lieve schat.