1978
2024
“But you knew there would always be the spring,
as you knew the river would flow again after it was frozen.”
Ernest Hemingway
Er komt altijd lente na de winter, sprak Brenda vaak hoopvol. Ze maakte er zelfs een project van: een 6-delige kaartenset om hen die het mentaal zwaar hebben een beetje lente op te sturen. Want als geen ander wist ze hoe het is om je vergeten te voelen. En hoe groot de nood aan sprankjes hoop is, als de winter veel te lang lijkt te duren. Het besef dat er altijd weer een lente komt, uit de grond steeds weer nieuwe bloemen groeien, heeft altijd veel voor Brenda betekend.
Deze website is een liefdevolle herinnering aan Brenda Froyen. Een plek om haar leven te eren en te herdenken. We nodigen je daarom uit fijne, inspirerende, rakende, ontroerende herinneringen met of aan Brenda te delen. In beeld of taal. Voel daarnaast ook de ruimte om uiting te geven aan alle gevoelens die met haar verlies gepaard kunnen gaan.
Opdat Brenda nooit zal worden vergeten, we haar missie voort blijven zetten, en het nu voor haar maar eeuwig lente mag zijn. Ze heeft niets minder verdiend.
Wat betekende Brenda voor jou? Hoe heeft ze je geraakt, geïnspireerd, ontroerd, aan het lachen gemaakt?
Deel hier jouw foto, verhaal, herinnering, of laat een reactie achter.
Verhalen en herinneringen aan Brenda
1978 – 2024 … Dat is wat ik gisteren zag verschijnen tijdens het scrollen op instagram …
Sociale media …. iets waar we het niet echt over eens waren ….
Ik gebruik het niet vaak dus zag ook pas je overlijdensbericht een week … te laat …
stil …. héél erg stil werd ik …
en dan begon ik te zoeken , te zoeken naar de waarheid … dat dit niet waar kon zijn …. een klein sprankje hoop … en dan het bericht van je liefste man Jan ….
Net zoals voor Aron heb ik ook voor jou stilletjes gehuild …
Je haalt het dus niet altijd … het komt niet altijd goed …ofwel ?
Ik ben in de war door je vertrek …
Je was zo strijdvaardig , talig , goedlachs , liefdevol, kwaad soms & kwetsbaar …
Ik vraag me soms af of ik mijn kwetsbaarheid moet blijven uitdragen ….
Jouw vertrek overtuigt me van dit te blijven doen ….
Ik zal het uitzingen , voor jou , voor Jan , voor je 3 schatten van zonen …
Ik blijf je herinneren , omdat het zo nodig is …
mooi , leading lady ….
liefs , Annelies
3 jaar geleden had ik een acute psychose en werd ik gedwongen opgenomen. Ik kwam terug thuis zonder te weten wat er eigenlijk met mij aan de hand was. Gelukkig stuitte ik in de bib onmiddellijk op het boek “kortsluiting in mijn hoofd”. Zoveel herkenning. Dat boek was mijn therapie. En haar verdere boeken de richtlijn naar herstel.
Ik had net vandaag het neerschrijven van mijn verhaal beëindigd, met een getuigenis over haar hulp, toen ik nog even op psychosenet keek en het berichtje zag.
Ik heb het gevoel een heel goede vriendin verloren te zijn. Nochtans heb ik haar nooit persoonlijk ontmoet. Gelukkig wel ooit bedankt en gesteund.
Voor mijn naamgenote Brenda Froyen,
Dat je een naamgenote en landgenote van me bent maakt dit schrijven ergens ook echt wat raar en moeilijk vanuit hier. Omdat ik een Belgische ben die in Nederland woont, en meerdere psychoses heb gehad , begrijp en weet ik hoe moeilijk het allemaal is, vooral het emotionele klimaat in België.
De sterke emotionele onverschilligheid t.o.v. van psychose in België is zeker niet eenvoudig om mee om te gaan. De strijd die je gevoerd hebt is erg mooi en duurzaam geweest en zeker niet zinloos. Maar ergens vind ik het jammer, voor je man en je kinderen, dat je `de weg naar binnen` niet gevonden hebt.
Psychose is in mijn leven daar zeker een uitnodiging voor, daarvoor moet je wel de gelegenheid hebben om misschien eens langere tijd uit de ratrace van het leven te kunnen stappen, en eens alleen met jezelf (of gezin) te leven op een uitkering of met goede therapie te zitten …je hebt de emotionele ruimte namelijk nodig om de weg naar binnen te kunnen vinden.
Nederland heeft heel andere problemen dan Belgie op het gebied van Psychose en de herkenning ervan, de weg naar buiten is soms niet meer mogelijk, en je raakt levenslang niet meer uit de uitkering.
Waar ik persoonlijk wel heel dankbaar voor ben hier, is dat ik de gelegenheid gehad heb om kennis te maken met therapieën zoals mindfulness en Acceptance and Commitment Therapie. Daar kan je in België alleen maar van dromen en voor de weg naar binnen zijn ze erg belangrijk geweest.
Ik wens je man en je kinderen veel sterkte en hoop dat ze opnieuw `licht in hun hart` kunnen vinden.
Veel liefs
je naamgenote
Brenda
Voor altijd “aarden” met jou/jullie in gedachten… ♥️
Liefste Brenda,
Nee, ik kende je niet maar nu wel.
En je hebt een onuitwisbare indruk gemaakt, zo mijn hart in en dat van vele anderen. Het zal de mensen die jou kennen en die dichtbij je staan niet vreemd in de oren klinken dat je dat effect op me hebt. Zo’n mooi mens, van binnen en van buiten, maar dat van buiten leek er niet zo toe te doen, het gaat je om de inhoud, je medemens. Het werd al gezegd, wij zullen het stokje moeten overnemen en die voel ik; ik voelde al een grote drive om mensen te bereiken die eenzaam zijn of zich zonder hoop voelen, maar jij hebt het tot een next level gebracht. Zo hoog, dat is voor niemand te doen denk ik. Gelukkig geloof ik in niet-weg. Je bent er nog steeds, voelbaar en voor altijd steunend, zeker in de levens van hen die jou zo lief waren.
Lief mens, lieve Brenda, ik dank je uit de grond van mijn hart voor alles wat jij in jouw leven hebt gedaan, bereikt. Het zal blijven galmen, en terecht. Jij verdient niet minder. Ik ben blij dat ik van je bestaan heb gehoord, al is de reden niet te hebben. Ook daarin WIL ik geloven, in een diepere reden die wij niet KUNNEN begrijpen, niet kunnen zien, maar ooit zullen snappen.
Dank dank dank!
210 reacties
Na jouw overlijden, kreeg ik dat door via mijn dochter. Zij had op Karel de Grote Hogeschool een gastles van jou gehad voor het vak psyhopathologie. Ze schreef me dat ze die gastles nooit vergeten was en dat jij haar was bij gebleven en hoe ze bewondering had voor jou, dat je zo’n sterke vrouw was… Hoe ze versteld stond van de manier waarop je kon vertellen over wat je had meegemaakt en wat je wou bereiken om de zorg hierrond te verbeteren. Je hebt zeker impact gehad op haar!!
Wat een onwaarschijnlijk verlies. Brenda haar boek ‘Kortsluiting in mijn hoofd’ was op verschillende manieren belangrijk voor mij: het hielp mij lotgenoten vinden en toonde dat herstel mogelijk is. Het boek was mijn licht aan het einde van de tunnel toen ik dat nodig had. Ik heb haar dat ook verteld toen ze kwam spreken in Sint-Niklaas. Ze heeft mijn herstelproces mee vorm gegeven en daar zal ik haar voor altijd dankbaar voor zijn.
2 dagen voor je overlijden hebben we nog even gechat….het ging je niet…je was terug bij af…maar nooit gedacht dat dat ons laatste chatberichtje zou zijn.
Hoe onwezenlijk blijft het toch…iemand verliezen die zo gevochten heeft en zo sterk leek. Ik mocht Brenda verschillende keren ontmoeten tijdens fora van Uilenspiegel en Ups&Downs. Fijne gesprekjes tijdens de signeersessies van haar boeken. Tijdens haar lezingen, het verhaal van haar ziekteproces maar vooral haar aanklachten over de zorgverlening in de psychiatrie, kon ik alleen maar bevestigend knikken. Terwijl ik dit schrijf komen mijn ervaringen in alle hevigheid terug. Ook ik heb klachten ingediend tegen de instellingen waar ik verbleef. 1 psychiater uit de instelling heeft mij au serieux genomen en de fouten erkend. Eén van de weinigen zeker? We moeten het werk van Brenda verderzetten, absoluut. Met haar verhalen, haar boeken, die ik nu opnieuw ter haar herinnering zal herlezen, zal ik mij blijvend inzetten tegen de kwaliteit van de zorg voor ons, kwetsbare mensen. Veel moed voor Jan, Jip, Lom en Zen. Dikke knuffel.
Hoi lieve Brenda,
het is goed zo hoewel het mij wel enorm verdriet doet, te horen dat je hier niet meer bent in fysieke vorm :'(
Jij was en bent inderdaad een Engel, en een Martelaar nu ook. Ik heb nog onder andere met je gemaild begin dit jaar, we noemden elkaar ‘medestrijders’ 🙂
Ik begrijp waarom je hebt besloten om eruit te stappen en het is goed zo. Niemand is boos op jou. De ggz is gewoon regelmatig sadistisch en ook gewelddadig naar haar ‘patienten’ m.n. die met een (in HUN bewoordingen) ‘psychose’. Ja dat is echt heel, heel erg zwaar. Vooral als je dit (telkens weer) moet ondergaan. Ik heb o.a. je boek ‘Kortsluiting in mijn hoofd’ gelezen. Ik heb zelf ook meer boeken geschreven over mijn ‘psychosen’ en de ggz behandelingen die volgden, die ook uitgegeven zijn -zie mijn website hieronder. (Mede) daarover mailden wij met elkaar en ik vond dat contact heel waardevol. Brenda, er wordt van je gehouden. Waarschijnlijk voel je je nu beter, waar je ook bent (het Licht waarschijnlijk). Niemand is boos op jou.
En anderen gaan ‘gewoon’ verder met deze strijd, de mensen die hier nog rondlopen inclusief ik zelf en mensen uit mijn omgeving. Er zullen altijd ‘rebellen’ blijven. De ggz MOET anders.. menselijker.. liefdevoller! Al dat sadisme etc. MOET stoppen! Misschien heb jij deze strijd ‘verloren’.. maar de oorlog zullen wij winnen.. ze IS al gewonnen ook al lijkt dat nog (lang) niet zo!
Je zal altijd een plekje in mijn hart blijven houden. Lieve medestrijdster <3
Liefs,
Diana
Je wordt gemist!
Wist je maar hoe GEWELDIG je was!
Brenda,
het doet zo’n deugd je stem te horen, in de podcast ‘Stemmen over psychose’.
Je missie gaat door…!
Lieve familie en vrienden van Brenda,
Het overlijden van Brenda vernam ik door de nieuwsbrief van PsychoseNet Nederland. Het raakte mij enorm dit te lezen. De pijn die jullie hebben met dit verlies is niet uit te drukken in woorden. Intens verdrietig…
Zelf heb ik een verleden met psychoses en ik voel net als Brenda een missie om meer bewustzijn te brengen binnen de GGZ. Ik leerde Brenda dus zo kennen, door dit overlijdensbericht. Ik ging een filmpje van haar kijken en ik voelde direct: wat zij niet meer kan afmaken, ga ik doen. Alsof ik ineens heel sterk deze taak voelde.
In de zomer heb ik besloten om een boek te schrijven over mijn herstel en zojuist stuurt mijn moeder een artikel door van Brenda waarin ze ons de kanaries in de kolenmijn noemt. Deze metafoor heb ik in mijn inleiding eerder gezet en ik wist dus niet dat Brenda deze ook gebruikt. Deze synchroniciteit is prachtig en zie ik als een teken. Zonder elkaar te hebben gekend, toch zo gelijkgestemd. Dit gevoel van deze taak heeft ertoe geleid dat ik de impuls voelde om auteur te worden bij PsychoseNet, en dat ben ik ook geworden. Brenda is een inspiratie voor mij en haar missie draag ik diep in mijn hart.
En mijn hart gaat naar alle naasten uit. Ik wens iedereen veel kracht, zachtheid, liefde en heling toe in dit proces. Dit verlies is zo groot… Ik leef met jullie mee…
Veel liefs,
Marieke van der Wielen
Met een diep respect en dankbaarheid voor jouw werk, een geschenk aan iedereen die te maken heeft met psychoses en zoekt naar menselijkheid, open communicatie en informatie en community. Je voetstappen hebben een pad gebaand voor ons die hier nog rondlopen. We zullen je werk voortzetten, ieder op onze eigen manier.
Je kwam heel graag (het liefst met vriendinnen) in onze zadenwinkel in Dordrecht. De opwinding van al die soorten en teeltdromen gaf je energie. We verkopen dan ook graag je boek Mild Tuinieren en houden je zo nog een poosje bij ons. Voor Jan en de kinderen hopen we op troost, veerkracht en een liefdevol gedenken!
Ik heb je boek gelezen van kortsluiting in mijn hoofd onze dochter heeft dat ook al enkele keren meegemaakt ik u ben u heel dankbaar voor wat u allemaal hebt gedaan voor de zorg daar in te verbeteren en ik vind het heel erg dat het voor u allemaal te zwaar geworden is ik ga u wel missen met de verhalen waar ik moed kon uitputten rust nu maar in vrede .
Kippenvel, verdrietig, ik kende je niet, maar las je verhaal. Zo jammer dat we je op deze wereld moet missen. Veel sterkte voor jouw lieve echtgenoot en kinderen.
MA
Ik blijf je een zeer moedige vrouw vinden. Hoe je de zaken kon benoemen en aankaarten . Zo strijdbaar! Oprecht. Eerlijk. Menselijk !!!
Als een Boudica of een Jeanne d’Arc.
Voor ben je altijd een grote Dame geweest !!!
Respect ✊
Rust in vrede 🙏
Hettie
Lieve Brenda
Ik ken je niet. Ik kende je niet. Een twist van het lot heeft erover beslist dat jouw overlijden mijn pad heeft gekruist. Nog voor ik je maar heb kunnen leren kennen, bleek dat je op een steenworp van mij woonde en dat ik je zoon op schools vlak onder mijn hoede kreeg.
Je overlijden raakt me heel hard. Mentaal welzijn en de gebrekkige ondersteuning of hulp daarrond, zijn zaken die me de laatste jaren de hoogste hoogtes en de laagste laagtes van het leven hebben doen ontdekken. Je beslissing om de eeuwige rust op te zoeken, komt daarom des te harder binnen. Ik kan niet anders dan je bedanken om van dit onderwerp je levenswerk te hebben gemaakt. De vele reacties tonen alleen maar aan hoeveel mensen je hebt geraakt en vooruitgeholpen – ja, zelfs hebt gered.
Je hebt niet alleen een steen verlegd, je hebt een onderwerp dat maatschappelijk als ‘ongemakkelijk’ of ‘problematisch’ werd bestempeld uit de schaduw gehaald. Ik kan niet anders dan je daarvoor dankbaar zijn. Ik beloof om samen met de vele anderen die inspiratie putten uit jouw strijd om het gevecht verder te zetten. Het gevecht tegen mezelf, het gevecht tegen het taboe, het gevecht tegen de vooroordelen en het gevecht tegen de lacunes in het systeem. Ik beloof dit jaar zorg te dragen voor je zoon waar ik kan, moge jouw vrijgevochten en kritische geest voortleven in hem, je andere zonen, je man en iedereen die jij liefhad én iedereen die jou liefhad.
Ik hoop dat je de rust hebt gevonden waar je zo naar snakte. Bedankt voor alles.
Liefs
LS
Wat een mooie viering was het gisteren… De liefde en warmte voor deze prachtige vrouw was heel tastbaar!
Bren, zoals we haar op de GLTT noemden, was een uniek persoon die iedereen om zich heen deed opfleuren met haar stralende lach, haar aanstekelijke glimlach en haar onuitputtelijke energie. Ik zal nooit vergeten hoe we in Dublin arm in arm en uit volle borst een ode brachten aan Molly Malone:
In Dublin’s fair city
Where the girls are so pretty
I first set my eyes on sweet Molly Malone
As she wheeled her wheelbarrow
Through streets broad and narrow
Crying, “Cockles and mussels, alive, alive, oh!”
Alive, alive, oh
Alive, alive, oh
Crying, “Cockles and mussels, alive, alive, oh”
“Very much alive”, dat was jij, Brenda! Ik ben blij dat ik je heb mogen kennen en mis je nu al…
Heel veel sterkte voor je gezin en je hele familie!
Greet Devaddere