1978
2024
“But you knew there would always be the spring,
as you knew the river would flow again after it was frozen.”
Ernest Hemingway
Er komt altijd lente na de winter, sprak Brenda vaak hoopvol. Ze maakte er zelfs een project van: een 6-delige kaartenset om hen die het mentaal zwaar hebben een beetje lente op te sturen. Want als geen ander wist ze hoe het is om je vergeten te voelen. En hoe groot de nood aan sprankjes hoop is, als de winter veel te lang lijkt te duren. Het besef dat er altijd weer een lente komt, uit de grond steeds weer nieuwe bloemen groeien, heeft altijd veel voor Brenda betekend.
Deze website is een liefdevolle herinnering aan Brenda Froyen. Een plek om haar leven te eren en te herdenken. We nodigen je daarom uit fijne, inspirerende, rakende, ontroerende herinneringen met of aan Brenda te delen. In beeld of taal. Voel daarnaast ook de ruimte om uiting te geven aan alle gevoelens die met haar verlies gepaard kunnen gaan.
Opdat Brenda nooit zal worden vergeten, we haar missie voort blijven zetten, en het nu voor haar maar eeuwig lente mag zijn. Ze heeft niets minder verdiend.
Wat betekende Brenda voor jou? Hoe heeft ze je geraakt, geïnspireerd, ontroerd, aan het lachen gemaakt?
Deel hier jouw foto, verhaal, herinnering, of laat een reactie achter.
Verhalen en herinneringen aan Brenda
Haar verlies laat een grote leegte achter, niet alleen bij haar naasten, maar ook bij iedereen die het voorrecht had haar te kennen. Ze was een vrouw met een uitzonderlijk positieve instelling, iemand die ondanks de moeilijkheden in haar leven altijd met hoop en kracht vooruit bleef kijken. Haar warmte, veerkracht en grenzeloze energie zullen altijd in onze herinnering blijven.
Ze was een toegewijde moeder van drie zonen, voor wie ze alles deed. Haar liefde en trots voor hen waren onvoorwaardelijk, en haar zorg en steun vormden de basis van hun leven. Samen met haar echtgenoot, die haar in alles enorm steunde, vormde ze een liefdevol en hecht gezin. Haar man stond altijd aan haar zijde, zowel in de mooie momenten als in de moeilijke tijden waarin zij streed tegen psychoses. Zijn steun was onmisbaar in haar leven, en hun band was een bron van kracht voor haar.
Naast haar rol als toegewijde echtgenote en moeder, vocht zij onvermoeibaar voor meer begrip en betere zorg voor mensen die lijden aan psychoses. Ze was een voorvechter voor hen die vaak niet gehoord werden, en in een maatschappij waar de overheid tekortschiet in het aanpakken van psychische problematiek, was zij een krachtige stem van compassie en verandering. Ondanks de obstakels die zij tegenkwam, bleef zij optimistisch en vasthoudend, vastberaden om een verschil te maken.
In haar persoonlijk leven straalde zij altijd een positieve energie uit, zelfs in de zwaarste tijden. Haar kracht, optimisme en liefde voor haar gezin waren bewonderenswaardig. Haar echtgenoot en zonen konden altijd rekenen op haar onvermoeibare steun, net zoals zij op die van hen konden rekenen.
We zullen haar herinneren als een vrouw die met hart en ziel voor anderen vocht, die altijd hoopvol was, en die, gesteund door haar liefdevolle familie, haar leven wijdde aan het verbeteren van dat van anderen. Mogen haar echtgenoot, zonen en dierbaren troost vinden in de mooie herinneringen en in de wetenschap dat haar nalatenschap verder leeft in het werk dat zij heeft verricht.
Met oprechte en innige deelneming,
Ik deel hier graag wat foto’s van het bruisende kind en tiener die Brenda was. Toen Brenda eenmaal naar Hechtel verhuisd was, ik was toen 8, zij 9, werd ze mijn buurmeisje, maar vooral mijn meest innige vriendin. Op een heel bijzonder vervlochten manier brachten wij onze kinder- en tienerjaren met elkaar door. Mijn familie was dol op haar en Brenda en ik wisselden tussen onze twee thuizen ‘navenant’ het lekkers wat onze moeders maakten of waar iets te beleven viel. Er liepen altijd wel hondjes in ons voetspoor. Meestal zaten we in het bos of struinden rond in “Hechtel-city”.
Ik weet dat Brenda een strijder was in de geestelijke gezondheidszorg en velen zijn haar daar terecht erg dankbaar voor. Voor mij zal ze echter altijd de warmste ziel, de lachmicrobe, mijn natuurvriendje, de onuitputtelijke sportieveling en showbeest en mijn steun en toeverlaat terwijl ik opgroeide, blijven. Mijn hart gaat uit naar Jan, haar 3 prachtige zonen, Jip, Lom & Zen, haar mama, haar zus, haar hele familie en intieme vriendenkring. Dit verlies is een mokerslag. Maar de eeuwige optimist (hoe opmerkelijk dat nu ook is) zou willen dat we doorgaan, lachen en iets moois creëren in dit leven.
[Escribo en español porque sé que Brenda lo hubiera encontrado chévere]
Gracias, Vida, por haberme permitido conocer a Brenda ❤️, para aprender de ella, para hacerme más sabia y sensible, para admirar su valentía y acompañar sus anhelos de mejorar este mundo.
Un abrazo muy fuerte desde Ecuador para todas aquellas personas que sienten su partida, les acompaño en su tristeza. MG.
Lieve Brenda,
Met jouw strijdlust, energie, daadkracht en enthousiasme heb jij enorm veel betekend voor de herstelbeweging. Ondanks jouw helaas pijnlijke en traumatische ervaringen in de ggz had je de moed om dit onrecht dat jij en anderen ervaarden aan te kaarten en dit op verschillende niveaus.
Daarnaast vond jij ook nog de energie om talloze initiatieven uit de grond te stampen die het herstel van velen heeft kunnen ondersteunen.. Wat jij op zo’n korte tijd hebt gerealiseerd is uitzonderlijk, en daar kunnen we met heel velen alleen maar enorm dankbaar voor zijn..
Je laat een grote leegte achter, maar zeker weten dat jouw werk wordt verdergezet!
Rust zacht.
En heel veel steun, troost, en warmte voor iedereen die je zo graag zag.
Streep haar naam niet door,
Al is ze bij ons weggegaan.
Streep haar naam niet door
Als of ze nooit heeft bestaan
Het liefste wat wij hebben bezeten
Het toekomstbeeld van haar bestaan
Vraag ons niet dat te vergeten
Streep daarom haar naam niet door
Noem haar naam en laat ons weten
Dat ook jij haar niet zult vergeten
210 reacties
Na jouw overlijden, kreeg ik dat door via mijn dochter. Zij had op Karel de Grote Hogeschool een gastles van jou gehad voor het vak psyhopathologie. Ze schreef me dat ze die gastles nooit vergeten was en dat jij haar was bij gebleven en hoe ze bewondering had voor jou, dat je zo’n sterke vrouw was… Hoe ze versteld stond van de manier waarop je kon vertellen over wat je had meegemaakt en wat je wou bereiken om de zorg hierrond te verbeteren. Je hebt zeker impact gehad op haar!!
Wat een onwaarschijnlijk verlies. Brenda haar boek ‘Kortsluiting in mijn hoofd’ was op verschillende manieren belangrijk voor mij: het hielp mij lotgenoten vinden en toonde dat herstel mogelijk is. Het boek was mijn licht aan het einde van de tunnel toen ik dat nodig had. Ik heb haar dat ook verteld toen ze kwam spreken in Sint-Niklaas. Ze heeft mijn herstelproces mee vorm gegeven en daar zal ik haar voor altijd dankbaar voor zijn.
2 dagen voor je overlijden hebben we nog even gechat….het ging je niet…je was terug bij af…maar nooit gedacht dat dat ons laatste chatberichtje zou zijn.
Hoe onwezenlijk blijft het toch…iemand verliezen die zo gevochten heeft en zo sterk leek. Ik mocht Brenda verschillende keren ontmoeten tijdens fora van Uilenspiegel en Ups&Downs. Fijne gesprekjes tijdens de signeersessies van haar boeken. Tijdens haar lezingen, het verhaal van haar ziekteproces maar vooral haar aanklachten over de zorgverlening in de psychiatrie, kon ik alleen maar bevestigend knikken. Terwijl ik dit schrijf komen mijn ervaringen in alle hevigheid terug. Ook ik heb klachten ingediend tegen de instellingen waar ik verbleef. 1 psychiater uit de instelling heeft mij au serieux genomen en de fouten erkend. Eén van de weinigen zeker? We moeten het werk van Brenda verderzetten, absoluut. Met haar verhalen, haar boeken, die ik nu opnieuw ter haar herinnering zal herlezen, zal ik mij blijvend inzetten tegen de kwaliteit van de zorg voor ons, kwetsbare mensen. Veel moed voor Jan, Jip, Lom en Zen. Dikke knuffel.
Hoi lieve Brenda,
het is goed zo hoewel het mij wel enorm verdriet doet, te horen dat je hier niet meer bent in fysieke vorm :'(
Jij was en bent inderdaad een Engel, en een Martelaar nu ook. Ik heb nog onder andere met je gemaild begin dit jaar, we noemden elkaar ‘medestrijders’ 🙂
Ik begrijp waarom je hebt besloten om eruit te stappen en het is goed zo. Niemand is boos op jou. De ggz is gewoon regelmatig sadistisch en ook gewelddadig naar haar ‘patienten’ m.n. die met een (in HUN bewoordingen) ‘psychose’. Ja dat is echt heel, heel erg zwaar. Vooral als je dit (telkens weer) moet ondergaan. Ik heb o.a. je boek ‘Kortsluiting in mijn hoofd’ gelezen. Ik heb zelf ook meer boeken geschreven over mijn ‘psychosen’ en de ggz behandelingen die volgden, die ook uitgegeven zijn -zie mijn website hieronder. (Mede) daarover mailden wij met elkaar en ik vond dat contact heel waardevol. Brenda, er wordt van je gehouden. Waarschijnlijk voel je je nu beter, waar je ook bent (het Licht waarschijnlijk). Niemand is boos op jou.
En anderen gaan ‘gewoon’ verder met deze strijd, de mensen die hier nog rondlopen inclusief ik zelf en mensen uit mijn omgeving. Er zullen altijd ‘rebellen’ blijven. De ggz MOET anders.. menselijker.. liefdevoller! Al dat sadisme etc. MOET stoppen! Misschien heb jij deze strijd ‘verloren’.. maar de oorlog zullen wij winnen.. ze IS al gewonnen ook al lijkt dat nog (lang) niet zo!
Je zal altijd een plekje in mijn hart blijven houden. Lieve medestrijdster <3
Liefs,
Diana
Je wordt gemist!
Wist je maar hoe GEWELDIG je was!
Brenda,
het doet zo’n deugd je stem te horen, in de podcast ‘Stemmen over psychose’.
Je missie gaat door…!
Lieve familie en vrienden van Brenda,
Het overlijden van Brenda vernam ik door de nieuwsbrief van PsychoseNet Nederland. Het raakte mij enorm dit te lezen. De pijn die jullie hebben met dit verlies is niet uit te drukken in woorden. Intens verdrietig…
Zelf heb ik een verleden met psychoses en ik voel net als Brenda een missie om meer bewustzijn te brengen binnen de GGZ. Ik leerde Brenda dus zo kennen, door dit overlijdensbericht. Ik ging een filmpje van haar kijken en ik voelde direct: wat zij niet meer kan afmaken, ga ik doen. Alsof ik ineens heel sterk deze taak voelde.
In de zomer heb ik besloten om een boek te schrijven over mijn herstel en zojuist stuurt mijn moeder een artikel door van Brenda waarin ze ons de kanaries in de kolenmijn noemt. Deze metafoor heb ik in mijn inleiding eerder gezet en ik wist dus niet dat Brenda deze ook gebruikt. Deze synchroniciteit is prachtig en zie ik als een teken. Zonder elkaar te hebben gekend, toch zo gelijkgestemd. Dit gevoel van deze taak heeft ertoe geleid dat ik de impuls voelde om auteur te worden bij PsychoseNet, en dat ben ik ook geworden. Brenda is een inspiratie voor mij en haar missie draag ik diep in mijn hart.
En mijn hart gaat naar alle naasten uit. Ik wens iedereen veel kracht, zachtheid, liefde en heling toe in dit proces. Dit verlies is zo groot… Ik leef met jullie mee…
Veel liefs,
Marieke van der Wielen
Met een diep respect en dankbaarheid voor jouw werk, een geschenk aan iedereen die te maken heeft met psychoses en zoekt naar menselijkheid, open communicatie en informatie en community. Je voetstappen hebben een pad gebaand voor ons die hier nog rondlopen. We zullen je werk voortzetten, ieder op onze eigen manier.
Je kwam heel graag (het liefst met vriendinnen) in onze zadenwinkel in Dordrecht. De opwinding van al die soorten en teeltdromen gaf je energie. We verkopen dan ook graag je boek Mild Tuinieren en houden je zo nog een poosje bij ons. Voor Jan en de kinderen hopen we op troost, veerkracht en een liefdevol gedenken!
Ik heb je boek gelezen van kortsluiting in mijn hoofd onze dochter heeft dat ook al enkele keren meegemaakt ik u ben u heel dankbaar voor wat u allemaal hebt gedaan voor de zorg daar in te verbeteren en ik vind het heel erg dat het voor u allemaal te zwaar geworden is ik ga u wel missen met de verhalen waar ik moed kon uitputten rust nu maar in vrede .
Kippenvel, verdrietig, ik kende je niet, maar las je verhaal. Zo jammer dat we je op deze wereld moet missen. Veel sterkte voor jouw lieve echtgenoot en kinderen.
MA
Ik blijf je een zeer moedige vrouw vinden. Hoe je de zaken kon benoemen en aankaarten . Zo strijdbaar! Oprecht. Eerlijk. Menselijk !!!
Als een Boudica of een Jeanne d’Arc.
Voor ben je altijd een grote Dame geweest !!!
Respect ✊
Rust in vrede 🙏
Hettie
Lieve Brenda
Ik ken je niet. Ik kende je niet. Een twist van het lot heeft erover beslist dat jouw overlijden mijn pad heeft gekruist. Nog voor ik je maar heb kunnen leren kennen, bleek dat je op een steenworp van mij woonde en dat ik je zoon op schools vlak onder mijn hoede kreeg.
Je overlijden raakt me heel hard. Mentaal welzijn en de gebrekkige ondersteuning of hulp daarrond, zijn zaken die me de laatste jaren de hoogste hoogtes en de laagste laagtes van het leven hebben doen ontdekken. Je beslissing om de eeuwige rust op te zoeken, komt daarom des te harder binnen. Ik kan niet anders dan je bedanken om van dit onderwerp je levenswerk te hebben gemaakt. De vele reacties tonen alleen maar aan hoeveel mensen je hebt geraakt en vooruitgeholpen – ja, zelfs hebt gered.
Je hebt niet alleen een steen verlegd, je hebt een onderwerp dat maatschappelijk als ‘ongemakkelijk’ of ‘problematisch’ werd bestempeld uit de schaduw gehaald. Ik kan niet anders dan je daarvoor dankbaar zijn. Ik beloof om samen met de vele anderen die inspiratie putten uit jouw strijd om het gevecht verder te zetten. Het gevecht tegen mezelf, het gevecht tegen het taboe, het gevecht tegen de vooroordelen en het gevecht tegen de lacunes in het systeem. Ik beloof dit jaar zorg te dragen voor je zoon waar ik kan, moge jouw vrijgevochten en kritische geest voortleven in hem, je andere zonen, je man en iedereen die jij liefhad én iedereen die jou liefhad.
Ik hoop dat je de rust hebt gevonden waar je zo naar snakte. Bedankt voor alles.
Liefs
LS
Wat een mooie viering was het gisteren… De liefde en warmte voor deze prachtige vrouw was heel tastbaar!
Bren, zoals we haar op de GLTT noemden, was een uniek persoon die iedereen om zich heen deed opfleuren met haar stralende lach, haar aanstekelijke glimlach en haar onuitputtelijke energie. Ik zal nooit vergeten hoe we in Dublin arm in arm en uit volle borst een ode brachten aan Molly Malone:
In Dublin’s fair city
Where the girls are so pretty
I first set my eyes on sweet Molly Malone
As she wheeled her wheelbarrow
Through streets broad and narrow
Crying, “Cockles and mussels, alive, alive, oh!”
Alive, alive, oh
Alive, alive, oh
Crying, “Cockles and mussels, alive, alive, oh”
“Very much alive”, dat was jij, Brenda! Ik ben blij dat ik je heb mogen kennen en mis je nu al…
Heel veel sterkte voor je gezin en je hele familie!
Greet Devaddere