1978
2024
“But you knew there would always be the spring,
as you knew the river would flow again after it was frozen.”
Ernest Hemingway
Er komt altijd lente na de winter, sprak Brenda vaak hoopvol. Ze maakte er zelfs een project van: een 6-delige kaartenset om hen die het mentaal zwaar hebben een beetje lente op te sturen. Want als geen ander wist ze hoe het is om je vergeten te voelen. En hoe groot de nood aan sprankjes hoop is, als de winter veel te lang lijkt te duren. Het besef dat er altijd weer een lente komt, uit de grond steeds weer nieuwe bloemen groeien, heeft altijd veel voor Brenda betekend.
Deze website is een liefdevolle herinnering aan Brenda Froyen. Een plek om haar leven te eren en te herdenken. We nodigen je daarom uit fijne, inspirerende, rakende, ontroerende herinneringen met of aan Brenda te delen. In beeld of taal. Voel daarnaast ook de ruimte om uiting te geven aan alle gevoelens die met haar verlies gepaard kunnen gaan.
Opdat Brenda nooit zal worden vergeten, we haar missie voort blijven zetten, en het nu voor haar maar eeuwig lente mag zijn. Ze heeft niets minder verdiend.
Wat betekende Brenda voor jou? Hoe heeft ze je geraakt, geïnspireerd, ontroerd, aan het lachen gemaakt?
Deel hier jouw foto, verhaal, herinnering, of laat een reactie achter.
Verhalen en herinneringen aan Brenda
Veel sterkte voor de familie! Brengen was een sterke vrouw. Ik kende haar niet persoonlijk, maar volgde haar op Facebook. Zelf heb ik ook een periode moeten vechten tegen een enorme kwetsbaarheid en vond ik geen gehoor. Het was of ik als mens plots niets meer waard was. Mijn mening werd van tafel geveegd en plots ben je enkel nog de psychiatrische. Ik heb zelf nog stage gelopen en gewerkt binnen psychiatrie. Het is een gesloten wereld en velen voelden zich toch beter dan de patiënt er waren natuurlijk hulpverleners en dokters die de beste versie van zichzelf gaven. Het moet sneller dat de psychiatrie wijzigt en ik denk dat psychiaters echt beter gescreend moeten worden. Zij hebben ook teveel macht. Zij beslissen alles, waardoor soms door geldgewin of macht ze de slechtste versie van zichzelf worden. Ik ben er uiteindelijk doorgekrabbeld, maar je draagt deze kwetsbaarheid en het onbegrip errond met je mee! Rust zacht, Brenda
Lieve uitzonderlijk, getalenteerde Brenda,
Jij sprak je uit tegen mistoestanden in de psychiatrie. Vooral om naar een meer humane psychiatrie te evolueren. Jij stak mij een hart onder de riem.
“Ik doe het voor Rob”, zei je toen ik vertelde dat mijn zoon twee jaar geleden overleed in een psychiatrische afdeling van een ziekenhuis, na tussenkomst van de politie. Tot op heden zoek ik met alle middelen die ik heb, tevergeefs naar wat er gebeurde..
Lieve, strijdvaardige Brenda,
Jij kon als ervaringsdeskundige als geen ander het lijden, de onmacht, het verdriet en het stigma van mensen in psychose aanvoelen en verwoorden.
In “ Hoe ga je om met iemand die een psychose heeft”, geef je zeer accuraat advies aan politie en betrokkenen.
Lieve intelligente Brenda,
Met je sterk rechtvaardigheidsgevoel heb je iedere kans benut om deze harde wereld een beetje te verbeteren.
Jij bent nu bij mijn lieve zoon Rob. Ik mis hem en ik ga jou missen….
Lieve Jan, Jip, Lom en Zen,
Brenda betekende erg veel voor ons “volgers”
Hoe erg moet het gemis voor jullie dan wel zijn. Ik hoop dat jullie een beetje troost vinden in de mooie herinneringen aan haar.
Ik wens jullie heel veel warme steun bij elkaar, bij familie en vrienden.
Heel veel liefs, Rita
Brenda volgde bij mij Spaanse les toen ze nog studente was in Leuven.
Een hele vrolijke glimlachende toffe aanwezigheid in de klas.
Toen ik dit jaar mijn dozen van lang geleden begon op te ruimen vond ik deze foto’s.
Op 27 september stuurde ik haar de laatste foto en ze antwoordde: ‘heerlijke herinneringen ‘
Ik zal haar nooit vergeten.
Lieve Bren,
Jan, Jip, Lom en Zen,
Meer dan twintig jaar geleden …
Een duo nieuwe collega’s vervoegde ons schoolteam, toevallig (of net niet) ook wonende in het Leuvense.
Het carpoolteam werd uitgebreid, en wat een dolle ritten werden het.
Onze lange trajecten naar het verre Sint-Genesius-Rode of Halle, bij dag of (bijna) nacht, jaja, zelfs op vrijdagavond of zaterdagochtend, werden plots veel vrolijker, luidruchtiger, kortom veel leuker. Uren babbels over alles en nog wat, met of zonder muzikale ondersteuning, kom cornflakes met melk (tja, het brood was op), warme herinneringen om te koesteren.
Uiteindelijk, vertrok je met Jan voor een overgetelijke reis en bleven we jullie vanop afstand volgen.
Terug in België, nieuwe job(s), een nieuwe stek een ander soort overgetelijke reis.
Drie prachtige zonen.
Toen, het ongelooflijke nieuws over wat je overkwam.
Ongeloof, verdriet, maar ook heel snel veel bewondering voor je kracht om dit alles met de wereld te delen en zo’n luide stem te worden die onze ogen opende en ons nieuwe inzichten in dat ongekende bracht.
Al je talenten werden nog duidelijker: schrijfster, voorvechtster, we lazen je woorden in de krant en zagen je op TV.
Maar toen kwam dat verschrikkelijke, lelijke beest in alle kracht terug en groeide onze bezorgdheid. Dat kon en mocht toch niet?
Wat kreeg jij toch onmenselijk veel op je ‘bord’ gepresenteerd…
Lieve Bren, Jan Jip, Lom en Zen toen ik het nieuws vernam kon ik het niet geloven, jouw heengaan raakt mij en zoveel anderen zo diep. Ik kan met geen woorden omschrijven wat ik nu precies voel.
Wel weet ik, dat je ons, ex-collega’s samenbracht de afgelopen dagen. We delen onze herinneringen, verdriet en gevoelens.
Verdomme, had dat zoveel liever in de blauwe Baleno, Toyota (te veel verschillende kleuren om op te noemen) of groene Ford met of zonder kom cornflakes gedaan…….
Liefs en luid blijven zingen hé, Bren met of zonder de juiste lyrics 😉
Katrien
´Voor altijd lente’, het laatste hoofdstuk van je eerste boek. Een hoopvol einde waaraan ik net begon te lezen toen ik via een vriendin hoorde dat je niet meer bent.
Donderdag 3 oktober 2024 begon ik aan jouw boek, leerde ik jou kennen …
Chapeau, chapeau, chapeau voor de stenen die je hebt verlegd.
Als partner van een zieke man zijn passages uit jouw boek herkenbaar.
Bedankt!
Ik wens veel warmte voor jouw liefdevolle gezinnetje en familie.
210 reacties
Na jouw overlijden, kreeg ik dat door via mijn dochter. Zij had op Karel de Grote Hogeschool een gastles van jou gehad voor het vak psyhopathologie. Ze schreef me dat ze die gastles nooit vergeten was en dat jij haar was bij gebleven en hoe ze bewondering had voor jou, dat je zo’n sterke vrouw was… Hoe ze versteld stond van de manier waarop je kon vertellen over wat je had meegemaakt en wat je wou bereiken om de zorg hierrond te verbeteren. Je hebt zeker impact gehad op haar!!
Wat een onwaarschijnlijk verlies. Brenda haar boek ‘Kortsluiting in mijn hoofd’ was op verschillende manieren belangrijk voor mij: het hielp mij lotgenoten vinden en toonde dat herstel mogelijk is. Het boek was mijn licht aan het einde van de tunnel toen ik dat nodig had. Ik heb haar dat ook verteld toen ze kwam spreken in Sint-Niklaas. Ze heeft mijn herstelproces mee vorm gegeven en daar zal ik haar voor altijd dankbaar voor zijn.
2 dagen voor je overlijden hebben we nog even gechat….het ging je niet…je was terug bij af…maar nooit gedacht dat dat ons laatste chatberichtje zou zijn.
Hoe onwezenlijk blijft het toch…iemand verliezen die zo gevochten heeft en zo sterk leek. Ik mocht Brenda verschillende keren ontmoeten tijdens fora van Uilenspiegel en Ups&Downs. Fijne gesprekjes tijdens de signeersessies van haar boeken. Tijdens haar lezingen, het verhaal van haar ziekteproces maar vooral haar aanklachten over de zorgverlening in de psychiatrie, kon ik alleen maar bevestigend knikken. Terwijl ik dit schrijf komen mijn ervaringen in alle hevigheid terug. Ook ik heb klachten ingediend tegen de instellingen waar ik verbleef. 1 psychiater uit de instelling heeft mij au serieux genomen en de fouten erkend. Eén van de weinigen zeker? We moeten het werk van Brenda verderzetten, absoluut. Met haar verhalen, haar boeken, die ik nu opnieuw ter haar herinnering zal herlezen, zal ik mij blijvend inzetten tegen de kwaliteit van de zorg voor ons, kwetsbare mensen. Veel moed voor Jan, Jip, Lom en Zen. Dikke knuffel.
Hoi lieve Brenda,
het is goed zo hoewel het mij wel enorm verdriet doet, te horen dat je hier niet meer bent in fysieke vorm :'(
Jij was en bent inderdaad een Engel, en een Martelaar nu ook. Ik heb nog onder andere met je gemaild begin dit jaar, we noemden elkaar ‘medestrijders’ 🙂
Ik begrijp waarom je hebt besloten om eruit te stappen en het is goed zo. Niemand is boos op jou. De ggz is gewoon regelmatig sadistisch en ook gewelddadig naar haar ‘patienten’ m.n. die met een (in HUN bewoordingen) ‘psychose’. Ja dat is echt heel, heel erg zwaar. Vooral als je dit (telkens weer) moet ondergaan. Ik heb o.a. je boek ‘Kortsluiting in mijn hoofd’ gelezen. Ik heb zelf ook meer boeken geschreven over mijn ‘psychosen’ en de ggz behandelingen die volgden, die ook uitgegeven zijn -zie mijn website hieronder. (Mede) daarover mailden wij met elkaar en ik vond dat contact heel waardevol. Brenda, er wordt van je gehouden. Waarschijnlijk voel je je nu beter, waar je ook bent (het Licht waarschijnlijk). Niemand is boos op jou.
En anderen gaan ‘gewoon’ verder met deze strijd, de mensen die hier nog rondlopen inclusief ik zelf en mensen uit mijn omgeving. Er zullen altijd ‘rebellen’ blijven. De ggz MOET anders.. menselijker.. liefdevoller! Al dat sadisme etc. MOET stoppen! Misschien heb jij deze strijd ‘verloren’.. maar de oorlog zullen wij winnen.. ze IS al gewonnen ook al lijkt dat nog (lang) niet zo!
Je zal altijd een plekje in mijn hart blijven houden. Lieve medestrijdster <3
Liefs,
Diana
Je wordt gemist!
Wist je maar hoe GEWELDIG je was!
Brenda,
het doet zo’n deugd je stem te horen, in de podcast ‘Stemmen over psychose’.
Je missie gaat door…!
Lieve familie en vrienden van Brenda,
Het overlijden van Brenda vernam ik door de nieuwsbrief van PsychoseNet Nederland. Het raakte mij enorm dit te lezen. De pijn die jullie hebben met dit verlies is niet uit te drukken in woorden. Intens verdrietig…
Zelf heb ik een verleden met psychoses en ik voel net als Brenda een missie om meer bewustzijn te brengen binnen de GGZ. Ik leerde Brenda dus zo kennen, door dit overlijdensbericht. Ik ging een filmpje van haar kijken en ik voelde direct: wat zij niet meer kan afmaken, ga ik doen. Alsof ik ineens heel sterk deze taak voelde.
In de zomer heb ik besloten om een boek te schrijven over mijn herstel en zojuist stuurt mijn moeder een artikel door van Brenda waarin ze ons de kanaries in de kolenmijn noemt. Deze metafoor heb ik in mijn inleiding eerder gezet en ik wist dus niet dat Brenda deze ook gebruikt. Deze synchroniciteit is prachtig en zie ik als een teken. Zonder elkaar te hebben gekend, toch zo gelijkgestemd. Dit gevoel van deze taak heeft ertoe geleid dat ik de impuls voelde om auteur te worden bij PsychoseNet, en dat ben ik ook geworden. Brenda is een inspiratie voor mij en haar missie draag ik diep in mijn hart.
En mijn hart gaat naar alle naasten uit. Ik wens iedereen veel kracht, zachtheid, liefde en heling toe in dit proces. Dit verlies is zo groot… Ik leef met jullie mee…
Veel liefs,
Marieke van der Wielen
Met een diep respect en dankbaarheid voor jouw werk, een geschenk aan iedereen die te maken heeft met psychoses en zoekt naar menselijkheid, open communicatie en informatie en community. Je voetstappen hebben een pad gebaand voor ons die hier nog rondlopen. We zullen je werk voortzetten, ieder op onze eigen manier.
Je kwam heel graag (het liefst met vriendinnen) in onze zadenwinkel in Dordrecht. De opwinding van al die soorten en teeltdromen gaf je energie. We verkopen dan ook graag je boek Mild Tuinieren en houden je zo nog een poosje bij ons. Voor Jan en de kinderen hopen we op troost, veerkracht en een liefdevol gedenken!
Ik heb je boek gelezen van kortsluiting in mijn hoofd onze dochter heeft dat ook al enkele keren meegemaakt ik u ben u heel dankbaar voor wat u allemaal hebt gedaan voor de zorg daar in te verbeteren en ik vind het heel erg dat het voor u allemaal te zwaar geworden is ik ga u wel missen met de verhalen waar ik moed kon uitputten rust nu maar in vrede .
Kippenvel, verdrietig, ik kende je niet, maar las je verhaal. Zo jammer dat we je op deze wereld moet missen. Veel sterkte voor jouw lieve echtgenoot en kinderen.
MA
Ik blijf je een zeer moedige vrouw vinden. Hoe je de zaken kon benoemen en aankaarten . Zo strijdbaar! Oprecht. Eerlijk. Menselijk !!!
Als een Boudica of een Jeanne d’Arc.
Voor ben je altijd een grote Dame geweest !!!
Respect ✊
Rust in vrede 🙏
Hettie
Lieve Brenda
Ik ken je niet. Ik kende je niet. Een twist van het lot heeft erover beslist dat jouw overlijden mijn pad heeft gekruist. Nog voor ik je maar heb kunnen leren kennen, bleek dat je op een steenworp van mij woonde en dat ik je zoon op schools vlak onder mijn hoede kreeg.
Je overlijden raakt me heel hard. Mentaal welzijn en de gebrekkige ondersteuning of hulp daarrond, zijn zaken die me de laatste jaren de hoogste hoogtes en de laagste laagtes van het leven hebben doen ontdekken. Je beslissing om de eeuwige rust op te zoeken, komt daarom des te harder binnen. Ik kan niet anders dan je bedanken om van dit onderwerp je levenswerk te hebben gemaakt. De vele reacties tonen alleen maar aan hoeveel mensen je hebt geraakt en vooruitgeholpen – ja, zelfs hebt gered.
Je hebt niet alleen een steen verlegd, je hebt een onderwerp dat maatschappelijk als ‘ongemakkelijk’ of ‘problematisch’ werd bestempeld uit de schaduw gehaald. Ik kan niet anders dan je daarvoor dankbaar zijn. Ik beloof om samen met de vele anderen die inspiratie putten uit jouw strijd om het gevecht verder te zetten. Het gevecht tegen mezelf, het gevecht tegen het taboe, het gevecht tegen de vooroordelen en het gevecht tegen de lacunes in het systeem. Ik beloof dit jaar zorg te dragen voor je zoon waar ik kan, moge jouw vrijgevochten en kritische geest voortleven in hem, je andere zonen, je man en iedereen die jij liefhad én iedereen die jou liefhad.
Ik hoop dat je de rust hebt gevonden waar je zo naar snakte. Bedankt voor alles.
Liefs
LS
Wat een mooie viering was het gisteren… De liefde en warmte voor deze prachtige vrouw was heel tastbaar!
Bren, zoals we haar op de GLTT noemden, was een uniek persoon die iedereen om zich heen deed opfleuren met haar stralende lach, haar aanstekelijke glimlach en haar onuitputtelijke energie. Ik zal nooit vergeten hoe we in Dublin arm in arm en uit volle borst een ode brachten aan Molly Malone:
In Dublin’s fair city
Where the girls are so pretty
I first set my eyes on sweet Molly Malone
As she wheeled her wheelbarrow
Through streets broad and narrow
Crying, “Cockles and mussels, alive, alive, oh!”
Alive, alive, oh
Alive, alive, oh
Crying, “Cockles and mussels, alive, alive, oh”
“Very much alive”, dat was jij, Brenda! Ik ben blij dat ik je heb mogen kennen en mis je nu al…
Heel veel sterkte voor je gezin en je hele familie!
Greet Devaddere