1978
2024
“But you knew there would always be the spring,
as you knew the river would flow again after it was frozen.”
Ernest Hemingway
Er komt altijd lente na de winter, sprak Brenda vaak hoopvol. Ze maakte er zelfs een project van: een 6-delige kaartenset om hen die het mentaal zwaar hebben een beetje lente op te sturen. Want als geen ander wist ze hoe het is om je vergeten te voelen. En hoe groot de nood aan sprankjes hoop is, als de winter veel te lang lijkt te duren. Het besef dat er altijd weer een lente komt, uit de grond steeds weer nieuwe bloemen groeien, heeft altijd veel voor Brenda betekend.
Deze website is een liefdevolle herinnering aan Brenda Froyen. Een plek om haar leven te eren en te herdenken. We nodigen je daarom uit fijne, inspirerende, rakende, ontroerende herinneringen met of aan Brenda te delen. In beeld of taal. Voel daarnaast ook de ruimte om uiting te geven aan alle gevoelens die met haar verlies gepaard kunnen gaan.
Opdat Brenda nooit zal worden vergeten, we haar missie voort blijven zetten, en het nu voor haar maar eeuwig lente mag zijn. Ze heeft niets minder verdiend.
Wat betekende Brenda voor jou? Hoe heeft ze je geraakt, geïnspireerd, ontroerd, aan het lachen gemaakt?
Deel hier jouw foto, verhaal, herinnering, of laat een reactie achter.
Verhalen en herinneringen aan Brenda
Lieve Brenda,
Op 8/04/2022 om 18u35 had ik voor het eerst contact met jou.
We hadden het over jouw boek dat je schreef over psychoses.
Ik kon bij jou terecht met het gruwelijke verhaal hoe mijn minderjarige zoon na jarenlange mishandeling en falende justitie terecht kwam in een schrijnende situatie en fulltime opgenomen werd in de psychiatrie. Diagnose: psychose en CPTSS.
7/06/2022 belandde mijn zoon na een angstaanval opnieuw enkele dagen in een schrijnende medische toestand. Volgens de huisartsenpraktijk een psychotische aanval, volgens zijn kinderpsychiater een dissociatieve fase, allemaal zaken die kinderen niet zouden mogen meemaken, zeker als ze te wijten zijn aan blijvend schuldig verzuim door de rechterlijke macht.
11/06/22 was mijn zoon opnieuw zichzelf, opnieuw de gezonde jongen die genoot van de liefde van zijn zorgzame beschermmama. Die dag ontmoette hij jou. Je nam uitgebreid de tijd om met hem te praten. Samen met jou en Wifi maakten we een wandeling en deden we een uitstap naar het schoolfeest van de Vlinder.
In de lente van 2023 kwam ik aan je deur aanbellen, gewoon iets vragen over jouw geefkastje aan je deur.
Je herkende me meteen en vroeg me hoe het met mij en mijn zoon ging.
Ik vertelde jou het gruwelijke nieuws van het moment en hoe ik moest zien te overleven met deze zoveelste vorm van schuldig verzuim en falende justitie.
Urenlang hebben we gebabbeld. Je sleurde mij door mijn ellende en ik kreeg vele details te horen van jouw strijd en onmacht.
We werden vriendinnen.
Ik passeerde vaak je deur en wuifde naar je als je in de keuken stond. Je liep met me mee naar de dieren als ik voedsel voor hen meebracht.
Regelmatig kwam ik aanbellen om te horen hoe het met je ging of ik sprak je aan via Messenger. Ik stak opbeurende geschenkjes in je brievenbus wanneer je in je hart liet kijken en mij inlichtte dat het eventjes niet zo goed ging.
Het ging soms wat beter met je, ondanks de gruwelijke verwijten en onmenselijkheden naar je hoofd geslingerd: de ene dag een politieagente, de andere dag een sportcoach, soms een leerkracht, tot zelfs een verpleegster.
Vandaag was het mijn verpleegster die mij inlichtte over het slechte nieuws:
Je bent er niet meer. Je hebt de strijd opgegeven. Je hebt je man, je kinderen, je vele vrienden en kennissen en zelfs je fans met een leeg gevoel en onmacht achtergelaten.
Maar terzelfdertijd laat je heel veel liefde achter. De herinnering aan de mooie mens die je altijd was en die ondanks je eigen leed altijd klaar stond voor anderen.
Het ga je goed lieve meid. Rust nu maar. Je hebt het verdiend.
Veel sterkte aan Jan, Jip, Lom en Zen en Wifi.
Lieve Brenda,
Ik ben een stille volger van jou. Jouw verhalen raakten me steeds. De kinderen, het beroep van lerarenopleider, we hadden veel gemeen. Je bent een bijzondere vrouw. Ik denk al heel de week hoe jammer dat dit is en hoe eenzaam je jou moet gevoeld hebben. Heel veel sterkte aan je man en kinderen. Ze hebben zoveel mooie verhalen maar dragen een groot gemis. Liefs.
Brenda Froyen, we ontmoetten elkaar meer dan 10 jaar geleden. Ik werkte destijds in het psychiatrische verzorgingstehuis en was op zoek naar iemand die, vanuit eigen ervaring, op een warme maar krachtige manier durfde spreken over psychiatrische zorg. We vonden elkaar in de overtuiging dat het anders kon. We deelden de drive iets in beweging te willen zetten. Er bestond toen nog geen format voor “hoe dit aan te pakken”, ervaringsdeskundigheid in de zorg stond nog in zijn kinderschoenen. Maar dat weerhield jou niet om moedig jouw verhaal te brengen voor ons team en de vinger op de wonde te leggen. En dat ben je blijven doen. Jouw onvermoeibare strijd voor een menselijkere psychiatrie is van onschatbare waarde geweest voor de geestelijke gezondheidszorg. Ik draag je voor altijd mee.
Ongeloof en verdriet. Maar ook heel veel dankbaarheid voor wat Brenda voor zoveel mensen heeft betekend. Haar strijd voor een meer menselijke psychiatrie was uiterst belangrijk. Ze heeft heel wat stenen verzet. Alleen al daarvoor verdient ze uitermate veel respect. We leven mee met Jan en de kinderen. Het verdriet van dit verlies zal voor jullie onnoemelijk groot zijn. Weet dat veel mensen meeleven en jullie vrouw en mama in hun gedachten eren. Wij doen dat zeker ook op Sociaal.Net. Veel sterkte. Nico Bogaerts, namens de redactie van Sociaal.Net.
Ik heb je spijtig genoeg niet gekend. Dit is de eerste keer dat ik over jou hoor praten en de moed die je hebt gehad om de stilstand in de psychiatrie aan te kaarten met name naar mensen die lijden onder dagelijkse psychoses. Mijn zoon is één van die personen. Er is nog heel, heel veel te doen om die mensen te helpen. Maar onze maatschappij is er nog niet klaar voor. Ze staan er meestal alleen voor en indien ze op niemand van familie kunnen rekenen volgt de vereenzaming. Brenda ik hoop dat vanuit het rustig plekje waar je nu bent, je verder een lichtpunt mag zijn voor heel veel mensen en hun zult aansporen om je werk verder te zetten. Bedankt voor wat je voor mensen met psychosegevoeligheid hebt betekend. Rust nu maar. Winnie
210 reacties
Na jouw overlijden, kreeg ik dat door via mijn dochter. Zij had op Karel de Grote Hogeschool een gastles van jou gehad voor het vak psyhopathologie. Ze schreef me dat ze die gastles nooit vergeten was en dat jij haar was bij gebleven en hoe ze bewondering had voor jou, dat je zo’n sterke vrouw was… Hoe ze versteld stond van de manier waarop je kon vertellen over wat je had meegemaakt en wat je wou bereiken om de zorg hierrond te verbeteren. Je hebt zeker impact gehad op haar!!
Wat een onwaarschijnlijk verlies. Brenda haar boek ‘Kortsluiting in mijn hoofd’ was op verschillende manieren belangrijk voor mij: het hielp mij lotgenoten vinden en toonde dat herstel mogelijk is. Het boek was mijn licht aan het einde van de tunnel toen ik dat nodig had. Ik heb haar dat ook verteld toen ze kwam spreken in Sint-Niklaas. Ze heeft mijn herstelproces mee vorm gegeven en daar zal ik haar voor altijd dankbaar voor zijn.
2 dagen voor je overlijden hebben we nog even gechat….het ging je niet…je was terug bij af…maar nooit gedacht dat dat ons laatste chatberichtje zou zijn.
Hoe onwezenlijk blijft het toch…iemand verliezen die zo gevochten heeft en zo sterk leek. Ik mocht Brenda verschillende keren ontmoeten tijdens fora van Uilenspiegel en Ups&Downs. Fijne gesprekjes tijdens de signeersessies van haar boeken. Tijdens haar lezingen, het verhaal van haar ziekteproces maar vooral haar aanklachten over de zorgverlening in de psychiatrie, kon ik alleen maar bevestigend knikken. Terwijl ik dit schrijf komen mijn ervaringen in alle hevigheid terug. Ook ik heb klachten ingediend tegen de instellingen waar ik verbleef. 1 psychiater uit de instelling heeft mij au serieux genomen en de fouten erkend. Eén van de weinigen zeker? We moeten het werk van Brenda verderzetten, absoluut. Met haar verhalen, haar boeken, die ik nu opnieuw ter haar herinnering zal herlezen, zal ik mij blijvend inzetten tegen de kwaliteit van de zorg voor ons, kwetsbare mensen. Veel moed voor Jan, Jip, Lom en Zen. Dikke knuffel.
Hoi lieve Brenda,
het is goed zo hoewel het mij wel enorm verdriet doet, te horen dat je hier niet meer bent in fysieke vorm :'(
Jij was en bent inderdaad een Engel, en een Martelaar nu ook. Ik heb nog onder andere met je gemaild begin dit jaar, we noemden elkaar ‘medestrijders’ 🙂
Ik begrijp waarom je hebt besloten om eruit te stappen en het is goed zo. Niemand is boos op jou. De ggz is gewoon regelmatig sadistisch en ook gewelddadig naar haar ‘patienten’ m.n. die met een (in HUN bewoordingen) ‘psychose’. Ja dat is echt heel, heel erg zwaar. Vooral als je dit (telkens weer) moet ondergaan. Ik heb o.a. je boek ‘Kortsluiting in mijn hoofd’ gelezen. Ik heb zelf ook meer boeken geschreven over mijn ‘psychosen’ en de ggz behandelingen die volgden, die ook uitgegeven zijn -zie mijn website hieronder. (Mede) daarover mailden wij met elkaar en ik vond dat contact heel waardevol. Brenda, er wordt van je gehouden. Waarschijnlijk voel je je nu beter, waar je ook bent (het Licht waarschijnlijk). Niemand is boos op jou.
En anderen gaan ‘gewoon’ verder met deze strijd, de mensen die hier nog rondlopen inclusief ik zelf en mensen uit mijn omgeving. Er zullen altijd ‘rebellen’ blijven. De ggz MOET anders.. menselijker.. liefdevoller! Al dat sadisme etc. MOET stoppen! Misschien heb jij deze strijd ‘verloren’.. maar de oorlog zullen wij winnen.. ze IS al gewonnen ook al lijkt dat nog (lang) niet zo!
Je zal altijd een plekje in mijn hart blijven houden. Lieve medestrijdster <3
Liefs,
Diana
Je wordt gemist!
Wist je maar hoe GEWELDIG je was!
Brenda,
het doet zo’n deugd je stem te horen, in de podcast ‘Stemmen over psychose’.
Je missie gaat door…!
Lieve familie en vrienden van Brenda,
Het overlijden van Brenda vernam ik door de nieuwsbrief van PsychoseNet Nederland. Het raakte mij enorm dit te lezen. De pijn die jullie hebben met dit verlies is niet uit te drukken in woorden. Intens verdrietig…
Zelf heb ik een verleden met psychoses en ik voel net als Brenda een missie om meer bewustzijn te brengen binnen de GGZ. Ik leerde Brenda dus zo kennen, door dit overlijdensbericht. Ik ging een filmpje van haar kijken en ik voelde direct: wat zij niet meer kan afmaken, ga ik doen. Alsof ik ineens heel sterk deze taak voelde.
In de zomer heb ik besloten om een boek te schrijven over mijn herstel en zojuist stuurt mijn moeder een artikel door van Brenda waarin ze ons de kanaries in de kolenmijn noemt. Deze metafoor heb ik in mijn inleiding eerder gezet en ik wist dus niet dat Brenda deze ook gebruikt. Deze synchroniciteit is prachtig en zie ik als een teken. Zonder elkaar te hebben gekend, toch zo gelijkgestemd. Dit gevoel van deze taak heeft ertoe geleid dat ik de impuls voelde om auteur te worden bij PsychoseNet, en dat ben ik ook geworden. Brenda is een inspiratie voor mij en haar missie draag ik diep in mijn hart.
En mijn hart gaat naar alle naasten uit. Ik wens iedereen veel kracht, zachtheid, liefde en heling toe in dit proces. Dit verlies is zo groot… Ik leef met jullie mee…
Veel liefs,
Marieke van der Wielen
Met een diep respect en dankbaarheid voor jouw werk, een geschenk aan iedereen die te maken heeft met psychoses en zoekt naar menselijkheid, open communicatie en informatie en community. Je voetstappen hebben een pad gebaand voor ons die hier nog rondlopen. We zullen je werk voortzetten, ieder op onze eigen manier.
Je kwam heel graag (het liefst met vriendinnen) in onze zadenwinkel in Dordrecht. De opwinding van al die soorten en teeltdromen gaf je energie. We verkopen dan ook graag je boek Mild Tuinieren en houden je zo nog een poosje bij ons. Voor Jan en de kinderen hopen we op troost, veerkracht en een liefdevol gedenken!
Ik heb je boek gelezen van kortsluiting in mijn hoofd onze dochter heeft dat ook al enkele keren meegemaakt ik u ben u heel dankbaar voor wat u allemaal hebt gedaan voor de zorg daar in te verbeteren en ik vind het heel erg dat het voor u allemaal te zwaar geworden is ik ga u wel missen met de verhalen waar ik moed kon uitputten rust nu maar in vrede .
Kippenvel, verdrietig, ik kende je niet, maar las je verhaal. Zo jammer dat we je op deze wereld moet missen. Veel sterkte voor jouw lieve echtgenoot en kinderen.
MA
Ik blijf je een zeer moedige vrouw vinden. Hoe je de zaken kon benoemen en aankaarten . Zo strijdbaar! Oprecht. Eerlijk. Menselijk !!!
Als een Boudica of een Jeanne d’Arc.
Voor ben je altijd een grote Dame geweest !!!
Respect ✊
Rust in vrede 🙏
Hettie
Lieve Brenda
Ik ken je niet. Ik kende je niet. Een twist van het lot heeft erover beslist dat jouw overlijden mijn pad heeft gekruist. Nog voor ik je maar heb kunnen leren kennen, bleek dat je op een steenworp van mij woonde en dat ik je zoon op schools vlak onder mijn hoede kreeg.
Je overlijden raakt me heel hard. Mentaal welzijn en de gebrekkige ondersteuning of hulp daarrond, zijn zaken die me de laatste jaren de hoogste hoogtes en de laagste laagtes van het leven hebben doen ontdekken. Je beslissing om de eeuwige rust op te zoeken, komt daarom des te harder binnen. Ik kan niet anders dan je bedanken om van dit onderwerp je levenswerk te hebben gemaakt. De vele reacties tonen alleen maar aan hoeveel mensen je hebt geraakt en vooruitgeholpen – ja, zelfs hebt gered.
Je hebt niet alleen een steen verlegd, je hebt een onderwerp dat maatschappelijk als ‘ongemakkelijk’ of ‘problematisch’ werd bestempeld uit de schaduw gehaald. Ik kan niet anders dan je daarvoor dankbaar zijn. Ik beloof om samen met de vele anderen die inspiratie putten uit jouw strijd om het gevecht verder te zetten. Het gevecht tegen mezelf, het gevecht tegen het taboe, het gevecht tegen de vooroordelen en het gevecht tegen de lacunes in het systeem. Ik beloof dit jaar zorg te dragen voor je zoon waar ik kan, moge jouw vrijgevochten en kritische geest voortleven in hem, je andere zonen, je man en iedereen die jij liefhad én iedereen die jou liefhad.
Ik hoop dat je de rust hebt gevonden waar je zo naar snakte. Bedankt voor alles.
Liefs
LS
Wat een mooie viering was het gisteren… De liefde en warmte voor deze prachtige vrouw was heel tastbaar!
Bren, zoals we haar op de GLTT noemden, was een uniek persoon die iedereen om zich heen deed opfleuren met haar stralende lach, haar aanstekelijke glimlach en haar onuitputtelijke energie. Ik zal nooit vergeten hoe we in Dublin arm in arm en uit volle borst een ode brachten aan Molly Malone:
In Dublin’s fair city
Where the girls are so pretty
I first set my eyes on sweet Molly Malone
As she wheeled her wheelbarrow
Through streets broad and narrow
Crying, “Cockles and mussels, alive, alive, oh!”
Alive, alive, oh
Alive, alive, oh
Crying, “Cockles and mussels, alive, alive, oh”
“Very much alive”, dat was jij, Brenda! Ik ben blij dat ik je heb mogen kennen en mis je nu al…
Heel veel sterkte voor je gezin en je hele familie!
Greet Devaddere