Brenda, wat een vrouw! Ik
Leerde je kennen tijdens mijn opleiding postpartumconsulente en jouw verhaal raakte me diep. Maar nog meer was ik onder de indruk van jouw gedrevenheid , je draagkracht en jouw ‘zijn’.
Via je fb-posts heb je me inzichten gegeven die me helpen om een familielid met psychosegevoeligheid beter te begrijpen en te benaderen.

Jouw heengaan slaat in als een bom. Maar eigenlijk sloeg alles wat je deed in als een bom. Je beroert, toen, nu en voor eeuwig.

Veel moed aan je gezin en ik hoop dat jouw 4 mannen zich elke dag kunnen verwarmen aan mooie herinneringen en aan het besef dat hun mama/vrouw de wereld bewuster heeft gemaakt.

Aan Jan,
Aan Jip,
Aan Lom,
Aan Zen,
Brenda-lief toch,
Wat zullen jullie haar heel erg missen. Met zovele anderen die een potje zitten huilen (hier) om haar sterven.
Voor jullie is het een onzegbaar gemis. Een onnoembare diepe leegte, nu, en straks, en nog zovele jaren verder.
Als FB- en Instagram-volgster, en zelf altijd geboeid door het GGZ-landschap, kwam zij me over als een sprankelende heldere communicator. Pleitbezorgster voor net diegenen die in het kwetsbaarste van hun ervaringen werden alleen gelaten met hun angsten en onbegrepenheid door de buitenwereld, ook die van heel veel hulpverlenenden. Ervaringsdeskundigheid en het nauw betrekken van de directe omgeving zijn steeds haar drijfveer geweest.
Hier staat me een zalig foto-beeld van haar voor ogen, van de laatste verre reis die jullie als gezin maakten. Haar springen in de diepte, vanop een stukje brug. En de fierheid waarmee ze dit aandurfde en ervan genoot, na de sprong van de kinderen.
Deze keer is het een andere sprong, een andere diepte. Een niet te peilen ‘durven springen’ naast de zovele moeilijke waters die ze doorzwom. Brenda, je deed/doet het toch maar.
Brenda laat voor zovelen een groot nalatenschap na van authenticiteit, van zovele bloeiende harten-tuinen. Dat neemt niemand van hen af.
Dank voor haar en jullie waarachtig opkomen voor de zwaar psychisch kwetsbaren onder zovelen, in eigen familie, bij buren, kennissen en collega’s. Dank voor wie ze mocht zijn, voor elk van jullie als dichte naasten.
Een heel warme knuffel voor jullie allen, de meest nabije gezins-, familie-,en vriendschappen. Hoop dat genoeg warmhartigen dicht en heel lang naast jullie blijven staan.
En dank omdat we haar uitvaart mogen meevolgen.
Met diepe droefheid en veel kracht om in jullie rouw te gaan staan.
Lieve Cuppens.

Lieve Brenda,

Ik weet niet wat ik moet schrijven, zeggen, denken. Jouw overlijden raakt me hard. Jij, die het taboe doorbrak zoals geen ander, stenen verlegde en tegen zovele bierkaaien tegelijk vocht.

We zijn ongeveer gelijktijdig met dezelfde missie begonnen. Met te getuigen, problemen aan te kaarten en te vechten voor meer aandacht, gepaste zorg en warmte in en voor de GGZ. Jij was zoveel luider en grootster dan ik. Ik keek naar je op, een inspiratiebron. Je schreef vele boeken, zetelde zelfs in de Hoge Gezondheidsraad, schreef opiniestukken en bleef doorgaan. Ik deed wat dezelfde dingen (boeken schrijven, tegen bierkaaien vechten, inzetten met en voor Werkgroep Verder), maar allemaal wat kleiner en wat stiller dan jij. We voelden ons gesterkt bij elkaar toen het rondom ons nog extra stil was en het taboe zovele malen groter dan vandaag. Vele volgden ons door mee het taboe te doorbreken. Jij hebt het debat geopend, zovele stille lijders een stem gegeven.

Ik weet nog toen ik het anoniem Twitterbericht zag “Brenda Froyen, Evelien Chiau en Lore Vonck hebben mijn leven gered.” Het raakte ons beiden. De eerste steentjes, stappen, waren gezet. Er was hoop.

Maar ook was ook miserie, lelijke reacties en een maatschappij die maar traag wil leren. Zoals als jouw werk en inzet tegen dwangmaatregelen en omgaan met psychoses door politie en zorgpersoneel. De zaak Chovanec en onlangs in Dendermonde, toonden dat helaas aan.

Toch wil ik net die hoop doorzetten. Jouw werk en inspanningen doorzetten samen met zovele anderen. Jouw stem luid, luider dan ik eigenlijk ben, laten klinken in de GGZ. Jouw strijd verder zetten voor meer investeringen in mentaal welzijn, snelle en gepaste zorg en veel warmte. Lieve Brenda, dank voor alles, voor wie je was en al wat je deed en de fijne samenwerkingen. Lieve Jan, Jip, Lom en Zen, veel kracht, warmte en troost gewenst.

Wat een vreselijk bericht maar kan alleen een tekst toevoegen die ik in 2008 schreef en opgetekend in het boek wat ik schreef “schizofrenie als levensweg” uit 2009.
Heel veel sterkte familie, vrienden , kennissen en iedereen die strijd tegen het onrecht.

Hierbij de tekst “AFSCHEID”

Afscheid ( 2018)
Het kan voorgoed zijn, maar ook voor even, een mens neemt voortdurend afscheid tijdens het leven.
Als je met iemand een praatje maakt, of een auto die je verkoopt, of je neemt afscheid van een dierbare die is overleden.
Soms is het een stukje van jezelf wat je achter moet laten, het vertrouwde, de veiligheid die je kwijt kan raken.
Een scheiding van je man of vrouw, waar je jaren lief en leed mee gedeeld hebt.
Het afscheid kan ook een begin zijn van iets nieuws, wat een vrijheid kan betekenen die je nog niet eerder gevoeld hebt.
Laat het afscheid een goede herinnering blijven waar je wat aan hebt, zonder datgene wat je kwijt bent.
Eigenlijk raken we nooit wat kwijt, want een afscheid is nooit definitief. De herinnering, het gevoel en de warmte van een persoon of iets anders kan nog altijd aanwezig zijn.
Laat het afscheid een verandering zijn van je innerlijk, zodat het een positieve uitwerking heeft op jezelf.
Wees voor altijd jezelf bij waar je afscheid van neemt en laat wat je voelt voor datgene een rustplaats zijn in je hart, zodat het nooit verdwijnt.

Ik stond te glunderen, want in had er net 3 jaar hogeschool opzitten. Eindelijk op mijn 43ste leerkracht! Brenda was promotor van mijn eindwerk, waar ze me een 19 voor had gegeven. Niet moeilijk, ze had er zelf uren mee over nagedacht. Hoedje op, grote glimlach, en daar kwam ze om me te feliciteren. Met enthousiasme en passie, in haar hart en op haar tong. Ik kreeg een zakje zonnebloemzaadjes van haar, om uit te groeien tot een grootse bloem. Een kleine attentie met een grote boodschap. Pas later las ik haar boek, want hoewel ze altijd open communiceerde over haar psychose, ze was voor mij die gepassioneerde docent in wiens voetsporen ik ging volgen. Ik wilde en wil haar niet anders zien.
Ik sta mijn 7de jaar voor de klas. Ik weet dat mijn stijl de hare spiegelt en ik ben daar trots op.
Ik sprak haar nog regelmatig en kreeg zelfs het manuscript van 1 jaar met WiFi, om in de klas voor te lezen. Iets dat ik elk jaar doe.
Ik weet dus ook welke zwarte periode passeerde, al was dat van verder af. Ik kan me voorstellen dat die duistere momenten ondraaglijk werden. Ik kan me voorstellen welke impact dat heeft op haar intimi. Ik kan me het gemis voorstellen.
Jan, jongens, ik ken jullie niet persoonlijk en wens jullie geen sterkte of moed, wel de ademruimte om dit zelf te verwerken. Om een vorm van afsluiten te vinden. Om de prachtige dingen die Brenda bewoog in het leven van anderen te kunnen zien. Om met trots en liefde haar herinnering te kunnen omhullen.
Liefs
Lin