1978
2024
“But you knew there would always be the spring,
as you knew the river would flow again after it was frozen.”
Ernest Hemingway
Er komt altijd lente na de winter, sprak Brenda vaak hoopvol. Ze maakte er zelfs een project van: een 6-delige kaartenset om hen die het mentaal zwaar hebben een beetje lente op te sturen. Want als geen ander wist ze hoe het is om je vergeten te voelen. En hoe groot de nood aan sprankjes hoop is, als de winter veel te lang lijkt te duren. Het besef dat er altijd weer een lente komt, uit de grond steeds weer nieuwe bloemen groeien, heeft altijd veel voor Brenda betekend.
Deze website is een liefdevolle herinnering aan Brenda Froyen. Een plek om haar leven te eren en te herdenken. We nodigen je daarom uit fijne, inspirerende, rakende, ontroerende herinneringen met of aan Brenda te delen. In beeld of taal. Voel daarnaast ook de ruimte om uiting te geven aan alle gevoelens die met haar verlies gepaard kunnen gaan.
Opdat Brenda nooit zal worden vergeten, we haar missie voort blijven zetten, en het nu voor haar maar eeuwig lente mag zijn. Ze heeft niets minder verdiend.
Wat betekende Brenda voor jou? Hoe heeft ze je geraakt, geïnspireerd, ontroerd, aan het lachen gemaakt?
Deel hier jouw foto, verhaal, herinnering, of laat een reactie achter.
Verhalen en herinneringen aan Brenda
Brenda kende ik van LinkedIn. Ze was voor mij een bron van inspiratie. Ik genoot met haar mee van haar avonturen op reis en ik vond haar strijd voor een betere GGZ erg goed. Ik kan me haar video nog goed herinneren waarin ze zichzelf de titel “mensenrechtenactivist voor mensen met een psychische kwetsbaarheid’ gaf. Een titel die ze zeker verdiende.
Ik dacht dat ik haar altijd in het echte leven een keer zou ontmoeten. We ontmoeten elkaar, aan de andere kant van de regenboog Brenda. En door de woorden van Anne en Frank heb ik je nog een beetje beter leren kennen: daarom wens ik dat het voor jou altijd lente zal zijn.
Heel veel liefs en sterkte voor Jan en de kinderen.
En iedere keer zei je het raak.
Wars van gewenste verzachting
Terecht naar mijn idee
Het mocht gezegd worden
En liet je kwetsbaarheden zien
Die velen niet weten te uiten
En daarmee o zo krachtig
Een voorbeeld voor anderen
Jij en jouw mooie positieve kwetsbare dappere volhardende houding gaat/gaan gemist worden.
Dank je wel voor heel veel
Ik hoop dat je rust vindt
Liefs
Brenda, wat een vrouw! Ik
Leerde je kennen tijdens mijn opleiding postpartumconsulente en jouw verhaal raakte me diep. Maar nog meer was ik onder de indruk van jouw gedrevenheid , je draagkracht en jouw ‘zijn’.
Via je fb-posts heb je me inzichten gegeven die me helpen om een familielid met psychosegevoeligheid beter te begrijpen en te benaderen.
Jouw heengaan slaat in als een bom. Maar eigenlijk sloeg alles wat je deed in als een bom. Je beroert, toen, nu en voor eeuwig.
Veel moed aan je gezin en ik hoop dat jouw 4 mannen zich elke dag kunnen verwarmen aan mooie herinneringen en aan het besef dat hun mama/vrouw de wereld bewuster heeft gemaakt.
Aan Jan,
Aan Jip,
Aan Lom,
Aan Zen,
Brenda-lief toch,
Wat zullen jullie haar heel erg missen. Met zovele anderen die een potje zitten huilen (hier) om haar sterven.
Voor jullie is het een onzegbaar gemis. Een onnoembare diepe leegte, nu, en straks, en nog zovele jaren verder.
Als FB- en Instagram-volgster, en zelf altijd geboeid door het GGZ-landschap, kwam zij me over als een sprankelende heldere communicator. Pleitbezorgster voor net diegenen die in het kwetsbaarste van hun ervaringen werden alleen gelaten met hun angsten en onbegrepenheid door de buitenwereld, ook die van heel veel hulpverlenenden. Ervaringsdeskundigheid en het nauw betrekken van de directe omgeving zijn steeds haar drijfveer geweest.
Hier staat me een zalig foto-beeld van haar voor ogen, van de laatste verre reis die jullie als gezin maakten. Haar springen in de diepte, vanop een stukje brug. En de fierheid waarmee ze dit aandurfde en ervan genoot, na de sprong van de kinderen.
Deze keer is het een andere sprong, een andere diepte. Een niet te peilen ‘durven springen’ naast de zovele moeilijke waters die ze doorzwom. Brenda, je deed/doet het toch maar.
Brenda laat voor zovelen een groot nalatenschap na van authenticiteit, van zovele bloeiende harten-tuinen. Dat neemt niemand van hen af.
Dank voor haar en jullie waarachtig opkomen voor de zwaar psychisch kwetsbaren onder zovelen, in eigen familie, bij buren, kennissen en collega’s. Dank voor wie ze mocht zijn, voor elk van jullie als dichte naasten.
Een heel warme knuffel voor jullie allen, de meest nabije gezins-, familie-,en vriendschappen. Hoop dat genoeg warmhartigen dicht en heel lang naast jullie blijven staan.
En dank omdat we haar uitvaart mogen meevolgen.
Met diepe droefheid en veel kracht om in jullie rouw te gaan staan.
Lieve Cuppens.
Lieve Brenda,
Ik weet niet wat ik moet schrijven, zeggen, denken. Jouw overlijden raakt me hard. Jij, die het taboe doorbrak zoals geen ander, stenen verlegde en tegen zovele bierkaaien tegelijk vocht.
We zijn ongeveer gelijktijdig met dezelfde missie begonnen. Met te getuigen, problemen aan te kaarten en te vechten voor meer aandacht, gepaste zorg en warmte in en voor de GGZ. Jij was zoveel luider en grootster dan ik. Ik keek naar je op, een inspiratiebron. Je schreef vele boeken, zetelde zelfs in de Hoge Gezondheidsraad, schreef opiniestukken en bleef doorgaan. Ik deed wat dezelfde dingen (boeken schrijven, tegen bierkaaien vechten, inzetten met en voor Werkgroep Verder), maar allemaal wat kleiner en wat stiller dan jij. We voelden ons gesterkt bij elkaar toen het rondom ons nog extra stil was en het taboe zovele malen groter dan vandaag. Vele volgden ons door mee het taboe te doorbreken. Jij hebt het debat geopend, zovele stille lijders een stem gegeven.
Ik weet nog toen ik het anoniem Twitterbericht zag “Brenda Froyen, Evelien Chiau en Lore Vonck hebben mijn leven gered.” Het raakte ons beiden. De eerste steentjes, stappen, waren gezet. Er was hoop.
Maar ook was ook miserie, lelijke reacties en een maatschappij die maar traag wil leren. Zoals als jouw werk en inzet tegen dwangmaatregelen en omgaan met psychoses door politie en zorgpersoneel. De zaak Chovanec en onlangs in Dendermonde, toonden dat helaas aan.
Toch wil ik net die hoop doorzetten. Jouw werk en inspanningen doorzetten samen met zovele anderen. Jouw stem luid, luider dan ik eigenlijk ben, laten klinken in de GGZ. Jouw strijd verder zetten voor meer investeringen in mentaal welzijn, snelle en gepaste zorg en veel warmte. Lieve Brenda, dank voor alles, voor wie je was en al wat je deed en de fijne samenwerkingen. Lieve Jan, Jip, Lom en Zen, veel kracht, warmte en troost gewenst.
210 reacties
Na jouw overlijden, kreeg ik dat door via mijn dochter. Zij had op Karel de Grote Hogeschool een gastles van jou gehad voor het vak psyhopathologie. Ze schreef me dat ze die gastles nooit vergeten was en dat jij haar was bij gebleven en hoe ze bewondering had voor jou, dat je zo’n sterke vrouw was… Hoe ze versteld stond van de manier waarop je kon vertellen over wat je had meegemaakt en wat je wou bereiken om de zorg hierrond te verbeteren. Je hebt zeker impact gehad op haar!!
Wat een onwaarschijnlijk verlies. Brenda haar boek ‘Kortsluiting in mijn hoofd’ was op verschillende manieren belangrijk voor mij: het hielp mij lotgenoten vinden en toonde dat herstel mogelijk is. Het boek was mijn licht aan het einde van de tunnel toen ik dat nodig had. Ik heb haar dat ook verteld toen ze kwam spreken in Sint-Niklaas. Ze heeft mijn herstelproces mee vorm gegeven en daar zal ik haar voor altijd dankbaar voor zijn.
2 dagen voor je overlijden hebben we nog even gechat….het ging je niet…je was terug bij af…maar nooit gedacht dat dat ons laatste chatberichtje zou zijn.
Hoe onwezenlijk blijft het toch…iemand verliezen die zo gevochten heeft en zo sterk leek. Ik mocht Brenda verschillende keren ontmoeten tijdens fora van Uilenspiegel en Ups&Downs. Fijne gesprekjes tijdens de signeersessies van haar boeken. Tijdens haar lezingen, het verhaal van haar ziekteproces maar vooral haar aanklachten over de zorgverlening in de psychiatrie, kon ik alleen maar bevestigend knikken. Terwijl ik dit schrijf komen mijn ervaringen in alle hevigheid terug. Ook ik heb klachten ingediend tegen de instellingen waar ik verbleef. 1 psychiater uit de instelling heeft mij au serieux genomen en de fouten erkend. Eén van de weinigen zeker? We moeten het werk van Brenda verderzetten, absoluut. Met haar verhalen, haar boeken, die ik nu opnieuw ter haar herinnering zal herlezen, zal ik mij blijvend inzetten tegen de kwaliteit van de zorg voor ons, kwetsbare mensen. Veel moed voor Jan, Jip, Lom en Zen. Dikke knuffel.
Hoi lieve Brenda,
het is goed zo hoewel het mij wel enorm verdriet doet, te horen dat je hier niet meer bent in fysieke vorm :'(
Jij was en bent inderdaad een Engel, en een Martelaar nu ook. Ik heb nog onder andere met je gemaild begin dit jaar, we noemden elkaar ‘medestrijders’ 🙂
Ik begrijp waarom je hebt besloten om eruit te stappen en het is goed zo. Niemand is boos op jou. De ggz is gewoon regelmatig sadistisch en ook gewelddadig naar haar ‘patienten’ m.n. die met een (in HUN bewoordingen) ‘psychose’. Ja dat is echt heel, heel erg zwaar. Vooral als je dit (telkens weer) moet ondergaan. Ik heb o.a. je boek ‘Kortsluiting in mijn hoofd’ gelezen. Ik heb zelf ook meer boeken geschreven over mijn ‘psychosen’ en de ggz behandelingen die volgden, die ook uitgegeven zijn -zie mijn website hieronder. (Mede) daarover mailden wij met elkaar en ik vond dat contact heel waardevol. Brenda, er wordt van je gehouden. Waarschijnlijk voel je je nu beter, waar je ook bent (het Licht waarschijnlijk). Niemand is boos op jou.
En anderen gaan ‘gewoon’ verder met deze strijd, de mensen die hier nog rondlopen inclusief ik zelf en mensen uit mijn omgeving. Er zullen altijd ‘rebellen’ blijven. De ggz MOET anders.. menselijker.. liefdevoller! Al dat sadisme etc. MOET stoppen! Misschien heb jij deze strijd ‘verloren’.. maar de oorlog zullen wij winnen.. ze IS al gewonnen ook al lijkt dat nog (lang) niet zo!
Je zal altijd een plekje in mijn hart blijven houden. Lieve medestrijdster <3
Liefs,
Diana
Je wordt gemist!
Wist je maar hoe GEWELDIG je was!
Brenda,
het doet zo’n deugd je stem te horen, in de podcast ‘Stemmen over psychose’.
Je missie gaat door…!
Lieve familie en vrienden van Brenda,
Het overlijden van Brenda vernam ik door de nieuwsbrief van PsychoseNet Nederland. Het raakte mij enorm dit te lezen. De pijn die jullie hebben met dit verlies is niet uit te drukken in woorden. Intens verdrietig…
Zelf heb ik een verleden met psychoses en ik voel net als Brenda een missie om meer bewustzijn te brengen binnen de GGZ. Ik leerde Brenda dus zo kennen, door dit overlijdensbericht. Ik ging een filmpje van haar kijken en ik voelde direct: wat zij niet meer kan afmaken, ga ik doen. Alsof ik ineens heel sterk deze taak voelde.
In de zomer heb ik besloten om een boek te schrijven over mijn herstel en zojuist stuurt mijn moeder een artikel door van Brenda waarin ze ons de kanaries in de kolenmijn noemt. Deze metafoor heb ik in mijn inleiding eerder gezet en ik wist dus niet dat Brenda deze ook gebruikt. Deze synchroniciteit is prachtig en zie ik als een teken. Zonder elkaar te hebben gekend, toch zo gelijkgestemd. Dit gevoel van deze taak heeft ertoe geleid dat ik de impuls voelde om auteur te worden bij PsychoseNet, en dat ben ik ook geworden. Brenda is een inspiratie voor mij en haar missie draag ik diep in mijn hart.
En mijn hart gaat naar alle naasten uit. Ik wens iedereen veel kracht, zachtheid, liefde en heling toe in dit proces. Dit verlies is zo groot… Ik leef met jullie mee…
Veel liefs,
Marieke van der Wielen
Met een diep respect en dankbaarheid voor jouw werk, een geschenk aan iedereen die te maken heeft met psychoses en zoekt naar menselijkheid, open communicatie en informatie en community. Je voetstappen hebben een pad gebaand voor ons die hier nog rondlopen. We zullen je werk voortzetten, ieder op onze eigen manier.
Je kwam heel graag (het liefst met vriendinnen) in onze zadenwinkel in Dordrecht. De opwinding van al die soorten en teeltdromen gaf je energie. We verkopen dan ook graag je boek Mild Tuinieren en houden je zo nog een poosje bij ons. Voor Jan en de kinderen hopen we op troost, veerkracht en een liefdevol gedenken!
Ik heb je boek gelezen van kortsluiting in mijn hoofd onze dochter heeft dat ook al enkele keren meegemaakt ik u ben u heel dankbaar voor wat u allemaal hebt gedaan voor de zorg daar in te verbeteren en ik vind het heel erg dat het voor u allemaal te zwaar geworden is ik ga u wel missen met de verhalen waar ik moed kon uitputten rust nu maar in vrede .
Kippenvel, verdrietig, ik kende je niet, maar las je verhaal. Zo jammer dat we je op deze wereld moet missen. Veel sterkte voor jouw lieve echtgenoot en kinderen.
MA
Ik blijf je een zeer moedige vrouw vinden. Hoe je de zaken kon benoemen en aankaarten . Zo strijdbaar! Oprecht. Eerlijk. Menselijk !!!
Als een Boudica of een Jeanne d’Arc.
Voor ben je altijd een grote Dame geweest !!!
Respect ✊
Rust in vrede 🙏
Hettie
Lieve Brenda
Ik ken je niet. Ik kende je niet. Een twist van het lot heeft erover beslist dat jouw overlijden mijn pad heeft gekruist. Nog voor ik je maar heb kunnen leren kennen, bleek dat je op een steenworp van mij woonde en dat ik je zoon op schools vlak onder mijn hoede kreeg.
Je overlijden raakt me heel hard. Mentaal welzijn en de gebrekkige ondersteuning of hulp daarrond, zijn zaken die me de laatste jaren de hoogste hoogtes en de laagste laagtes van het leven hebben doen ontdekken. Je beslissing om de eeuwige rust op te zoeken, komt daarom des te harder binnen. Ik kan niet anders dan je bedanken om van dit onderwerp je levenswerk te hebben gemaakt. De vele reacties tonen alleen maar aan hoeveel mensen je hebt geraakt en vooruitgeholpen – ja, zelfs hebt gered.
Je hebt niet alleen een steen verlegd, je hebt een onderwerp dat maatschappelijk als ‘ongemakkelijk’ of ‘problematisch’ werd bestempeld uit de schaduw gehaald. Ik kan niet anders dan je daarvoor dankbaar zijn. Ik beloof om samen met de vele anderen die inspiratie putten uit jouw strijd om het gevecht verder te zetten. Het gevecht tegen mezelf, het gevecht tegen het taboe, het gevecht tegen de vooroordelen en het gevecht tegen de lacunes in het systeem. Ik beloof dit jaar zorg te dragen voor je zoon waar ik kan, moge jouw vrijgevochten en kritische geest voortleven in hem, je andere zonen, je man en iedereen die jij liefhad én iedereen die jou liefhad.
Ik hoop dat je de rust hebt gevonden waar je zo naar snakte. Bedankt voor alles.
Liefs
LS
Wat een mooie viering was het gisteren… De liefde en warmte voor deze prachtige vrouw was heel tastbaar!
Bren, zoals we haar op de GLTT noemden, was een uniek persoon die iedereen om zich heen deed opfleuren met haar stralende lach, haar aanstekelijke glimlach en haar onuitputtelijke energie. Ik zal nooit vergeten hoe we in Dublin arm in arm en uit volle borst een ode brachten aan Molly Malone:
In Dublin’s fair city
Where the girls are so pretty
I first set my eyes on sweet Molly Malone
As she wheeled her wheelbarrow
Through streets broad and narrow
Crying, “Cockles and mussels, alive, alive, oh!”
Alive, alive, oh
Alive, alive, oh
Crying, “Cockles and mussels, alive, alive, oh”
“Very much alive”, dat was jij, Brenda! Ik ben blij dat ik je heb mogen kennen en mis je nu al…
Heel veel sterkte voor je gezin en je hele familie!
Greet Devaddere