1978
2024
“But you knew there would always be the spring,
as you knew the river would flow again after it was frozen.”
Ernest Hemingway
Er komt altijd lente na de winter, sprak Brenda vaak hoopvol. Ze maakte er zelfs een project van: een 6-delige kaartenset om hen die het mentaal zwaar hebben een beetje lente op te sturen. Want als geen ander wist ze hoe het is om je vergeten te voelen. En hoe groot de nood aan sprankjes hoop is, als de winter veel te lang lijkt te duren. Het besef dat er altijd weer een lente komt, uit de grond steeds weer nieuwe bloemen groeien, heeft altijd veel voor Brenda betekend.
Deze website is een liefdevolle herinnering aan Brenda Froyen. Een plek om haar leven te eren en te herdenken. We nodigen je daarom uit fijne, inspirerende, rakende, ontroerende herinneringen met of aan Brenda te delen. In beeld of taal. Voel daarnaast ook de ruimte om uiting te geven aan alle gevoelens die met haar verlies gepaard kunnen gaan.
Opdat Brenda nooit zal worden vergeten, we haar missie voort blijven zetten, en het nu voor haar maar eeuwig lente mag zijn. Ze heeft niets minder verdiend.
Wat betekende Brenda voor jou? Hoe heeft ze je geraakt, geïnspireerd, ontroerd, aan het lachen gemaakt?
Deel hier jouw foto, verhaal, herinnering, of laat een reactie achter.
Verhalen en herinneringen aan Brenda
Lieve Brenda, een foto heb ik niet, maar ik ben oprecht heel erg aangedaan door het nieuws over jouw heengaan. Ik leerde je kennen via docAtlas waar je inspirerende vormingen gaf over Nederlands geven aan anderstaligen onder meer. Ik vond jou een zeer sterke lesgeefster met een ongelofelijk innemende persoonlijkheid. Ik liep je ook eens tegen het lijf in de bib in Antwerpen, waar je me toen trots jouw zoons liet zien.
Ik heb vaak de laatste maanden aan anderen verteld hoe jouw levensloop me zo raakt. Hoe erg ik het vond, alles waar je mee te maken kreeg en ongewild mee om moest.
Ik zal je nooit vergeten en ik kende je niet eens goed.
Veel sterkte aan je man en je zonen.
Ik vind het echt schokkend om te lezen, dat je er niet meer bent.
Door jouw filmpjes en podcasts kon ik eindelijk begrijpen wat me was overkomen na de geboorte van mijn zoon.
Want artsen lijken alleen het woord postnatale depressie te kennen en ik wist, ik voelde dat dat het niet was.
Jij hielp mij om begrip voor mezelf te krijgen, dat dit ieder mens kon overkomen.
En dan alle bergen die jij hebt verzet, alle taboes die je hebt doorbroken, soms voelde het vast als een oneerlijke strijd die nooit te winnen zou zijn, maar je bleef zwemmen tegen de stroom in, tot het bittere eind en uiteindelijk de golf te hoog bleek. De ziekte heeft niet gewonnen, jouw woorden zijn vereeuwigd, je bent een voorvechtster, je kon niet om jou heen. Grote diepe buiging maak ik voor je, hoewel ik je niet persoonlijk kende, enkel van een scherm of een boek, zal ik je toch missen.
Lieve Brenda,
Je overlijden kwam als een donderslag. Onverwacht en keihard.
Je betekende enorm veel voor mensen.
Je pleidooi tegen onrecht en voor warme zorg was je levensdoel.
Trots ben ik dat ik enkele keren je fotograaf mocht zijn.
Deze foto beschrijft je helemaal: Je tong uitstekend naar het onrecht, je man Jan die je omarmt en je 3 prachtige zotte zonen. Wat een familieportret, ik koester deze voor even en ook voor langer.
n 2016 solliciteerden we voor dezelfde job op AP. Uiteraard had jij ze, de meest creatieve taaldidacticus die ik ooit ontmoet heb. Gelukkig hadden ze nog een taallector nodig op AP en konden we jaren samenwerken. Wat heb ik veel geleerd van je. Merci daarvoor liefste Brenda. Je was een gever, op professioneel vlak deelde je al je materiaal zonder zorgen. Het laatste anderhalf jaar nam ik afstand, je intensiteit was te veel voor me in een turbulente levensfase. Maar Brenda, je hebt een hoofdstuk in mijn leven waar ik met veel warmte naar terugkijk. Onze samenwerking, online lesgeven tijdens de coronacrisis en zo veel lachen met mekaar en onze studenten, creatieve lessen ontwerpen en zotte proclamaties voorbereiden. Maar ook de paar uitstapjes met onze kinderen, ook daar heb ik zeer warme herinneringen aan.
Gisteren las ik het land van de grote woordfabriek voor aan de studenten en droeg ik het op aan jou…Nog… ik zal dat blijven doen.Ddikke knuffel Brenda.
Lieve Brenda,
Ik weet het nog alsof het de dag van gisteren was. De opstart van Psychosenet en wij mochten met Out of My Box wat muziek voorzien. Het was onze eerste ontmoeting en wat voor één. Ik stond daar een beetje verdwaasd, wat jij meteen had opgemerkt. Je kwam naar me toe en vroeg of je me kon helpen. Ik was daar wat in paniek omdat ik geen correcte dresscode had en jij nam me mee naar toilet en gaf daar je zwarte jurk en knipoogde nadien toen we moesten optreden.
De keren nadien wist je onmiddellijk nog wie ik was en jij bleef me altijd bij. Jij las mensen, je was er steengoed in, je zorgde dat iedereen gehoord en gezien werd. Je was een boegbeeld.
Wat zullen we je missen.
Liefs,
Kelly
206 reacties
Hoe onwezenlijk blijft het toch…iemand verliezen die zo gevochten heeft en zo sterk leek. Ik mocht Brenda verschillende keren ontmoeten tijdens fora van Uilenspiegel en Ups&Downs. Fijne gesprekjes tijdens de signeersessies van haar boeken. Tijdens haar lezingen, het verhaal van haar ziekteproces maar vooral haar aanklachten over de zorgverlening in de psychiatrie, kon ik alleen maar bevestigend knikken. Terwijl ik dit schrijf komen mijn ervaringen in alle hevigheid terug. Ook ik heb klachten ingediend tegen de instellingen waar ik verbleef. 1 psychiater uit de instelling heeft mij au serieux genomen en de fouten erkend. Eén van de weinigen zeker? We moeten het werk van Brenda verderzetten, absoluut. Met haar verhalen, haar boeken, die ik nu opnieuw ter haar herinnering zal herlezen, zal ik mij blijvend inzetten tegen de kwaliteit van de zorg voor ons, kwetsbare mensen. Veel moed voor Jan, Jip, Lom en Zen. Dikke knuffel.
Je wordt gemist!
Wist je maar hoe GEWELDIG je was!
Brenda,
het doet zo’n deugd je stem te horen, in de podcast ‘Stemmen over psychose’.
Je missie gaat door…!
Lieve familie en vrienden van Brenda,
Het overlijden van Brenda vernam ik door de nieuwsbrief van PsychoseNet Nederland. Het raakte mij enorm dit te lezen. De pijn die jullie hebben met dit verlies is niet uit te drukken in woorden. Intens verdrietig…
Zelf heb ik een verleden met psychoses en ik voel net als Brenda een missie om meer bewustzijn te brengen binnen de GGZ. Ik leerde Brenda dus zo kennen, door dit overlijdensbericht. Ik ging een filmpje van haar kijken en ik voelde direct: wat zij niet meer kan afmaken, ga ik doen. Alsof ik ineens heel sterk deze taak voelde.
In de zomer heb ik besloten om een boek te schrijven over mijn herstel en zojuist stuurt mijn moeder een artikel door van Brenda waarin ze ons de kanaries in de kolenmijn noemt. Deze metafoor heb ik in mijn inleiding eerder gezet en ik wist dus niet dat Brenda deze ook gebruikt. Deze synchroniciteit is prachtig en zie ik als een teken. Zonder elkaar te hebben gekend, toch zo gelijkgestemd. Dit gevoel van deze taak heeft ertoe geleid dat ik de impuls voelde om auteur te worden bij PsychoseNet, en dat ben ik ook geworden. Brenda is een inspiratie voor mij en haar missie draag ik diep in mijn hart.
En mijn hart gaat naar alle naasten uit. Ik wens iedereen veel kracht, zachtheid, liefde en heling toe in dit proces. Dit verlies is zo groot… Ik leef met jullie mee…
Veel liefs,
Marieke van der Wielen
Met een diep respect en dankbaarheid voor jouw werk, een geschenk aan iedereen die te maken heeft met psychoses en zoekt naar menselijkheid, open communicatie en informatie en community. Je voetstappen hebben een pad gebaand voor ons die hier nog rondlopen. We zullen je werk voortzetten, ieder op onze eigen manier.
Je kwam heel graag (het liefst met vriendinnen) in onze zadenwinkel in Dordrecht. De opwinding van al die soorten en teeltdromen gaf je energie. We verkopen dan ook graag je boek Mild Tuinieren en houden je zo nog een poosje bij ons. Voor Jan en de kinderen hopen we op troost, veerkracht en een liefdevol gedenken!
Ik heb je boek gelezen van kortsluiting in mijn hoofd onze dochter heeft dat ook al enkele keren meegemaakt ik u ben u heel dankbaar voor wat u allemaal hebt gedaan voor de zorg daar in te verbeteren en ik vind het heel erg dat het voor u allemaal te zwaar geworden is ik ga u wel missen met de verhalen waar ik moed kon uitputten rust nu maar in vrede .
Kippenvel, verdrietig, ik kende je niet, maar las je verhaal. Zo jammer dat we je op deze wereld moet missen. Veel sterkte voor jouw lieve echtgenoot en kinderen.
MA
Ik blijf je een zeer moedige vrouw vinden. Hoe je de zaken kon benoemen en aankaarten . Zo strijdbaar! Oprecht. Eerlijk. Menselijk !!!
Als een Boudica of een Jeanne d’Arc.
Voor ben je altijd een grote Dame geweest !!!
Respect ✊
Rust in vrede 🙏
Hettie
Lieve Brenda
Ik ken je niet. Ik kende je niet. Een twist van het lot heeft erover beslist dat jouw overlijden mijn pad heeft gekruist. Nog voor ik je maar heb kunnen leren kennen, bleek dat je op een steenworp van mij woonde en dat ik je zoon op schools vlak onder mijn hoede kreeg.
Je overlijden raakt me heel hard. Mentaal welzijn en de gebrekkige ondersteuning of hulp daarrond, zijn zaken die me de laatste jaren de hoogste hoogtes en de laagste laagtes van het leven hebben doen ontdekken. Je beslissing om de eeuwige rust op te zoeken, komt daarom des te harder binnen. Ik kan niet anders dan je bedanken om van dit onderwerp je levenswerk te hebben gemaakt. De vele reacties tonen alleen maar aan hoeveel mensen je hebt geraakt en vooruitgeholpen – ja, zelfs hebt gered.
Je hebt niet alleen een steen verlegd, je hebt een onderwerp dat maatschappelijk als ‘ongemakkelijk’ of ‘problematisch’ werd bestempeld uit de schaduw gehaald. Ik kan niet anders dan je daarvoor dankbaar zijn. Ik beloof om samen met de vele anderen die inspiratie putten uit jouw strijd om het gevecht verder te zetten. Het gevecht tegen mezelf, het gevecht tegen het taboe, het gevecht tegen de vooroordelen en het gevecht tegen de lacunes in het systeem. Ik beloof dit jaar zorg te dragen voor je zoon waar ik kan, moge jouw vrijgevochten en kritische geest voortleven in hem, je andere zonen, je man en iedereen die jij liefhad én iedereen die jou liefhad.
Ik hoop dat je de rust hebt gevonden waar je zo naar snakte. Bedankt voor alles.
Liefs
LS
Wat een mooie viering was het gisteren… De liefde en warmte voor deze prachtige vrouw was heel tastbaar!
Bren, zoals we haar op de GLTT noemden, was een uniek persoon die iedereen om zich heen deed opfleuren met haar stralende lach, haar aanstekelijke glimlach en haar onuitputtelijke energie. Ik zal nooit vergeten hoe we in Dublin arm in arm en uit volle borst een ode brachten aan Molly Malone:
In Dublin’s fair city
Where the girls are so pretty
I first set my eyes on sweet Molly Malone
As she wheeled her wheelbarrow
Through streets broad and narrow
Crying, “Cockles and mussels, alive, alive, oh!”
Alive, alive, oh
Alive, alive, oh
Crying, “Cockles and mussels, alive, alive, oh”
“Very much alive”, dat was jij, Brenda! Ik ben blij dat ik je heb mogen kennen en mis je nu al…
Heel veel sterkte voor je gezin en je hele familie!
Greet Devaddere