1978
2024
“But you knew there would always be the spring,
as you knew the river would flow again after it was frozen.”
Ernest Hemingway
Er komt altijd lente na de winter, sprak Brenda vaak hoopvol. Ze maakte er zelfs een project van: een 6-delige kaartenset om hen die het mentaal zwaar hebben een beetje lente op te sturen. Want als geen ander wist ze hoe het is om je vergeten te voelen. En hoe groot de nood aan sprankjes hoop is, als de winter veel te lang lijkt te duren. Het besef dat er altijd weer een lente komt, uit de grond steeds weer nieuwe bloemen groeien, heeft altijd veel voor Brenda betekend.
Deze website is een liefdevolle herinnering aan Brenda Froyen. Een plek om haar leven te eren en te herdenken. We nodigen je daarom uit fijne, inspirerende, rakende, ontroerende herinneringen met of aan Brenda te delen. In beeld of taal. Voel daarnaast ook de ruimte om uiting te geven aan alle gevoelens die met haar verlies gepaard kunnen gaan.
Opdat Brenda nooit zal worden vergeten, we haar missie voort blijven zetten, en het nu voor haar maar eeuwig lente mag zijn. Ze heeft niets minder verdiend.
Wat betekende Brenda voor jou? Hoe heeft ze je geraakt, geïnspireerd, ontroerd, aan het lachen gemaakt?
Deel hier jouw foto, verhaal, herinnering, of laat een reactie achter.
Verhalen en herinneringen aan Brenda
Een lekker zonnetje maakte de temperatuur aangenaam. We liepen opgewekt door jullie prachtige tuin. Je was jarig en dat mocht, nee moest, gevierd worden. Tuinieren was op dat moment helemaal je ding. Alle aandacht en liefde die je jaren in mensen had gestopt, de strijden die je streed tegen het gif wat het systeem was, werd nu gegeven aan je planten en bloemen. Het prachtige ‘bloten voeten pad’, de nog mooiere zwemvijver. Je toonde het aan Anne en mij als een prinses die haar hoftuin liet zien.
We kwamen op een ‘speciaal’ stukje tuin. In mijn ogen moest er wel wat gebeuren en was het een beetje een deceptie ten opzichte van al het moois wat we hadden gezien. Niet voor jou. Hier stonden een paar bijzondere planten die we, volledig ten onrechte, in de volksmond onkruid noemde. De blik in je ogen, de toon in je stem de gebaren van je lichaam verklapte jouw grote liefde voor dat wat anderen niet op waarden weten te schatten. Dank voor deze les Brenda, naar planten en naar mensen toe. Ik zal hem blijven toepassen want #meedoeniswinnen.
Lieve Brenda
Ik wil nog even tegen je praten
Het is te plots, te hard
Het verdriet is te groot
De leegte die je achter laat immens
Je hebt me geraakt
Wel honderd keer
We deelden onze psychosegevoeligheid
Je was er, en dan weer niet
We waren jaren met elkaar verbonden
In gedeelde projecten
In gemeenschappelijke verontwaardiging
In intens verdriet
We fulmineerden
Hebben bulderend gelachen
Altijd met de bedoeling om een stukje wereld te redden
Mensen te verbinden
Onrecht aan te kaak te stellen
Een stem te zijn
Want dat is wat je deed
Wie je bent
Altijd zal zijn
Je nalatenschap is groot
Ik heb zoveel aan jou te danken
Wat me nog rest
Is jou te eren
Is het verdriet voor je omgeving mee te helpen dragen
Is je werk voort te zetten
Ik zal je missen.
Brenda toch…
Goedlachs, strijdvaardig, spontaan, intelligent en creatief. Maar ook kwetsbaar en ontgoocheld. Je boodschap komt binnen. Wij strijden verder voor meer begrip met jou in ons hart. Dank je voor alles. Rust zacht.
De eerste keer dat ik Brenda ontmoette was in Utrecht, bij Astare. Ze had net haar eerste boek geschreven en stond ons op het podium te vertellen over haar ervaringen in de psychiatrie. Een mooie jonge vrouw. Ze vertelde haar verhaal duidelijk en vanuit haar hart. Het raakte mijn hart rechtstreeks en de tranen liepen over mijn wangen. Brenda’s verhaal raakte een stukje van mij, wat tot dan toe nog veel te weinig gezien en geraakt was. Herinneringen van mijzelf die ineens uit een laatje getrokken werden.
Brenda had dit ongelooflijke talent: een spreekbuis te kunnen zijn voor velen, gevoelens te kunnen verwoorden van velen, die hun stem soms zo moeilijk hoorbaar weten te maken, die vaak zo slecht beluisterd worden, die een eenzame strijd voeren…
Door onderzoek, schrijven, lezingen, zang, theater, gesprekken, pleidooien: Alle mogelijke lieve, creatieve, doortastende manieren heb jij, Brenda, gevonden om die voor mij zo herkenbare stem wel te laten horen. Helpend en helend is dat geweest voor heel veel mensen. Ik weet zeker dat je een groot verschil hebt gemaakt, al was het niet genoeg voor jouzelf. Dat is zo ontzettend verdrietig. Dank je wel lieve Brenda. Niet alleen voor alles wat je deed, vooral voor wie je was en nog bent in mijn hart en hoofd.
Lieve Brenda,
Met diepe droefheid en ongeloof vernamen wij het bericht van je overlijden. Je hebt zo veel betekend voor zo veel mensen. Je grote kracht was om dingen in beweging te brengen. Met je drive en enthousiasme wist je mensen rondom je te raken en warm te maken voor initiatieven die zo broodnodig zijn. Zo ben je de ‘Founding Mother’ van Psychosenet.be. Geïnspireerd door onze Nederlandse vrienden, ging jij aan de slag met de Belgische variant van Psychosenet.
Met je didactische vaardigheden, gaf je het een eigen gezicht en karakter. Je zorgde ervoor dat er een plekje was waar mensen terecht konden, voor informatie, voor connectie, voor inspiratie. Ook toen je zelf nieuwe wegen wilde bewandelen, zorgde je ervoor dat het in goede en vaardige handen achterbleef.
Vandaag bereikt Psychosenet.be duizenden mensen, mensen die zelf worstelen met psychose, familieleden, behandelaars. Jij hebt voor dat lichtpuntje gezorgd Brenda en we beloven je dat dat lichtje zal blijven branden. Je blijft voor altijd onze founding mother, onze force of nature, onze inspiratiebron! Wat gaan we je missen.
Inez Germeys, voorzitter psychosenet.be vzw
205 reacties
Je wordt gemist!
Wist je maar hoe GEWELDIG je was!
Brenda,
het doet zo’n deugd je stem te horen, in de podcast ‘Stemmen over psychose’.
Je missie gaat door…!
Lieve familie en vrienden van Brenda,
Het overlijden van Brenda vernam ik door de nieuwsbrief van PsychoseNet Nederland. Het raakte mij enorm dit te lezen. De pijn die jullie hebben met dit verlies is niet uit te drukken in woorden. Intens verdrietig…
Zelf heb ik een verleden met psychoses en ik voel net als Brenda een missie om meer bewustzijn te brengen binnen de GGZ. Ik leerde Brenda dus zo kennen, door dit overlijdensbericht. Ik ging een filmpje van haar kijken en ik voelde direct: wat zij niet meer kan afmaken, ga ik doen. Alsof ik ineens heel sterk deze taak voelde.
In de zomer heb ik besloten om een boek te schrijven over mijn herstel en zojuist stuurt mijn moeder een artikel door van Brenda waarin ze ons de kanaries in de kolenmijn noemt. Deze metafoor heb ik in mijn inleiding eerder gezet en ik wist dus niet dat Brenda deze ook gebruikt. Deze synchroniciteit is prachtig en zie ik als een teken. Zonder elkaar te hebben gekend, toch zo gelijkgestemd. Dit gevoel van deze taak heeft ertoe geleid dat ik de impuls voelde om auteur te worden bij PsychoseNet, en dat ben ik ook geworden. Brenda is een inspiratie voor mij en haar missie draag ik diep in mijn hart.
En mijn hart gaat naar alle naasten uit. Ik wens iedereen veel kracht, zachtheid, liefde en heling toe in dit proces. Dit verlies is zo groot… Ik leef met jullie mee…
Veel liefs,
Marieke van der Wielen
Met een diep respect en dankbaarheid voor jouw werk, een geschenk aan iedereen die te maken heeft met psychoses en zoekt naar menselijkheid, open communicatie en informatie en community. Je voetstappen hebben een pad gebaand voor ons die hier nog rondlopen. We zullen je werk voortzetten, ieder op onze eigen manier.
Je kwam heel graag (het liefst met vriendinnen) in onze zadenwinkel in Dordrecht. De opwinding van al die soorten en teeltdromen gaf je energie. We verkopen dan ook graag je boek Mild Tuinieren en houden je zo nog een poosje bij ons. Voor Jan en de kinderen hopen we op troost, veerkracht en een liefdevol gedenken!
Ik heb je boek gelezen van kortsluiting in mijn hoofd onze dochter heeft dat ook al enkele keren meegemaakt ik u ben u heel dankbaar voor wat u allemaal hebt gedaan voor de zorg daar in te verbeteren en ik vind het heel erg dat het voor u allemaal te zwaar geworden is ik ga u wel missen met de verhalen waar ik moed kon uitputten rust nu maar in vrede .
Kippenvel, verdrietig, ik kende je niet, maar las je verhaal. Zo jammer dat we je op deze wereld moet missen. Veel sterkte voor jouw lieve echtgenoot en kinderen.
MA
Ik blijf je een zeer moedige vrouw vinden. Hoe je de zaken kon benoemen en aankaarten . Zo strijdbaar! Oprecht. Eerlijk. Menselijk !!!
Als een Boudica of een Jeanne d’Arc.
Voor ben je altijd een grote Dame geweest !!!
Respect ✊
Rust in vrede 🙏
Hettie
Lieve Brenda
Ik ken je niet. Ik kende je niet. Een twist van het lot heeft erover beslist dat jouw overlijden mijn pad heeft gekruist. Nog voor ik je maar heb kunnen leren kennen, bleek dat je op een steenworp van mij woonde en dat ik je zoon op schools vlak onder mijn hoede kreeg.
Je overlijden raakt me heel hard. Mentaal welzijn en de gebrekkige ondersteuning of hulp daarrond, zijn zaken die me de laatste jaren de hoogste hoogtes en de laagste laagtes van het leven hebben doen ontdekken. Je beslissing om de eeuwige rust op te zoeken, komt daarom des te harder binnen. Ik kan niet anders dan je bedanken om van dit onderwerp je levenswerk te hebben gemaakt. De vele reacties tonen alleen maar aan hoeveel mensen je hebt geraakt en vooruitgeholpen – ja, zelfs hebt gered.
Je hebt niet alleen een steen verlegd, je hebt een onderwerp dat maatschappelijk als ‘ongemakkelijk’ of ‘problematisch’ werd bestempeld uit de schaduw gehaald. Ik kan niet anders dan je daarvoor dankbaar zijn. Ik beloof om samen met de vele anderen die inspiratie putten uit jouw strijd om het gevecht verder te zetten. Het gevecht tegen mezelf, het gevecht tegen het taboe, het gevecht tegen de vooroordelen en het gevecht tegen de lacunes in het systeem. Ik beloof dit jaar zorg te dragen voor je zoon waar ik kan, moge jouw vrijgevochten en kritische geest voortleven in hem, je andere zonen, je man en iedereen die jij liefhad én iedereen die jou liefhad.
Ik hoop dat je de rust hebt gevonden waar je zo naar snakte. Bedankt voor alles.
Liefs
LS
Wat een mooie viering was het gisteren… De liefde en warmte voor deze prachtige vrouw was heel tastbaar!
Bren, zoals we haar op de GLTT noemden, was een uniek persoon die iedereen om zich heen deed opfleuren met haar stralende lach, haar aanstekelijke glimlach en haar onuitputtelijke energie. Ik zal nooit vergeten hoe we in Dublin arm in arm en uit volle borst een ode brachten aan Molly Malone:
In Dublin’s fair city
Where the girls are so pretty
I first set my eyes on sweet Molly Malone
As she wheeled her wheelbarrow
Through streets broad and narrow
Crying, “Cockles and mussels, alive, alive, oh!”
Alive, alive, oh
Alive, alive, oh
Crying, “Cockles and mussels, alive, alive, oh”
“Very much alive”, dat was jij, Brenda! Ik ben blij dat ik je heb mogen kennen en mis je nu al…
Heel veel sterkte voor je gezin en je hele familie!
Greet Devaddere