Het is 27 februari 2015. Ik rij samen met mijn compagnon richting Moerbeke, op weg naar Brenda. We organiseren een reeks lezingen voor GGz-professionals en hebben haar via e-mail gevraagd of ze een avond bij ons wil spreken. Haar enthousiaste reactie was een uitnodiging bij haar thuis. Verrast door haar vrolijke begroeting, lopen we achter haar aan richting de huiskamer. Het is lunchtijd en ze heeft spaghetti voor ons gemaakt. We kunnen meteen aan tafel.
Brenda is vanaf de eerste minuut een open boek.
Ze vertelt over haar leven, haar werk, haar gezin en hoe ze na haar derde zwangerschap in een crisis raakte. Met ongeloof luisteren wij naar haar ervaringen in de psychiatrie. Haar stem, haar Vlaamse accent, haar humor, haar vastberadenheid en strijdlust nodigt ons uit om samen met haar de psychiatrie radicaal te veranderen.
Na het eten komt de koffie. We krijgen geen genoeg van het luisteren naar deze vrouw. Het gesprek over de lezing transformeert langzaam naar een brainstorm over hoe de GGz van onze dromen eruit moet zien. En belangrijker: hoe we dat gaan bereiken.
In de middag nemen we afscheid met een knuffel. We hebben elkaar vandaag voor het eerst ontmoet, maar het voelt alsof we al jaren vrienden zijn.
Enthousiast en geïnspireerd rijden we terug naar huis. We moeten nog bijna twee maanden wachten tot ze bij ons in Nederland komt spreken, maar eigenlijk duurt dat veel te lang.
17 april 2015. De lezing is stief uitverkocht. Ademloos luisteren onze gasten naar het verhaal van Brenda. Ze is openhartig, kwetsbaar en kritisch op de zorg die ze kreeg tijdens haar opname in de psychiatrie. En ze houdt een vurig pleidooi over hoop, herstel en het doorbreken van het taboe op psychisch lijden.
Na de lezing luisteren we live naar de heerlijke liedjes van Anne Soldaat en proosten we op onze vriendschap. In de jaren die volgen blijven we elkaar zoeken en vinden voor werkbezoeken, mooie avonden, boekpresentaties, Meet the Xperts, wilde plannen en grote dromen.
Afgelopen zondag stond alles even stil. Brenda is niet meer.
Met haar overlijden verliest de wereld een grote bron van energie en inspiratie. Iemand die zonder omweg zei wat gezegd moest worden. Ik ben dankbaar dat ik haar heb gekend en koester een dierbare herinnering aan haar. Ik wens haar man Jan en haar kinderen Jip, Lom & Zen alle kracht en wijsheid die nodig is om dit grote verlies te dragen.
Pepijn van der Weide