1978
2024
“But you knew there would always be the spring,
as you knew the river would flow again after it was frozen.”
Ernest Hemingway
Er komt altijd lente na de winter, sprak Brenda vaak hoopvol. Ze maakte er zelfs een project van: een 6-delige kaartenset om hen die het mentaal zwaar hebben een beetje lente op te sturen. Want als geen ander wist ze hoe het is om je vergeten te voelen. En hoe groot de nood aan sprankjes hoop is, als de winter veel te lang lijkt te duren. Het besef dat er altijd weer een lente komt, uit de grond steeds weer nieuwe bloemen groeien, heeft altijd veel voor Brenda betekend.
Deze website is een liefdevolle herinnering aan Brenda Froyen. Een plek om haar leven te eren en te herdenken. We nodigen je daarom uit fijne, inspirerende, rakende, ontroerende herinneringen met of aan Brenda te delen. In beeld of taal. Voel daarnaast ook de ruimte om uiting te geven aan alle gevoelens die met haar verlies gepaard kunnen gaan.
Opdat Brenda nooit zal worden vergeten, we haar missie voort blijven zetten, en het nu voor haar maar eeuwig lente mag zijn. Ze heeft niets minder verdiend.
Wat betekende Brenda voor jou? Hoe heeft ze je geraakt, geïnspireerd, ontroerd, aan het lachen gemaakt?
Deel hier jouw foto, verhaal, herinnering, of laat een reactie achter.
Verhalen en herinneringen aan Brenda
In liefdevolle herinnering aan Brenda Froyen
Lieve, bruisende Brenda, Onuitstaanbaar energiek was je. In alles. Ik ontmoette je tijdens de Socialrun van 2016. Jij als loper, ik op de fiets er hijgend achteraan. Zodra jij vrolijk uit het busje tevoorschijn sprong, wist ik: er moet een versnellinkje bij. Of twee. Je kon rennen, springen, dansen en kletsen tegelijk. Bijna alles hebben we die eerste 48 uur gedeeld. De rest kwam later.
Ter nagedachtenis
Ik weet het nog als de dag van gisteren. Het was in 2016. Ik werd uitgenodigd door Jochen van den Steen van de stichting vzw Hand in Hand. De stichting Hand in Hand is voor mensen met een psychische kwetsbaarheid en het centrale huis van vzw Hand in Hand heet de Moester. Het 40- jarige bestaan werd groots gevierd in een hemelse omgeving genaamd Parnassus. Parnassus is een sociaal café
Socialrun team Team Pssst!
“Pssst jij, ja jij daar, die dit leest Hoe gaat het met je? Goed? Ik dacht wel dat je dat zou zeggen. Dat zeggen de meeste mensen als je vraagt hoe het met ze gaat: ‘goed’, ook al is dat niet zo.” Zo begint jouw boek Pssst! en ons avontuur. Dit verhaal delen we graag om de impact te vieren die jij hiermee hebt gemaakt, en blijft maken. Eind 2021,
Ik mis je kracht, je hoop, je jij !
Hallo iedereen…
Wat luisterde ik graag naar de video’s van Brenda, met haar mooie stem, intonatie en taalgebruik. Ik luister er nu nog soms naar op Instagram… Ik heb veel gehad aan wat Brenda deelde en ik leefde met haar en jullie mee in de goede en kwade dagen, voor zover ik kon inschatten hoe het voor jullie was. Want ook al lijd ik aan chronische depressie sinds mijn puberteit, die onderdrukt wordt met medicatie (de Cymbalta waarmee Brenda tot mijn eigen verbazing mocht stoppen), tot een psychose is het bij mij nooit gekomen. Dat ik me tijdens mijn zwangerschap beter dan ooit heb gevoeld, zowel fysiek maar ook mentaal, dat had me ook al de link naar onze vrouwelijke hormonen laten leggen. Ook om dat mijn nicht dat ook ervaren heeft (zij is 4 keer zwanger geweest) en zij is ook een kleindochter van mijn oma, die uit het leven is gestapt, lang voor wij geboren waren. Mijn grootmoeder was toen post-menopauzaal, zoals ik nu. Mijn vader, haar zoon dus, was toen 17 en is zich zijn hele leven “verantwoordelijk” blijven voelen voor de dood van zijn moeder.
Omdat ik zelf ook al vaker (in periodes zonder medicatie) het gevoel heb gekend dat mijn naasten veel beter af zouden zijn zonder mij, wil ik het volgende aan jullie, Jan, Jip, Lom en Zen zeggen. Denk aub nooit dat Brenda leven met jullie niet waardevol genoeg vond om ervoor te blijven vechten!!! Zoals ik het aanvoelde bij mezelf zal Brenda eerder het gevoel hebben gehad dat ze een “last” was voor jullie, vooral door het stigma dat heerst over psychosen. Dat ze niet in de eerste plaats zichzelf maar wel jullie zou verlossen van alle ellende door deze wereld vol onbegrip te verlaten. En dat gevoel is in haarzelf ontstaan, niet door iets wat jullie gezegd of gedaan zouden hebben of net niet gezegd of gedaan… Absoluut niet.
Dat gevoel, die gedachte is in Brenda haar brein ontstaan door een stroom aan reacties van allerhande moleculen, waar Brenda geen controle over had. Absoluut niet.
Dit wou ik jullie zeggen, in de (misschien ijdele) hoop dat het enige troost mag brengen. Aan het einde van dit jaar, wat voor jullie het slechtste jaar ooit in jullie leven zal zijn… Het gemis moet onvoorstelbaar groot zijn. Het verdriet onmetelijk diep en zwaar. Er zijn geen woorden voor.
Weet dat jullie het Licht waren in Brenda haar Leven!
Veel moed voor een toekomst samen met mekaar en met Brenda in jullie herinnering, jullie harten en in wie jullie geworden zijn.
Kristine
PS als een gesprek met deze onbekende, voor wie Brenda een soulsister was, kan helpen, laat het me zeker weten bv via instagram @sytah_and_me – pootje voor Wifi!
Je gaf mij hoop in het duister. Verwoordde wat ik zelf niet kon. Immer dank voor je grondverschuivende werk en om onze stem te zijn. Het toppunt van moed: Brenda. Denkend aan jou en je gezin.
In de lente van 2022 werd mijn zoon geboren. Na 6 weken werd er een postnatale psychose geconstateerd, die al even sluimerde zonder opgemerkt te worden.
Tijdens mijn herstel kwam het boek van Brenda op mijn pad, Kortsluiting in mijn hoofd. Wat. Een. Boek.
Eindelijk herkenning, ik ben niet alleen, een lotgenoot. Het voelde zo warm en o zo helend. Ik heb het in 1 ruk uitgelezen. Ergens voel ik een soort band met Brenda.
Na een intense begeleiding en het geluk van een fantastische huisarts, psychiater (na enige zoektocht en wat voorgangers) en een super netwerk van familie. Sta ik vandaag weer goed in het leven.
Bedankt Brenda! Duizend maal dank voor je woorden en je verhalen. De helende woorden die ik letterlijk en figuurlijk met me meedraag. Ze zijn een deel van mij.
Onnoemelijk veel sterkte aan de man, zonen en naasten van Brenda.
Ik denk aan jou 💕
Mis je schrijfsels 😓
Veel liefde voor iedereen die haar mist
🌻 🪷
210 reacties
Na jouw overlijden, kreeg ik dat door via mijn dochter. Zij had op Karel de Grote Hogeschool een gastles van jou gehad voor het vak psyhopathologie. Ze schreef me dat ze die gastles nooit vergeten was en dat jij haar was bij gebleven en hoe ze bewondering had voor jou, dat je zo’n sterke vrouw was… Hoe ze versteld stond van de manier waarop je kon vertellen over wat je had meegemaakt en wat je wou bereiken om de zorg hierrond te verbeteren. Je hebt zeker impact gehad op haar!!
Wat een onwaarschijnlijk verlies. Brenda haar boek ‘Kortsluiting in mijn hoofd’ was op verschillende manieren belangrijk voor mij: het hielp mij lotgenoten vinden en toonde dat herstel mogelijk is. Het boek was mijn licht aan het einde van de tunnel toen ik dat nodig had. Ik heb haar dat ook verteld toen ze kwam spreken in Sint-Niklaas. Ze heeft mijn herstelproces mee vorm gegeven en daar zal ik haar voor altijd dankbaar voor zijn.
2 dagen voor je overlijden hebben we nog even gechat….het ging je niet…je was terug bij af…maar nooit gedacht dat dat ons laatste chatberichtje zou zijn.
Hoe onwezenlijk blijft het toch…iemand verliezen die zo gevochten heeft en zo sterk leek. Ik mocht Brenda verschillende keren ontmoeten tijdens fora van Uilenspiegel en Ups&Downs. Fijne gesprekjes tijdens de signeersessies van haar boeken. Tijdens haar lezingen, het verhaal van haar ziekteproces maar vooral haar aanklachten over de zorgverlening in de psychiatrie, kon ik alleen maar bevestigend knikken. Terwijl ik dit schrijf komen mijn ervaringen in alle hevigheid terug. Ook ik heb klachten ingediend tegen de instellingen waar ik verbleef. 1 psychiater uit de instelling heeft mij au serieux genomen en de fouten erkend. Eén van de weinigen zeker? We moeten het werk van Brenda verderzetten, absoluut. Met haar verhalen, haar boeken, die ik nu opnieuw ter haar herinnering zal herlezen, zal ik mij blijvend inzetten tegen de kwaliteit van de zorg voor ons, kwetsbare mensen. Veel moed voor Jan, Jip, Lom en Zen. Dikke knuffel.
Hoi lieve Brenda,
het is goed zo hoewel het mij wel enorm verdriet doet, te horen dat je hier niet meer bent in fysieke vorm :'(
Jij was en bent inderdaad een Engel, en een Martelaar nu ook. Ik heb nog onder andere met je gemaild begin dit jaar, we noemden elkaar ‘medestrijders’ 🙂
Ik begrijp waarom je hebt besloten om eruit te stappen en het is goed zo. Niemand is boos op jou. De ggz is gewoon regelmatig sadistisch en ook gewelddadig naar haar ‘patienten’ m.n. die met een (in HUN bewoordingen) ‘psychose’. Ja dat is echt heel, heel erg zwaar. Vooral als je dit (telkens weer) moet ondergaan. Ik heb o.a. je boek ‘Kortsluiting in mijn hoofd’ gelezen. Ik heb zelf ook meer boeken geschreven over mijn ‘psychosen’ en de ggz behandelingen die volgden, die ook uitgegeven zijn -zie mijn website hieronder. (Mede) daarover mailden wij met elkaar en ik vond dat contact heel waardevol. Brenda, er wordt van je gehouden. Waarschijnlijk voel je je nu beter, waar je ook bent (het Licht waarschijnlijk). Niemand is boos op jou.
En anderen gaan ‘gewoon’ verder met deze strijd, de mensen die hier nog rondlopen inclusief ik zelf en mensen uit mijn omgeving. Er zullen altijd ‘rebellen’ blijven. De ggz MOET anders.. menselijker.. liefdevoller! Al dat sadisme etc. MOET stoppen! Misschien heb jij deze strijd ‘verloren’.. maar de oorlog zullen wij winnen.. ze IS al gewonnen ook al lijkt dat nog (lang) niet zo!
Je zal altijd een plekje in mijn hart blijven houden. Lieve medestrijdster <3
Liefs,
Diana
Je wordt gemist!
Wist je maar hoe GEWELDIG je was!
Brenda,
het doet zo’n deugd je stem te horen, in de podcast ‘Stemmen over psychose’.
Je missie gaat door…!
Lieve familie en vrienden van Brenda,
Het overlijden van Brenda vernam ik door de nieuwsbrief van PsychoseNet Nederland. Het raakte mij enorm dit te lezen. De pijn die jullie hebben met dit verlies is niet uit te drukken in woorden. Intens verdrietig…
Zelf heb ik een verleden met psychoses en ik voel net als Brenda een missie om meer bewustzijn te brengen binnen de GGZ. Ik leerde Brenda dus zo kennen, door dit overlijdensbericht. Ik ging een filmpje van haar kijken en ik voelde direct: wat zij niet meer kan afmaken, ga ik doen. Alsof ik ineens heel sterk deze taak voelde.
In de zomer heb ik besloten om een boek te schrijven over mijn herstel en zojuist stuurt mijn moeder een artikel door van Brenda waarin ze ons de kanaries in de kolenmijn noemt. Deze metafoor heb ik in mijn inleiding eerder gezet en ik wist dus niet dat Brenda deze ook gebruikt. Deze synchroniciteit is prachtig en zie ik als een teken. Zonder elkaar te hebben gekend, toch zo gelijkgestemd. Dit gevoel van deze taak heeft ertoe geleid dat ik de impuls voelde om auteur te worden bij PsychoseNet, en dat ben ik ook geworden. Brenda is een inspiratie voor mij en haar missie draag ik diep in mijn hart.
En mijn hart gaat naar alle naasten uit. Ik wens iedereen veel kracht, zachtheid, liefde en heling toe in dit proces. Dit verlies is zo groot… Ik leef met jullie mee…
Veel liefs,
Marieke van der Wielen
Met een diep respect en dankbaarheid voor jouw werk, een geschenk aan iedereen die te maken heeft met psychoses en zoekt naar menselijkheid, open communicatie en informatie en community. Je voetstappen hebben een pad gebaand voor ons die hier nog rondlopen. We zullen je werk voortzetten, ieder op onze eigen manier.
Je kwam heel graag (het liefst met vriendinnen) in onze zadenwinkel in Dordrecht. De opwinding van al die soorten en teeltdromen gaf je energie. We verkopen dan ook graag je boek Mild Tuinieren en houden je zo nog een poosje bij ons. Voor Jan en de kinderen hopen we op troost, veerkracht en een liefdevol gedenken!
Ik heb je boek gelezen van kortsluiting in mijn hoofd onze dochter heeft dat ook al enkele keren meegemaakt ik u ben u heel dankbaar voor wat u allemaal hebt gedaan voor de zorg daar in te verbeteren en ik vind het heel erg dat het voor u allemaal te zwaar geworden is ik ga u wel missen met de verhalen waar ik moed kon uitputten rust nu maar in vrede .
Kippenvel, verdrietig, ik kende je niet, maar las je verhaal. Zo jammer dat we je op deze wereld moet missen. Veel sterkte voor jouw lieve echtgenoot en kinderen.
MA
Ik blijf je een zeer moedige vrouw vinden. Hoe je de zaken kon benoemen en aankaarten . Zo strijdbaar! Oprecht. Eerlijk. Menselijk !!!
Als een Boudica of een Jeanne d’Arc.
Voor ben je altijd een grote Dame geweest !!!
Respect ✊
Rust in vrede 🙏
Hettie
Lieve Brenda
Ik ken je niet. Ik kende je niet. Een twist van het lot heeft erover beslist dat jouw overlijden mijn pad heeft gekruist. Nog voor ik je maar heb kunnen leren kennen, bleek dat je op een steenworp van mij woonde en dat ik je zoon op schools vlak onder mijn hoede kreeg.
Je overlijden raakt me heel hard. Mentaal welzijn en de gebrekkige ondersteuning of hulp daarrond, zijn zaken die me de laatste jaren de hoogste hoogtes en de laagste laagtes van het leven hebben doen ontdekken. Je beslissing om de eeuwige rust op te zoeken, komt daarom des te harder binnen. Ik kan niet anders dan je bedanken om van dit onderwerp je levenswerk te hebben gemaakt. De vele reacties tonen alleen maar aan hoeveel mensen je hebt geraakt en vooruitgeholpen – ja, zelfs hebt gered.
Je hebt niet alleen een steen verlegd, je hebt een onderwerp dat maatschappelijk als ‘ongemakkelijk’ of ‘problematisch’ werd bestempeld uit de schaduw gehaald. Ik kan niet anders dan je daarvoor dankbaar zijn. Ik beloof om samen met de vele anderen die inspiratie putten uit jouw strijd om het gevecht verder te zetten. Het gevecht tegen mezelf, het gevecht tegen het taboe, het gevecht tegen de vooroordelen en het gevecht tegen de lacunes in het systeem. Ik beloof dit jaar zorg te dragen voor je zoon waar ik kan, moge jouw vrijgevochten en kritische geest voortleven in hem, je andere zonen, je man en iedereen die jij liefhad én iedereen die jou liefhad.
Ik hoop dat je de rust hebt gevonden waar je zo naar snakte. Bedankt voor alles.
Liefs
LS
Wat een mooie viering was het gisteren… De liefde en warmte voor deze prachtige vrouw was heel tastbaar!
Bren, zoals we haar op de GLTT noemden, was een uniek persoon die iedereen om zich heen deed opfleuren met haar stralende lach, haar aanstekelijke glimlach en haar onuitputtelijke energie. Ik zal nooit vergeten hoe we in Dublin arm in arm en uit volle borst een ode brachten aan Molly Malone:
In Dublin’s fair city
Where the girls are so pretty
I first set my eyes on sweet Molly Malone
As she wheeled her wheelbarrow
Through streets broad and narrow
Crying, “Cockles and mussels, alive, alive, oh!”
Alive, alive, oh
Alive, alive, oh
Crying, “Cockles and mussels, alive, alive, oh”
“Very much alive”, dat was jij, Brenda! Ik ben blij dat ik je heb mogen kennen en mis je nu al…
Heel veel sterkte voor je gezin en je hele familie!
Greet Devaddere