Lieve, bruisende Brenda, Onuitstaanbaar energiek was je. In alles. Ik ontmoette je tijdens de Socialrun van 2016. Jij als loper, ik op de fiets er hijgend achteraan. Zodra jij vrolijk uit het busje tevoorschijn sprong, wist ik: er moet een versnellinkje bij. Of twee. Je kon rennen, springen, dansen en kletsen tegelijk. Bijna alles hebben we die eerste 48 uur gedeeld. De rest kwam later.
Ik weet het nog als de dag van gisteren. Het was in 2016. Ik werd uitgenodigd door Jochen van den Steen van de stichting vzw
“Pssst jij, ja jij daar, die dit leest Hoe gaat het met je? Goed? Ik dacht wel dat je dat zou zeggen. Dat zeggen de
Brenda, De eerste keer dat ik je ontmoette, was in die grote aula van de hogeschool in Antwerpen, waar je me had uitgenodigd om over
Toen we elkaar afgelopen donderdag voor het laatst spraken, had je het over hoop. De actie die je op touw wou zetten tegen onrecht en brutaliteit ten aanzien van wie psychisch kwetsbaar is, was gekelderd. Dat deed je pijn. Maar je vond eveneens dat de strijd voor betere zorg niet mocht stoppen. Je sprak met de Liga voor Mensenrechten en het sterkte je in de idee dat we het gebruik van dwang sterker aan banden kunnen leggen.
We zijn vertwijfeld en diep geraakt door het overlijden van Brenda Froyen, een bijzondere vrouw, een krachtig mensenrechtenactiviste, een toegewijde moeder van drie zonen en de echtgenote van een man die haar als geen ander liefhad. Haar beslissing om uit het leven te stappen heeft me diep geschokt en laat me achter met een gevoel van leegte en verlies dat moeilijk te bevatten is.
Op 1 augustus 2024 had ik voor het laatst contact met Brenda. Zij bond de strijd aan met de GGZ in België. Omdat ze daar hele goede redenen voor had. Ik heb haar gesteund, financieel en in het woord. ‘Coming on Strong’, dat is wat ik altijd ervoer bij wat Brenda zei en deed. Vandaag is het niet anders.
Met het bereiken van de lange, bonkige dijk die Friesland met Noord-Holland verbindt bereiken ook enige lichte zenuwen mijn maag. Op deze stikdonkere, laat-septemberse zaterdagavond vraag ik me af of dit een goed idee was. Het fietspad naast de A7 zou vanaf hier 32 kilometer enkel vooruit gaan en daarmee was elke geborgenheid van de volgauto de komende uren volledig onbereikbaar.
Het is 27 februari 2015. Ik rij samen met mijn compagnon richting Moerbeke, op weg naar Brenda. We organiseren een reeks lezingen voor GGz-professionals en hebben haar via e-mail gevraagd of ze een avond bij ons wil spreken. Haar enthousiaste reactie was een uitnodiging bij haar thuis. Verrast door haar vrolijke begroeting, lopen we achter haar aan richting de huiskamer.
Op 8 oktober 2024 vernam ik het verdrietige nieuws dat Brenda Froyen niet meer leeft. We delen dezelfde achtergrond rondom gedwongen opnames in de GGZ, ieder met verschillende eigen ervaringen. Ze was in het werkveld van ervaringsdeskundigen voor mij een van de helderste stemmen.