Ik weet het nog als de dag van gisteren. Het was in 2016. Ik werd uitgenodigd door Jochen van den Steen van de stichting vzw Hand in Hand. De stichting Hand in Hand is voor mensen met een psychische kwetsbaarheid en het centrale huis van vzw Hand in Hand heet de Moester.
Het 40- jarige bestaan werd groots gevierd in een hemelse omgeving genaamd Parnassus. Parnassus is een sociaal café in Gent.
Grote sprekers deden op het congres hun orakel.
Detlev Petry sprak op nadrukkelijk wijze over uitbehandeld, maar niet opgegeven. Hij was een bevlogen en zeer eigenzinnige psychiater en voor vele cliënten een held, omdat hij naast psychiater ook een vriend voor vele was. Mevrouw Farkas die sprak over participatie en herstel. Zij is de goeroe op het gebied van rehabilitatie.
Een voor mij toen nog onbekende genaamd Brenda Froyen blies mij weg met een pakkend betoog over het onrecht en stigma in de psychiatrie. Sprankelend en vol met levenslust nam ze mij en de congresgangers mee over hoe en wat haar is overkomen.
A star was Born. Ik verslond haar boeken en ze werd voor mij het boegbeeld van de herstel beweging.
Zondag 6 Oktober kreeg ik een telefoontje en vertelde mij maat Rokus Loopik het trieste nieuws.
Ongeloof. Zo’n powerlady, dit kan niet waar zijn. Gedachten van voorheen kwamen naar boven. Samen met haar de sociaalrun gedaan. Samen Hardop meelallen met de muziek van André Hazes.
Brenda was onderstaande voor mij, zij was een Muze.
(Parnassus de plek van de fontein Castalia en de thuisbasis van de Muzen; Als thuisbasis van de Muzen werd Parnassus bekend als de thuisbasis van poëzie, muziek en geleerdheid.)
De laatste periode blies ze me weer weg met haar crowdfunding tegen de psychiatrie. Een actie die ik van harte ondersteunde.
En Nu? Ongeloof? Brenda een ongelofelijke moedige vrouw, strijder in hart en nieren. Zij sprak zich uit en liet de woorden klinken. Brenda we laten woorden, jouw woorden Galmen.
Het ga je goed.
Harry Gras
2 reacties
Mijn oprechte deelneming, ook al heb ik haar niet gekend, ik voel met jullie mee. Ook mijn moeder was psychosegevoelig en had up en downs. Mijn jongste broer is nog maar 3 jaar geleden, uit het leven gestapt, omwille van ondraaglijk lijden. Het zijn de meest gevoelige mensen, met steeds weer, als de bladeren vallen en de winter in aantocht is, hun dip ervaren. Ik voel met jullie mee. Sterkte in deze moeilijke tijd. En vergeet niet, na elke winter komt er weer een nieuwe lente.
Brenda je was voor ons psychosegevoeligen de spreekbuis in België. Jouw strijd die je voerde tegen de behandelingen die wij moesten ondergaan tijdens onze meest verwarrende gemoedstoestanden is niet uitgestreden. Ik hoop dat er na je dood een nieuwe even krachtige verwoord(st)er zal opstaan om onze strijd voort te zetten. Dank je voor je inzet en mijn oprechte medeleven met je kinderen en echtgenoot en andere familieleden en vrienden, Marie.