Op 1 augustus 2024 had ik voor het laatst contact met Brenda. Zij bond de strijd aan met de GGZ in België. Omdat ze daar hele goede redenen voor had. Ik heb haar gesteund, financieel en in het woord. ‘Coming on Strong’, dat is wat ik altijd ervoer bij wat Brenda zei en deed. Vandaag is het niet anders.
Ik zit in onze VW-kampeerbus, op een locatie waar je niet ‘dood’ gevonden wilt worden. Zo’n oord waar mensen voor een habbekrats naartoe vliegen en voor even weinig geld een paar weken in een megalomaan hotel logeren. Peñíscola. En overdag met z’n tienduizenden naar het strand. Evengoed, verder wilden we niet rijden vandaag. Onze tocht voert naar een Hippie-camping op het rustige deel van Ibiza.
En opeens, opeens is Brenda ‘niet meer’. Brenda is dood. Dat nieuws raakt je als een baksteen.
We weten het sinds gisteren. Toen Frank Bonekamp mij belde en ik op zijn verzoek en mijn beurt Harry Gras belde.
Het zijn de begindagen van onze vakantie. De eerste sinds drie jaar. Dat is helemaal niet iets om zielig over te doen, want ik ben al vier jaar met prepensioen. Het is elke dag een soort van vakantie. Evengoed, achter het stuur dringt haar beeltenis, verschijning zich voortdurend aan mij op en ik laveer van verdriet naar vooral boosheid. Ze had een enorm vangnet van vrienden, fans, familie en kennissen. Dus waarom toch dat besluit genomen?
Samen met het overlijden van Russell Cummins en Rik van Laeken (familie ervaringsdeskundige te Gent), is dit een enorme aderlating voor de Herstelbeweging, the Peer Movement in Nederland en België.
Russell en Rik waren fysiek onherstelbaar ziek, maar Brenda, jij, jij had toch nog andere opties dan alleen dit? En die verdomde GGZ (in België) en het stigma wat mensen je opleggen als je zoiets overkomt. Zelfs in je eigen straat. Je hebt ons er getuige van gemaakt.
Dat kan toch echt heel anders. En vooral op een manier waarop niet elke dag vijf mensen in Nederland besluiten om er een einde aan te maken. Zoals jij dat hebt gedaan.
Brenda herinnerde mij er op 1 augustus 2024 aan dat Astare, Frits Bovenberg en ik haar in het jaar 2015 voor het eerst ‘een podium’ had gegeven in Nederland, op ons Meet the Xperts GGZ-Festival in Haarlem, waar ook Russell voor het eerst een podium vond. Ze lieten beiden een onuitwisbare indruk achter. Het was alles waar wij op hoopten.
Een ander geluid, een realistisch en haalbaar alternatief voor mensen met complexe uitdagingen.
Samen, met Frank, Frits, Harry, Astare, Remke, Russell, Anne, Ahmet en zoveel anderen, bouwden we aan een andere toekomst voor de GGZ en mensen die ten prooi vielen en vallen aan allerlei psychisch kommer en kwel. Ik zal de laatste zijn die dat romantiseert, maar we waren en zijn op de goede weg en hebben aan die uitdagingen een positieve ‘draai’ weten te geven.
Het was de start van de ‘ontdekking’ van Brenda door Nederland en van alle talenten die Brenda in zich droeg. Schrijfster, performer, zangeres, Mensenrechtenactiviste, coach en docente, om er maar een paar te noemen.
Dit alles maakt het zo moeilijk te bevatten, dat ze ons achter heeft gelaten, in shock, in verdriet, in oeverloze boosheid. Want ik kan niet wat Brenda kan. Ze was uniek, one of a kind, recht in jouw gezicht, intelligent, aantrekkelijk, liefdevol, aanstekelijk en confronterend.
Wat moeten we zonder Brenda?
Wat doen we dit jaar met de Kerst? Met Oud en Nieuw? Met het Bemoeizorg Festival op 17 november in Utrecht? Met de Socialrun 2025? Met alle andere dagen?
Dan gaan we Brenda herdenken. Oeverloos.
We vechten door waar Brenda is gestopt met vechten. Omdat we dat aan haar verschuldigd zijn. Omdat we de misstanden in de GGZ aan de kaak moeten stellen. Omdat iedere hulpverlener zich de vraag moet stellen, hoe je iemand als Brenda had kunnen helpen, als ze bij jou had aangebeld.
Omdat ze was zoals niemand anders is. Omdat we haar niet hebben kunnen redden. Omdat we een vroegtijdige dood nooit met haar vechtlust hebben kunnen ‘rijmen’.
Een onaangekondigde dood. Over ‘coming on strong’ gesproken.