We zijn vertwijfeld en diep geraakt door het overlijden van Brenda Froyen, een bijzondere vrouw, een krachtig mensenrechtenactiviste, een toegewijde moeder van drie zonen en de echtgenote van een man die haar als geen ander liefhad. Haar beslissing om uit het leven te stappen heeft me diep geschokt en laat me achter met een gevoel van leegte en verlies dat moeilijk te bevatten is. Brenda’s moed en doorzettingsvermogen waren inspirerend voor velen, waaronder mijzelf, en haar plotselinge heengaan brengt een scherpe pijn met zich mee – een pijn die de demoralisatie en eenzaamheid weerspiegelt van jarenlange strijd tegen een systeem dat niet genoeg naar haar luisterde.
Brenda vocht met passie en vuur voor de rechten van mensen met een psychische kwetsbaarheid.
Ze was een krachtige stem in de stilte, iemand die pijnlijke onderwerpen aankaartte en moeilijke gesprekken aanging. Ze leerde ons allemaal hoe belangrijk het is om menselijkheid en compassie voorop te stellen in de zorg, en om de stem van de cliënt nooit te vergeten. Haar strijd tegen onrecht, onverschilligheid en secundaire traumatisering binnen de geestelijke gezondheidszorg was een voortdurende bron van inspiratie. Ze slaagde erin om complexe thema’s helder en toegankelijk te maken, het publiek te betrekken en ogen te openen voor een realiteit die voor velen moeilijk te begrijpen is.
Nog maar een week geleden waren we in gesprek over hoe ze de fondsen van haar laatste crowdfundingactie kon inzetten – een app, een website, een instrument om het systeem van binnenuit te veranderen. Haar energie borrelde zoals altijd, haar verontwaardiging was scherp en zuiver. We spraken over de noodzaak van verandering en hoe de onrechtvaardigheid binnen de GGZ moest worden aangepakt. Brenda had een onvermoeibare kracht, en haar hoop op verbetering was altijd springlevend.
Zelfs te midden van haar persoonlijke pijn en strijd bleef ze gedreven om verandering te bewerkstelligen.
Brenda’s reis was er een van immense moed, na het doormaken van een kraambedpsychose en de uitdagingen die volgden. Haar boeken, “Kortsluiting in mijn hoofd” en “Uitgedokterd,” waren krachtige getuigenissen van zowel haar persoonlijke ervaring als haar visie op een betere psychiatrie. Ze bekritiseerde het systeem dat zijzelf zo pijnlijk van binnenuit had ervaren, waar cliëntenrechten en menswaardigheid regelmatig naar de achtergrond leken te verdwijnen.
Brenda wist dat haar eigen stem, haar eigen verhaal, niet genoeg zou zijn om structurele verandering te brengen – en daarom vocht ze voor een beweging, een ‘MeToo’ voor de psychiatrie. Ze zette zich niet alleen in voor haar eigen zaak, maar voor die van velen. Met de steun van advocate Christine Mussche hoopte ze een rechtvaardige, humane behandeling voor alle mensen in psychische nood dichterbij te brengen.
Het nieuws van haar overlijden dwingt ons om na te denken over de vraag of we als gemeenschap wel genoeg voor elkaar zorgen.
Houden we elkaar genoeg vast, steunen we elkaar voldoende in deze strijd? Hoe kunnen we blijven vechten voor verandering, zonder te bezwijken onder het gewicht van een onverschillig systeem?
Brenda, ik zal je kracht, je moed, en je doorzettingsvermogen nooit vergeten. De wereld is een stuk donkerder zonder jouw licht, maar ik beloof dat we jouw strijd voortzetten, voor jou en voor iedereen die gehoord moet worden. We zullen blijven vechten voor een rechtvaardige geestelijke gezondheidszorg, en jouw boodschap blijft levend in ons werk en in ons hart.
Rust zacht, lieve Brenda.