Op 8 oktober 2024 vernam ik het verdrietige nieuws dat Brenda Froyen niet meer leeft. We delen dezelfde achtergrond rondom gedwongen opnames in de GGZ, ieder met verschillende eigen ervaringen.
Ze was in het werkveld van ervaringsdeskundigen voor mij een van de helderste stemmen.
Op het podium was ze een ware diamant. Haar verhaal was zo helder als wat, met niet alleen de rauwe kant, maar juist ook sprankelend, zoals alleen Brenda dat kon.
We waren een periode van ongeveer 2 jaar collega’s bij de website PsychoseNet. Zij in België, ik in Nederland. Daarna gingen we allebei solo door, met dezelfde strijdbare missie. Ik heb en had het gevoel een zware missie uit te dragen én er niet alleen voor te staan. Want er was altijd Brenda. Ofwel op Facebook, of met een kinderboek, ofwel ergens op een podium. Zo krachtig!
Dat het eigen verhaal erkend en ontvangen wordt bij het grote publiek is geen garantie voor het kunnen dragen van het leven.
Dat vind ik een pijnlijke constatering. Het is een klap in mijn gezicht.
Heden ten dage is er op visie in de GGZ meer beweging de goede kant op dan ooit, al zie ik ook hoe complex de samenleving als geheel is geworden. Ik heb er ook geen antwoord op. En het zal bij tijd en wijle voor iedereen een zware dobber zijn te leven in een wereld met zoveel spanning.
Maar vergeet dit macro verhaal, de wereld mag ver weg zijn. Het doet er even niets toe.
Terug naar de menselijke maat van het gezin: vader, moeder en kinderen. Waar in Brenda’s gezin een heel groot gat is geslagen. Te groot. Te pijnlijk, te verdrietig.
De creatie die ik hier deel is mijn laatste empowering richting Brenda. Een vibe van collega naar collega. Een eerbetoon.
Ik ga staan en beken mijn persoonlijk kleur. Dit geef ik de wereld mee. Ik hoop dat velen ook gaan staan. Om samen voor haar een diepe buiging te maken. En om daarna heel stil te zijn.
Ik wens iedereen die haar zal missen heel veel sterkte en kracht.
Arnhem, Jeroen Zwaal