Dag Brenda
Ik leerde je kennen in september 2014, toen ik begon met mijn nieuwe job op TKO. Jij had toen net je boek ‘Kortsluiting in mijn hoofd’ afgewerkt. We zijn met het voltallige directieteam naar je boekvoorstelling gekomen. Dat kon jij heel erg waarderen, want bij TKO had ook jij een nieuwe kans gekregen! Ik heb daarna enkele lessen bij jou gevolgd en echt … ik heb nooit een betere leerkracht gezien ❤️
Later heb je TKO verlaten om weer nieuwe horizonten te verkennen. Het was je van harte gegund, jij had immers zoveel in je mars! We zagen je nog wel eens terug op speciale momenten van ons TKO en dat weerzien was telkens weer erg fijn.
Ik bleef je vele jaren volgen op sociale en andere media, ik leefde mee met je strijd.
Tot ik er genoeg van had, ik kon een en ander niet meer aan. Wellicht gezien mijn eigen ervaringen eerder met erg nabije mensen die zelf hun leven beëindigden en de depressies die ik eraan overhield en houd, al jarenlang. Medicatie houdt mij tot overeind en ik heb er ondertussen vrede mee dat ik die pilletjes de rest van mijn leven zal moeten slikken.
Ik was en ben nog steeds stomverbaasd dat zo’n sterke vrouw als jij dan toch beslist om eruit te stappen…
Ergens begrijp ik je wel… maar toch…
Ik wens je man en je kinderen heel veel sterkte bij dit afscheid en het ondraaglijk verdriet dat zij hebben.
Ik deel in het verdriet dat jouw plotse afscheid met zich meebrengt en leef mee met iedereen die daardoor van erg nabij getroffen wordt.