Lieve Brenda,
Net als jij hou ik van woorden. Maar vandaag vind ik ze niet zo goed. Jij bent er niet meer.
Ik leerde je kennen als een enthousiaste voorvechter, iemand met een groot hart.
Toen ik je in 2018 schoorvoetend contacteerde met de vraag of je mee wilde werken aan een actie voor moeders met postpartumdepressie en -psychose, twijfelde je geen moment. Je lezing voor het goede doel trok veel geïnteresseerden. Mede dankzij jou kreeg wolkinmijnhoofd.be een vliegende start.
Nadien zagen we elkaar nog enkele keren, en telkens was dat hartelijk. Je gulle lach, je warmte, ze vielen me altijd weer op.
Lieve Brenda, waar je ook bent, ik hoop dat er een grote tuin is vol bloemen. Dat er gulle en warme mensen zijn. Dat je voelt hoezeer je hier gemist wordt.
Terwijl ik deze namiddag aan je dacht, stil, nog wat ongelovig, moest ik meteen aan het gedicht First Fig denken. Ik ken niemand op wie het zo goed van toepassing is. Wat gaf je een prachtig licht, Brenda. Dank je wel.
Het ga je goed.
X
Annelies
First Fig – Edna St. Vincent Millay
My candle burns at both ends;
It will not last the night;
But ah, my foes, and oh, my friends—
It gives a lovely light!