Bah!
,…zeg ik in gedachten en …
ik zou willen schrijven wat dit bericht – de dood van Brenda- een van mijn beste vriendinnen- met mij doet, maar het lukt me niet. Wil ik het/ dit kunnen begrijpen? En denk ik dan dat ik dat kan? Daarvoor heb ik even tijd nodig. Tijd, die ik mezelf niet durf te geven. Ik heb er gewoon geen zin meer in uit te leggen en mezelf te denken te moeten verdedigen over wie ,hoe, waarom , wanneer iemand suïcide pleegt. Inmiddels weet ik hoe je “ het “ doet en hoe je “het” ook goed kan doen. Maar ach jee, … wat heb ik daar nu weer aan. En heeft een ander hier wel wat aan ?
Wat denk ik wel wie ik ben dat ik denk dat ik Brenda kan begrijpen? wil zij wel begrepen worden? Is zij wel te begrijpen? Is “ het” wel te begrijpen!? Is een suïcide wel “nu” te begrijpen? En is het wel door jou /mij/ons te begrijpen? En maakt dat begrip jouw/mijn/het /dit verlies makkelijker , of juist moeilijker of evenzo maakt het helemaal niets uit?
Is weten wat en hoe dit is gebeurd belangrijk om je/ ons/mijn verdriet te kunnen plaatsen? Is…
Hoe?
Wat ?
Wanneer?
Waarom?
Waarom Brenda?
Waarom, Brenda?
Ik zit en blijf zitten met vragen, en ga nu ff zwemmen, fietsen ,rennen en dan ff roeien. Tussendoor zal ik heus zorgen voor mezelf, hoor! Dat beloof ik. Geen zorgen om mij.
Ik weet inmiddels heel goed te zorgen voor mezelf . Ik red mezelf wel. En nee, een slachtoffer voel ik me allang niet meer. Ook niet als ik je vertel alleenreizende, -staande en -gaande te zijn; zo voel ik me immers nu niet en ook vaak, hoor. Welke richting ik mijn gedachten op kan/moet /wil duwen nadat de wereld om mij heen weer stil lijkt te staan is nu nog ongewis. En soms is vragen stellen ok. Soms krijg je antwoorden, die je geruststellen, troosten en/of iets bieden zodat je weer weet wat te moeten/willen doen. Soms is vragen stellen iets wat je niet doet cq hoeft te doen, soms is schrijven niet belangrijk, soms is zwijgen beterder. Brenda kennende wist zij te zwijgen op precies het “ juiste” moment.. het moment waarin ze je raakt. Brenda heeft nu mij tot zwijgen gebracht, en tja, misschien lukt het me ooit te schrijven over haar, over onze eerste ontmoeting en over hetgeen zij voor mij betekende, betekent ook nu alweer, en mogelijk ook weer in de toekomst betekenen zal. Nu weet ik alleen maar schrijvenn:”Bah!”