Lieve Brenda,
In 2016 had ik de eer en het genoegen jou te leren kennen bij de workshop herstelverhalen schrijven die je animeerde bij het Cliëntenbureau. (Ik zocht een ander woord voor geven, want dat is ontoereikend). Je inspireerde me en wist het beste uit me te halen. Je nam me mee op een studiedag waar je ook een workshop mocht geven en liet mij daar mijn eigen stukjes herstelverhaal voorlezen.
In die tijd was ik ook wanhopig op zoek naar een appartementje. Met het jou zo kenmerkende enthousiasme deed je alles wat maar mogelijk en onmogelijk was om mij te helpen. Je vatte het idee op dat ik bij jullie in de tuin kon komen wonen en trommelde daarbij pleegzorg en zelfs de burgemeester op. Uiteindelijk vond ik dan toch onverwachts een appartementje, waar ik nu nog steeds woon. Je nam me ook mee op interview en liet me de interviews uittikken voor een van je vele boeken. Ik mocht mee van je tuin genieten.
Lieve Brenda,
Jouw tijd hier is veel te snel weggetikt. Ik overdrijf niet als ik zeg dat een golf van verdriet Vlaanderen en Nederland overspoelt. Het is onvoorstelbaar hoeveel mensen jij hebt geraakt in de veel te korte tijd dat je hier was. Je deed veel meer dan alleen stof opwaaien. Er is echt al veel veranderd, niet genoeg, nooit genoeg, maar de tanker is in beweging gezet. Zo verdrietig dat je dat zelf niet altijd mocht/kon ervaren, jij die daar zoveel aan hebt bijgedragen.
Alleszins heb je mij in beweging gezet. Al zal mijn bijdrage veel bescheidener zijn dat de jouwe. Ik ploeg verder op mijn manier. Ik geloof niet in strijd, want strijd maakt slachtoffers.
Lieve Brenda,
Ik kan me moeilijk voorstellen dat jij nu rust. Maar dat is wel wat ik jou wens, dat je mag rusten in vrede, in licht en in liefde.
Lieve Brenda,
Rust zacht.