Ik deel hier graag wat foto’s van het bruisende kind en tiener die Brenda was. Toen Brenda eenmaal naar Hechtel verhuisd was, ik was toen 8, zij 9, werd ze mijn buurmeisje, maar vooral mijn meest innige vriendin. Op een heel bijzonder vervlochten manier brachten wij onze kinder- en tienerjaren met elkaar door. Mijn familie was dol op haar en Brenda en ik wisselden tussen onze twee thuizen ‘navenant’ het lekkers wat onze moeders maakten of waar iets te beleven viel. Er liepen altijd wel hondjes in ons voetspoor. Meestal zaten we in het bos of struinden rond in “Hechtel-city”.
Ik weet dat Brenda een strijder was in de geestelijke gezondheidszorg en velen zijn haar daar terecht erg dankbaar voor. Voor mij zal ze echter altijd de warmste ziel, de lachmicrobe, mijn natuurvriendje, de onuitputtelijke sportieveling en showbeest en mijn steun en toeverlaat terwijl ik opgroeide, blijven. Mijn hart gaat uit naar Jan, haar 3 prachtige zonen, Jip, Lom & Zen, haar mama, haar zus, haar hele familie en intieme vriendenkring. Dit verlies is een mokerslag. Maar de eeuwige optimist (hoe opmerkelijk dat nu ook is) zou willen dat we doorgaan, lachen en iets moois creëren in dit leven.