Hoewel ik Brenda nooit persoonlijk heb ontmoet, voelde het contact dat we hadden bijzonder en alsof ik haar echt kende. Haar openheid en veerkracht raakten me diep, en haar overlijden doet me dan ook meer dan ik had verwacht. Al de hele dag denk ik aan haar, en hoe ze voor zovelen een lichtpunt was, ondanks alles wat ze zelf heeft doorgemaakt. Haar lijf lied “This is My Fight Song” blijft door mijn hoofd spelen – dat nummer belichaamde haar strijdlust.
Brenda heeft me enorm gesteund in een moeilijke periode, toen ik als hulpverlener zelf worstelde met de gebeurtenissen in de ggz. Ze klaagde de wantoestanden in de ggz aan, maar het was nooit een strijd tegen alle hulpverleners. Nooit was het wij vs zij. Ze was veel genuanceerder dan dat, en begreep de complexiteit van de situatie. Ik ben zo trots dat ze een klein stukje uit één van mijn berichten aan haar heeft opgenomen in haar boek. Dat zal ik altijd koesteren.
Het mooiste compliment dat ik ooit van haar kreeg, was toen ze me haar Lena noemde. Dat blijft me voor altijd bij.
En ik zal altijd proberen om een hulpverlener als ‘Lena’ te zijn.
Heel veel warmte, kracht, licht en vooral zachtheid toegewenst.
In de eerste plaats aan haar drie prachtige zonen en aan haar man Jan die haar onvoorwaardelijk steunde en liefhad, haar familie en vrienden en aan iedereen die Brenda op de één of andere manier wist te beroeren.
Altijd lente na de winter… hoopvol, zoals Brenda ook zelf was. Maar God, wat voelt dit als een verdomd koude en harde winter!