Een stukje uit het reisverslag van Guatemala – Honduras 2004, waar Brenda onze reisleidster was voor onze Joker jongeren groepsreis. Een dag uit haar eigen verslag die haar helemaal typeert. Ik denk nog geregeld terug aan die dag aan de grens. Je gaf onze bende jongeren daar een mooie inspirerende boodschap mee.
Bedankt voor het delen van de reismicrobe, je enthousiasme en je boodschap van rechtvaardigheid.
Donderdag 5 augustus 2004
9.00 Ontbijt in de Via Via. We eten wat gehaast want iedereen wil nog voor 10 uur van zijn waardeloze lempira’s af.
10.00 Stipt komt het busje aan. Annemie en Geert wuiven ons uit, op naar Guatemala. Een half uurtje later komen we al aan de grens. De Honduras beambte zit vlak naast die van Guatemala. Slechts 3 seconden is Guatemala maar van ons verwijderd. Ik besluit er een uur over te doen. We moeten namelijk 20 lp of 3$ per persoon betalen om Honduras te mogen verlaten, een factuur krijg je er natuurlijk niet. Ik had hier nog nooit iets van in de verslagen gelezen, dus besluit ik even te polsen waarom we precies moeten betalen om het land uit te mogen – foute boel! De Hondureños zijn woest. Mijn notie van wantrouwen moet ik zwaar bekopen. Terugkeren naar Copan is de boodschap om daar de 240lp af te geven aan de bank (die ze hier niet meer willen aannemen) en met een bestempeld papiertje terug te keren in de hoop dat de grenswachters onze paspoorten willen teruggeven. Me and my big mouth keren dus terug naar Copan, toch wel met stevige poepers. Ilse, Annelies en Lieven gaan met me mee. De rest wacht aan de grens. Een half uurtje later staan we terug aan – jawel – de grens met een mooie stempel. We krijgen uiteindelijk onze paspoorten terug. Moraal van het verhaal: don’t fuck with the hondureños!
11.30 Eindelijk zijn we in het land van de wat minder hardvochtige inwoners, Guatemala! Otto, onze chauffeur (de schat, die zonder al te veel morren terugreed naar Copan) zet ons rond vijven aan Posada Don Diego af.
17.15 Kleine Christophe en ik gaan op zoek naar Mundo Guatemala om de Pacaya te regelen, naar een massagesalon en een lekkere bakker om een taart te bestellen voor de verjaardag van lange Christophe. ’s Avonds gaan we lekker eten in Rainbow Café, een gezellig restaurantje waar je bij je maaltijd ook nog 25 minuten gratis internet krijgt.
23.30 De happy hour cuba libres zorgen ervoor dat we rond half 12 al ons bedje opzoeken. ‘Die hard’- Ilse en Lieven zoeken nog een homodiscotheekje op.