Hallo iedereen…
Wat luisterde ik graag naar de video’s van Brenda, met haar mooie stem, intonatie en taalgebruik. Ik luister er nu nog soms naar op Instagram… Ik heb veel gehad aan wat Brenda deelde en ik leefde met haar en jullie mee in de goede en kwade dagen, voor zover ik kon inschatten hoe het voor jullie was. Want ook al lijd ik aan chronische depressie sinds mijn puberteit, die onderdrukt wordt met medicatie (de Cymbalta waarmee Brenda tot mijn eigen verbazing mocht stoppen), tot een psychose is het bij mij nooit gekomen. Dat ik me tijdens mijn zwangerschap beter dan ooit heb gevoeld, zowel fysiek maar ook mentaal, dat had me ook al de link naar onze vrouwelijke hormonen laten leggen. Ook om dat mijn nicht dat ook ervaren heeft (zij is 4 keer zwanger geweest) en zij is ook een kleindochter van mijn oma, die uit het leven is gestapt, lang voor wij geboren waren. Mijn grootmoeder was toen post-menopauzaal, zoals ik nu. Mijn vader, haar zoon dus, was toen 17 en is zich zijn hele leven “verantwoordelijk” blijven voelen voor de dood van zijn moeder.
Omdat ik zelf ook al vaker (in periodes zonder medicatie) het gevoel heb gekend dat mijn naasten veel beter af zouden zijn zonder mij, wil ik het volgende aan jullie, Jan, Jip, Lom en Zen zeggen. Denk aub nooit dat Brenda leven met jullie niet waardevol genoeg vond om ervoor te blijven vechten!!! Zoals ik het aanvoelde bij mezelf zal Brenda eerder het gevoel hebben gehad dat ze een “last” was voor jullie, vooral door het stigma dat heerst over psychosen. Dat ze niet in de eerste plaats zichzelf maar wel jullie zou verlossen van alle ellende door deze wereld vol onbegrip te verlaten. En dat gevoel is in haarzelf ontstaan, niet door iets wat jullie gezegd of gedaan zouden hebben of net niet gezegd of gedaan… Absoluut niet.
Dat gevoel, die gedachte is in Brenda haar brein ontstaan door een stroom aan reacties van allerhande moleculen, waar Brenda geen controle over had. Absoluut niet.
Dit wou ik jullie zeggen, in de (misschien ijdele) hoop dat het enige troost mag brengen. Aan het einde van dit jaar, wat voor jullie het slechtste jaar ooit in jullie leven zal zijn… Het gemis moet onvoorstelbaar groot zijn. Het verdriet onmetelijk diep en zwaar. Er zijn geen woorden voor.
Weet dat jullie het Licht waren in Brenda haar Leven!
Veel moed voor een toekomst samen met mekaar en met Brenda in jullie herinnering, jullie harten en in wie jullie geworden zijn.
Kristine
PS als een gesprek met deze onbekende, voor wie Brenda een soulsister was, kan helpen, laat het me zeker weten bv via instagram @sytah_and_me – pootje voor Wifi!