In liefdevolle herinnering aan
Brenda Froyen

Ik heb na mijn opname een voorbeeld, zeg maar idool gehad, ze heette Brenda Froyen. Ze blijft , nu ze er niet meer is, iemand waar ik dankbaar voor ben. Ze heeft gestreden om patiënten meer rechten te geven, met gedeeld succes, en heeft nu haar (onrechtvaardige?!) strijd, moeten begraven.

Ze schreef boeken, ik heb er drie van haar en twee werden door haar gesigneerd. Het boek samen kwetsbaar signeerde ze met ‘Samen kwetsbaar. Samen sterk. Liefs Brenda.’. Het boek kortsluiting in mijn hoofd met ‘Aan Liesbet, soulmaatje van de psychosegroep. Brenda.’ Ja, ik ken(de) haar persoonlijk. Ze heeft me geholpen om minder zelfstigma te krijgen. In één van haar boeken, heeft ze het over een vrouw met felblauwe ogen in een praatgroep. Dat ben ik.

Brenda, ik bewonder je strijd en vechtlust tegen de mastodont van de psychiatrie. Ik heb als ervaringswerker, vijf jaar, in Sint Annendael Diest, deze strijd ook met (iets minder) vuur gestreden. Ik herkende mij in je.

Om je volledig los te kunnen laten, haal ik je nu wel van de laatste treden van je voetstuk af. Je hebt nooit gevraagd van op dit voetstuk geplaatst te worden door mij. Je was een mens met bijzondere kanten. Je temperament, waar ik persoonlijk van hield, gaf anderen waarschijnlijk angst en bezorgde je vermoedelijk extra pijnlijke momenten (in de isoleercel).

Ik respecteer je keuze om uit het leven te stappen. Dat betekent niet dat ik het niet heel spijtig vind, dat jij dat nodig had. Ik had het liever anders gezien.
Brenda, ik zeg niet vaarwel maar tot ziens…

Liesbet Van Dessel, ervaringscoach Content Leven