Dag Brenda,
Ik heb geen woorden voor wat je voor mij betekende, één van die stilzwijgende groep mensen die door het leven ploetert met een psychosegevoeligheid zonder de geijkte paden te volgen, zonder de (vaak tegenstrijdige) diagnoses en medicatie aan te nemen. Tot 10 jaar geleden geloofde ik dat ik de enige was in Vlaanderen die niet geloofde in het psychiatrische antwoord, geschokt was door de mensonwaardige ‘behandeling’ die ik ooit in een psychiatrisch ziekenhuis kreeg en die krampachtig naar een ander verhaal zocht. En toen kwam jij, en je bracht zo veel levenslust en hoop met je mee dat ook ik weer moed kreeg om überhaupt verder te leven en op mijn manier verder te zoeken naar een andere taal over psychosegevoeligheid, een ander antwoord. Het week wat af van het jouwe, maar dat maakte niet uit. Er liep nog iemand in Vlaanderen rond die openlijk hetzelfde deed.
Tijdens het schrijven van jouw laatste boek – waarvan ik hoop dat het alsnog wordt uitgegeven – heb ik een paar keer geprobeerd om uit te reiken. Ik had zo graag eens met je gepraat, want je begon te schrijven over trauma en intergenerationeel trauma en dat resoneerde met waar ik de laatste jaren mee ben bezig geweest. Ik hoorde ook hoe eenzaam jij je voelde, heel herkenbaar. Nu ben je er niet meer, en je laat een grote leegte achter, maar ook een rijke erfenis. Dankjewel voor wat je gezegd en gedaan hebt. Dankjewel voor wie je was. Jouw strijd had wel degelijk een grote impact.
Aan Jan, Lom, Jip en Zen: heel veel warmte voor jullie. Ik hoop dat jullie goed omringd en gesteund worden.