Dag lieve Brenda, ik begon met jou te chatten toen je herstelde van je 2de reeks psychosen. Ik had rond dezelfde tijd in hetzelfde schuitje gezeten en ik voelde me verbonden met je: ook leerkracht, ook stoomtrein, ook een grote gedrevenheid. Je antwoordde telkens kort op mijn berichten maar ik voelde me gedragen, herkend. Een aantal weken terug vroeg ik hoe het met je ging, het was immers terug erg stil op sociale media. Je antwoordde me dat je de ballen niet meer in de lucht kreeg. Ik probeerde je steunend toe te spreken en wenste je rust en aanvaarding toe, niet verwachtend dat dit de enige weg naar verlichting zou zijn die jij zou vinden. Ik vind het zoooooooooo vreselijk erg. Ik kan alleen maar hopen dat je nu de rust gevonden hebt die je zocht. Je zal zoooooooooooooo hard gemist worden, door je gezin nog allermeest maar evengoed door de ganse community van mensen met een psychiatrische kwetsbaarheid. Je was zo’n toonbeeld van strijd voor ons allen. Ik ga je kleine berichtjes zo hard missen. xxx Marjan xxx