Ik was zo een stille volger van Brenda maar eind vorig jaar maakte ik me zorgen om haar omdat ze een hele tijd niets gepost had en contacteerde ik haar. Ze was toen zo dankbaar dat ik uitreikte en ze hoopte op een dekentje van rust. Ze nam zo hard de strijd op voor anderen die zich niet gehoord en gezien voelde terwijl ze tegelijk net zo hard gehoord en gezien wou worden. Ze wou erkend worden als mens. Ze leerde mij ook hoe om te gaan met iemand die in psychose is. Ik ben je zo ontzettend dankbaar voor de, weliswaar korte, warme gesprekken die we hebben gehad. We hebben met de Tartaren vorig jaar een stuk gemaakt over menswaardige zorg binnen de GGZ en je ging proberen te komen kijken maar het is toen niet gelukt. Die opvoering draag ik bij mezelf voortaan aan jou op…
Lieve Brenda,
bedankt voor wie je was, ik draag je mee in mijn hart…