Heei Brenda,
Ik herlas onze uitwisseling van vorige zomer vandaag terug. Ik voeg ‘m hierbij voor Jan en de jongens. ‘We rock’, schreef je, ik sukkelend met mijn gezondheid, jij je diepe donkere in getuimeld en eenzaam. En toch nog met je cheerleader pomponnetjes zwierend voor mij en dankbaar. Je moet het maar kunnen…
You rock’te enorm.
Je hebt geen steentje verlegd in de rivier, maar een hele bergketen verplaatst…
Today I pebble. Soms berg, soms rots, soms steentje, soms simpelweg watje… Een wenend watje vandaag. Alles ok.
Ik wou dat ik was blijven uitreiken… Ik hoop dat je op een of andere manier de Liefde toch een beetje bleef voelen. Want zelfs in jouw diepe verdriet, bleef jij zelf ook Liefde.
Het was wel grappig. Ik die jou bedankte, jij mij. Ik denk dat er weinig mensen zijn die zo graag gezien waren als jij dat was. En toch vaak zo eenzaam. Potdekke toch. Ik weet niet of ik er vooral intens verdrietig of boos om moet zijn. Om deze wereld, waarin anders en heel gevoelig zijn zo moeilijk zijn…
Ik ging net naar een heerlijke circustheatervoorstelling met kapla-blokjes. Zo hard moeten lachen. Een gigantische spagaat tussen verdriet en geluk vandaag. Ik heb aan jou gedacht, tijdens het lachen. En aan het leven, hoe het altijd en-en is, licht én donker…
Ik hoop dat je rust mag vinden. Je laat een prachtige erfenis na. De wereld een beetje beter maken… als dat al lukt, mag je al over een vervuld leven spreken. You did that, en niet een beetje!
Ik weet dat je dit hier allemaal niet kunt lezen, maar ben zeker dat je de liefde voelt, daar waar je ziel nu naar op weg is.
Schrijven helpt. Dus misschien komt er nog wel een berichtje. En nu de natuur in! Met jou in mijn hart en gedachten!
Deze, ooit gekregen van een lieve vriend, deed me ook aan jou denken: https://fromtroublesofthisworld.wordpress.com/2022/11/15/in-lieu-of-flowers-by-shawna-lemay/
Liefs
Tiny